Recensie Luka Bloom

“It takes long to get Belgians out of the bar. I was waiting for hours!” zo sneert Bloom meteen naar het publiek. Iedereen kan er best om lachen, om het gevoel voor humor dat de Ier bracht. Maar toegegeven, het concert begon  een tiental minuten later, en vaak ligt zoiets niet aan de artiest of de productie, maar wel aan het publiek dat te traag zijn zitje in de zaal vindt. Nu dit keer viel dat nog relatief goed mee, mensen konden vrij kiezen waar ze plaats namen in een zeer goed gevulde Roma.

Bloom wijst ons erop dat hij zijn setlist is vergeten en dus maar wat uit zijn duim zal zuigen. Sofie die vorig jaar getrouwd is vroeg hem om haar openingsnummer opnieuw te spelen. ‘I’ve forgotten the partner’s name” geeft Bloom toe waarna hij een knap “Love is a place I dream of” uit 2002 inzet.

Bloom geeft ons mee dat hij al een paar dagen zweeft, na de verkiezing van Barack Obama als Amerikaans president. “Over enkele weken zal ik terug mijn cynische zelf zijn” verklaarde Bloom. “Go hunting eachother W. Bush , Condoleeza Rice, Rumsfeld and others” zo sneert hij verder. Het publiek lust er wel pap van en reageert laaiend enthousiast. “We weten hoeveel Amerikanen sneuvelden in de oorlog in Irak, maar hoeveel Irakezen dat zijn, weten we niet”, zo gaat Bloom verder. Een politiek geïnspireerd “I am not at war with anyone”volgt. “Are you in the mood to sing?” vraagt de Ierse zanger zich af. Het publiek geeft een twijfelend antwoord. “Yes you can!” zegt Bloom, verwijzend –alweer- naar de verkiezingscampagne van Obama. Tijdens een zeer ingetogen “Miracle Cure” neemt het publiek de “oho’s” voor haar rekening. Het zorgt voor een schitterende samenzang tussen de artiest en het publiek. Wondermooi klinkt het. Ook Bloom heeft maar al te goed door, dat dit een speciaal optreden is. Hij prijs dan ook terecht de zeer goede akoestiek van de Roma. “You’re much better singers than the Irish. You are singing in tune and on time” geeft Bloom toe. Daarop geeft hij hilarisch aan hoe luidruchtig en soms gewoon bezopen Ieren op zijn concerten meezingen, terwijl het hier zeer braafjes klonk. “I am a good drinker too. Een lekker kopje thee” zo laat Bloom zijn eerste woorden Nederlands op ons los waarna hij zegt dat Belgen betere drinkers zijn dan Ieren. Daarna covert Bloom “I love you enough to let you go”. “Het is hier heel gezellig” zo vertelt ie in het Nederlands. Bloom houdt niet zo van clubs die nogal stinken. Anderzijds vindt hij vele theaterzalen te formeel. De Roma is iets tussenin, en daar voelt hij zich het beste in. Gelijk heeft hij.

Bloom zingt over politieke en sociale thema’s zoveel mag duidelijk zijn. Tijdens “City of Chicago” horen we een nummer dat over honger gaat, terwijl een wondermooi “No Matter Where You Go, There You Are” het thema immigratie behandelt. “Nog een klein psychologisch onderzoek dat ik heb gedaan: Ieren en Italianen zijn allebei Katholiek. Ieren zingen over doodgaan, immigratie, dat soort thema’s. Terwijl Italianen steevast over sex en liefde schrijven,” haalt de zanger aan. “Peace on earth” verderop in de set, bracht de man zeer gevoelig. Een van de vele toppers tijdens dit concert. Het is immers aartsmoeilijk om hoogtepunten op te noemen. Er waren immers geen dipjes in dit concert te bespeuren. Bloom speelde zeer virtuoos zijn gitaar. Hij stond alleen op het podium en wist daarmee toch bijna 2 uur lang het publiek moeiteloos te begeesteren. Weinig showelementen, gewoon hijzelf, zijn gitaar en dat was het dan. Meer moet dat niet zijn. Het publiek laat nogmaals horen hoe mooi een samenzang kan klinken tijdens “You never know the way life goes”. Daarop roept iemand uit het publiek: “You give me a reason to live”. Waarop Bloom gevat antwoord: “ Maybe you have to change the medication”. De zaal proest het uit. Bloom heeft zich goed laten informeren over de Roma, zoveel is duidelijk wanneer hij zegt dat de zaam een oude bioscoopzaal was. Het moet een geweldige zaal zijn geweest, denkt Bloom. “Ik schrijf ook nummers voor films, wanneer die al uit zijn gebracht in de bioscoop”, zo relativeert Bloom zichzelfd even. Na het zien van ‘Le grand bleu’, dat hij in ‘het grote blauw’ vertaalt, schreef ie “Exploring the blue”.

Soms ben je nummers uit je eigen repertoire kotsbeu gespeeld, en dan moet je stoppen om ze nog te spelen. Want anders speel je op automatische piloot, zo geeft Bloom mee. Het mag alvast een wijze les zijn voor de vele artiesten die we de afgelopen jaren dit soort zaken wél zagen doen, omdat het publiek erom vraagt. Hij zingt daarna een nummer voor iedereen die in de file stond onderweg, en omwille van de hoge olieprijzen. Een zeer ingetogen “Every man” volgt dat ie opdroeg aan een vriend die in januari stierf. Het wordt muisstil in de Roma.

Met “You Couldn't Have Come At A Better Time” sluit Bloom af. Een terechte staande ovatie volgt.

Bloom laat even op zich wachten maar komt terug met ‘I’m on your side”. “I’ll be signing cd’s and hearing confessions after the show” zo meldt Bloom. Afsluiten doet hij met een zeer sterk “Sunny Sailor Boy” dat opnieuw zeer knap meegezongen werd door het publiek. Nadien was het drummen, vele mensen besloten de jongste cd te kopen en deze te laten handtekenen. Bloom nam duidelijk zijn tijd om met de fans te praten. Of er ook het een en ander opgebiecht werd, dat weten we niet…Wat we wel weten, is dat dit een ijzersterk optreden was. Nummers die meteen weten te raken, sterke teksten en combinatie met subliem gitaarspel. En dat alles aaneengebreid door humoristische bindteksten van Bloom. Een topper in al zijn eenvoud dus, en zo hebben we het graag.

< Bert Hertogs >