Recensie Neil Diamond

Om het met de woorden van Neil Diamond zelf te zeggen: “What a beautiful noise”. Een uitverkocht Sportpaleis dat volop meezingt met de grootste hits van de ondertussen zeventigjarige zanger met meer dan een halve eeuw podiumervaring blijft toch een aparte ervaring. “Beautiful noise”, “Love on the rocks”, “Cherry Cherry”, “I am … I said” en de absolute meezinger van de avond “Sweet Caroline”, allemaal passeerden ze de revue. De stem zat goed, de muzikanten waren top en sfeer was uitgelaten.

Het Sportpaleis was tot de nok gevuld en had op deze avond meer weg van een sauna dan van een muziektempel. Het concert zou om acht uur al beginnen, maar toen Neil Diamond om twintig na acht nog altijd niet op het podium was verschenen, werd het publiek toch wat onrustig. De temperatuur leek alleen maar te stijgen en de verwachtingen stegen mee. En toen was het dan zover: de lichten gingen uit en de bandleden kwamen op. Dwarsfluit, drums en synthesizer begonnen zachtjes aan de spanningsopbouw en de conga’s gaven een pulserend ritme aan. De elektrische gitaar kwam aanzetten en het tempo werd opgevoerd. Het publiek begon spontaan mee te klappen en de backing vocals verwelkomden iedereen met Afrikaanse klanken. En daar stond hij dan plots in het midden van het podium, zijn zwarte gitaar in de hand: Neil Diamond. Met het swingende “Soolaimon”, wat letterlijk “welkom” betekent, had hij zijn start niet gemist.

In de nasleep van de eerste euforische sfeer, werd direct overgegaan tot “Beautiful noise” en voor de eerste keer deze avond liepen de rillingen over de rug en kwamen de haren recht op de armen. Dit gevoel zou later die avond nog enkele keren terugkeren bij o.a. “Hello again” en “I am… I said”. Wat is het toch mooi als muziek zo kan ontroeren.

“Love on the rocks” bracht terug wat rust en kalmte. De instrumenten bleven netjes op de achtergrond en de stem van Neil Diamond kreeg alle ruimte. Het werd een zachte uitvoering die romantisch en melancholisch klonk, maar vooral minder snijdend dan de originele opname uit 1980. Neil Diamond spaarde duidelijk de stembanden door het nummer minder schurend te brengen. Hij moest tenslotte nog twee uur door zonder pauze.

“It’s warm in here. Could someone open a window or turn on the fans. … Looks like the fans are already turned on.”: grapte Neil Diamond toen hij zijn publiek bekeek. De man mag dan al de kaap van de zeventig gerond hebben, aan vrouwelijke fans van alle leeftijden heeft hij nog altijd geen gebrek. Eén van de Vlaamse fans was totaal door het dolle heen toen ze haar grote idool zover kreeg dat hij haar een zoen gaf. Of zoals het spreekwoord zegt: een kinderhand is snel gevuld.

Wat heel wat mensen waarschijnlijk niet weten, is dat de UB40-hit “Red red wine” ooit door de 19-jarige Neil Diamond is geschreven als een melancholisch countryliedje over een stukgelopen relatie. We zouden het zelf ook niet geweten hebben mocht de meester zelf het verhaal niet verteld hebben. De steelguitar zette de eerste droevige akkoorden in en prompt kregen we het nummer te horen zoals het origineel bedoeld was. Het werd een sobere maar mooie vertolking die in schril contrast stond met de reggaeversie die we kennen. Maar na twee strofen onderbrak Neil Diamond het lied. Iets in zijn hoofd vertelde hem dat er iets ontbrak en dat het toch beter zou klinken met een reggaebeat. De kopersectie en de drums vielen in en het feest kon beginnen. Een golf van enthousiasme trok door de zaal en het leek wel of de temperatuur weer met enkele graden steeg.

Ook “I’m a believer” van de “The Monkees” bleek van de hand van Neil Diamond en werd ook eerst als een slow ingezet om dan uiteindelijk toch in rock-’n-roll uit te barsten. De enige vreemde eend in de bijt bleek “Ain’t no sunshine” te zijn van Bill Withers. Dit nummer dat niet geschreven werd door Neil Diamond zelf, had zijn plaats hier verdiend doordat het op de meest recente cd “Dreams” staat. En net als op die plaat werd erg trouw gebleven aan de originele uitvoering. De erg sobere instrumentale omkadering bestond vooral uit akoestische gitaar en een beetje piano. De backing vocals leverde goed werk bij de “I know, I know, …” en zorgde zo mee voor een geslaagde vertolking.

Eén van die backings, Linda Press, trad enkele nummers later trouwens mee in het spotlicht toen ze samen met Neil het magische duet “You don’t bring me flowers” bracht. Geen eenvoudige klus om in de voetsporen van Barbra Streisand te treden. Maar Linda staat al sinds 1976 aan de zijde van Neil en wist dus als geen ander om de val van “ze klinkt toch niet zoals Barbra” te omzeilen. Ze zong haar deel van het duet in haar eigen stijl met haar eigen accenten en leverde zo samen met Neil Diamond een pareltje af dat menig romantische ziel in de zaal recht in het hart wist te raken.

Met “Crunchy granola suite” werd het tempo terug opgevoerd en toen was het publiek opgewarmd voor de meezinger van de avond: Sweet Caroline. Bij het inzetten van de eerste tonen veerde het middenplein spontaan recht en het publiek op de tribunes volgde het goede voorbeeld. 13 000 Man zong uit volle borst mee en het werd een waar feest. Toen het applaus na afloop te luid en te lang was om zomaar te negeren, werd er nog een extra strofe toegevoegd en dan nog eentje om het af te leren. Dit was zonder twijfel het meest swingende nummer van de avond. Het verbaasde ons dan ook dat Neil Diamond dit nummer niet opspaarde om als afsluiter te spelen.

De rust keerde nogmaals weer met een nummer dat Neil in 20 jaar niet meer gespeeld had en dat we eerlijk gezegd ook niet kenden: “Morningside”. Je moet het maar doen om net na zo’n knaller een echt luisterlied te brengen. Maar de tekst was zo mooi en de muziek zo rustgevend dat heel de zaal vol ontzag zat te luisteren naar het verhaal van een oude man die alleen achterblijft zonder kinderen. Het contrast met de vorige nummers kon bijna niet groter zijn, maar het werkte wel.

Het concert werd afgesloten met het overbekende “I am… I said”. Opnieuw konden we horen hoe het publiek het nummer van de eerste tot de laatste letter meezong en het effect was ronduit magisch. Neil Diamond kreeg terecht een staande ovatie en een groots applaus. Het Sportpaleis daverde op zijn grondvesten en de meester kon dan ook niet anders dan nog enkele toegiften doen.

Met “Crackkin’ Rosie” werden alle remmen  nog eens lekker los gelaten en de stoeltjes bleken weer een overbodige luxe. De sfeer kon opnieuw niet meer stuk. Een leuk, uptempo nummer om de toegiften mee te starten. Het verbaasde ons alleen dat het allerlaatste nummer van dit optreden een traag nummer was en alles behalve een meezinger: “I’ve been this way before”. Maar de tekst van het lied, “And I’ve sung my song before. And I’m sure to sing my song again.”, geldt hopelijk als een profetische voorspelling voor wat de toekomst nog brengen zal. Neil Diamond mag dan al wat ouder zijn, hij heeft duidelijk bewezen dat hij nog lang niet versleten is. Vele fans kijken ongetwijfeld al vol verlangen uit naar zijn volgende bezoek aan Antwerpen.

< Sascha Siereveld >

De setlist:

1. Soolaimon
2. Beautiful noise
3. Love on the rocks
4. Forever in blue jeans
5. Hello again
6. Shilo
7. Red red wine
8. Solitary man
9. Cherry Cherry
10. Glory road
11. Ain’t no sunshine
12. I’m a believer
13. You don’t bring me flowers
14. Crunchy granola suite
15. Sweet Caroline
16. Morningside
17. Hell yeah
18. I am … I said

Bis:

1. Cracklin’ Rosie
2. Brother Loves traveling salvation show
3. I’ve been this way before