Een baas die je ”mooi” noemt. Een collega die de neiging heeft om je meer uit te leggen dan strikt nodig is. Een leraar die grapjes maakt over de lengte van je rok. Een ondergrondse schoonmaker die misbruik maakt van de menigte op de trein. Een partner die een beetje te snel boos wordt, met een beetje te veel misbaar. Een kruidenier die je complimenteert omdat je erg mooi bent. Een onbekende die naar je fluit op straat. Allemaal zijn ze zeker van zichzelf, geen van hen denkt er ook maar een seconde aan dat er misschien een tegenaanval op komst is. Maar dat zou kunnen veranderen...

Geïnspireerd door echte gebeurtenissen herschrijft Emilienne Flagothier deze alledaagse verhalen over geweld tegen vrouwen. Zij wakkert haar eigen woede aan om de confrontatie met de banalisering onder ogen te zien. De kunstenaar experimenteert door een ruimte te creëren waar de verhoudingen omgekeerd zijn. Ze eigent zich een vorm van macht toe door geweld te gebruiken tegen degenen die haar aanvallen. Het theater wordt de politieke plaats van een transformerende macht tot handelen: in de reconstructie van de scènes verandert de zwijgende vrouwenfiguur van gisteren in een aanvaller. Op haar beurt is zij de amazone, de oproerkraaier, de verzetsstrijdster, de rebel, strijdend tegen de mannelijke overheersing en het dagdagelijkse seksisme.

Moeten we de confrontatie opzoeken om ons te verzoenen? Dit is misschien een van de essentiële vragen die Rage stelt. Misschien is dit wel de bedoeling van het artistieke gebaar van Emilienne Flagothier: het belichamen de ”vierde golf” van het opkomende feminisme. Waar de vechtende vrouw frontaal ingaat tegen al het geweld dat haar is aangedaan.