‘La grande dame’ van het Franse lied was in werkelijkheid maar een kleine mus. Maar iedereen heeft ongetwijfeld al gehoord van Edith Piaf. Naar aanleiding van de zestigste verjaardag van haar overlijden, haalde MB Presents een van de  meest succesvolle shows ooit  uit Frankrijk naar de Stadsschouwburg in Antwerpen: ‘Piaf! The Show’. Zangers Nathalie Lermitte nam het publiek mee naar het Parijs van de jaren veertig waar de jonge Piaf als een nachtegaal de sterren van de hemel mocht zingen terwijl ze nadacht over ‘A quoi ça sert l’amour’. Via een wandeling langs la Rue Pigalle onder de hemel van Parijs bracht Nathalie Lermitte ons dan bij de grote successen van Edith: ‘Padam, Padam’, ‘Mon dieu’, ‘La Foule’ en ‘Non, je ne regrette rien’. We begrepen achteraf voor de volle honderd procent waarom deze show wereldwijd zo’n geweldig succes is.

Geen andere aanleiding hebben om een concert in het teken van levende legende Elvis Costello te organiseren dan wel dat je een enorme goesting hebt om uit zijn meer dan 50 platen een avondvullend programma samen te stellen, heb je niet nodig om het publiek in de Kern in Wilrijk een weergaloze avond te bezorgen. De mix exquis musiceren door Room 13 Orchestra onder de muzikale leiding van Frank Vantroyen, de vertalingen van Mich Walschaerts en hoe ie de songs live interpreteerde (van parlando over zang tot zelfs fragmenten waarin ie het uitschreeuwde) leverden een intens prachtig en doorleefd concert op. De volledige staande ovatie was dan ook niet meer dan terecht. Wat een productie ook die Ineke Nijssen regisseerde: iets wat steeds zeldzamer wordt met 30 man op en naast het podium.

“Mais au fond de moi, je suis sûr au moins que j‘ai du talent.” (“Maar diep van binnen weet ik zeker dat ik tenminste talent heb.”) Het zijn de woorden die de jonge Charles Aznavour in 1961 zong. De geschiedenis heeft hem gelijk gegeven. Charles Aznavour groeide uit tot een icoon van het Franse lied met talloze bekende hits waaronder: ‘La Bohème‘ , ‘Yesterday When I Was Young’, ‘She’, ‘The Old Fashioned Way’ en ‘Que c’est triste Venise’. Naar aanleiding van wat zijn honderdste verjaardag zou zijn, stelde theatermaker Herman Van Hove het programma ‘Merci Charles’ samen waarin sopraan Lissa Meyvis en bariton Hans Peter Janssens je meenemen door het leven en de hits van Charles Aznavour. Het resultaat is een avond vol heerlijke muziek die je moeiteloos meeneemt in de tijd naar de hoogdagen van het Franse chanson.

Zelf zou Frank Vander linden een quote uit een recensie dat hij een groots muzikant en songschrijver is, relativeren. Het past namelijk niet bij het imago dat ie zichzelf als kunstenaar en De mens aanmeet. Maar de schaduwen op de muren van Schouwburg Noord liegen nooit. Zowel links als rechts zagen we een grootse Vander linden aan het werk. En in ons oor klonk het zoals steeds heel erg goed voor iemand die zich al jarenlang profileert als dé underdog van de Vlaamse muziekindustrie. Om kort te gaan: sommige bands en artiesten ontgoochelen nooit. Frank Vander linden en de Mens behoort tot die categorie.

De Nederlanders hebben oprecht reden om jaloers te zijn op de Belgen. Niet omdat wij vijf regeringen hebben en zij geen enkele, maar wel omdat Jan Smit speciaal voor de Belgische fans een reeks van vier concerten heeft opgezet onder de naam: ‘Het Beste Van Jan Smit’. En wanneer Jan het beste belooft, krijg je ook het beste: de grootste knallers, de absolute publiekslievelingen, zijn persoonlijke favorieten én Jan Smit, de backings en de band die ook nog eens het beste geven van zichzelf. Het werd een feestje zoals de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen er nog maar weinig gekend heeft. Wanneer er zelfs op het tweede balkon spontaan polonaises ontstaan, weet je gewoon dat je op een zalige party zit.