Recensie Country Ladies a tribute | Tine Reymer, Nathalie Delcroix en Riet Muylaert

Antwerpen was voor één keer het Nashville aan de Schelde toen Tine Reymer, Nathalie Delcroix en Riet Muylaert een laatste keer in de huid kropen van countrylegendes als  Tammy Wynette, de Dixie Chicks, Emmylou Harris, June Carter Cash, Dolly Parton en Loretta Lynn. Deze voorstelling in de Arenbergschouwburg was de afsluiter van de tour “Country Ladies” en ze waren vastbesloten er nog een laatste lap op te geven. Samen met topmuzikanten als Björn Eriksson, Wigbert Van Lierde en Axl Peleman bewezen de drie dames dat country heel veel gezichten heeft. De sfeer zat goed, de arrangementen waren soms erg bijzonder en de drie stemmen samen waren soms hemels om naar te luisteren. Het was waarlijk eindigen in schoonheid. 

Als deze voorstelling ons één ding mag leren, is het wel dat er binnen het muziekgenre country heel veel variatie bestaat. Tine Reymer, Nathalie Delcroix en Riet Muylaert brachten dan ook een erg gevarieerde set. “Hammer and nails” was een a capella gospelnummer. “The one I love is gone” had alles van een traag klaaglied waarbij de lapsteel van Björn Eriksson klonk als een eenzame wolf op de eindeloze prairie. “To know him is to love him” werd een romantisch nummer bij uitstek en “Gone, gone, gone” flirtte duidelijk op de grens van de rock-‘n-roll. En hoe kon het ook anders, Riet Muylaerts vertolking van “I want to be a cowboy’s sweetheart” was een perfect voorbeeld van goeie, ouderwetse, nietszeggende country waarbij je zo verlangt naar een heldere sterrenhemel, een grote Stetson, een hooischuur en een barbecue. 

Zo’n laatste voorstelling uit een lange reeks levert soms wel eens bekentenissen op. Zo gaven de dames zonder schroom toe dat ze het zalig vinden om onderdanig te zijn. Je zag Peter Van Den Begin en Björn Eriksson dit met hoofdbewegingen bevestigen. Riet voegde terstond de daad bij het woord en zong het overbekende “Stand by your man” van Tammy Wynette. De instrumentale begeleiding werd bewust erg sober gehouden waardoor het liefelijker klonk dan het origineel. Tijdens het refrein, kreeg Riet de vocale ondersteuning van Tine en Nathalie. Een verdienstelijke uitvoering, al vonden we het jammer dat de hoge noten er bij Riet niet helemaal uit kwamen. 

De Dolly Parton-klassieker “Jolene” werd niet door de drie dames gezongen, maar werd door Björn Eriksson voor zijn rekening genomen. Het tempo werd verlaagd en instrumentaal werd het nummer bijna volledig uitgekleed. Alleen de ietwat ruwere stem van Björn in combinatie met enkel het hoogstnodige gitaarlijntje, leverde een erg dramatische versie op van dit nummer. Tine, Nathalie en Riet leverden tegen het einde van het nummer een beetje support als backing vocals terwijl Geert Waegeman zachtjes kwam bijzetten met de viool.

De leukste twee nummers waren “I want to be a cowboy’s sweetheart” en “9 tot 5”. In het eerste lied zat een erg frivool stukje ‘jodelen voor gevorderden’. Nathalie Delcroix’s ervaringen uit haar Laïs-periode kwamen hier erg van pas. Dat de drie zangeressen ook nog eens dansend en zwaaiend met de rokken het podium onveilig stonden te maken, leverde nog een extra visuele impuls om je spontaan vrolijk te maken. “9 to 5” deed het publiek spontaan in meeklappen uitbarsten. Axel Peleman bespeelde de triangel als geen ander en Wigbert Van Lierde ruilde zijn gitaar in voor een mondharmonica.  Het tempo zat stevig en we waren dan ook aangenaam verrast dat de stortvloed van woorden die dit lied bevat perfect synchroon werd gezongen. Dat de 3 stemmen goed samenklonken, hadden Tine Reymer, Nathalie Delcroix en Riet Muylaert al heel de avond bewezen, maar dat ze dit tempo aankonden en dan ook nog eens a capella, was een meer dan aangename surprise.

De reeks werd afgesloten met “Jackson” van June Carter en Johnny Cash. Nathalie Delcroix en haar echtgenoot Björn namen hier het voortouw. Geheel in lijn met het origineel, werden de rollen ook uitgebeeld. Dat de microfoonstaander omviel en de snoeren van de gitaar en de micro verstrengeld raakten, mocht de pret niet deren. Nathalie en Björn zongen gewoon door. Ze zouden eruit gaan met een feestje en zulke details hielden hen niet tegen. Iedereen had het duidelijk naar zijn zin. Axel Peleman vond zelfs de tijd om tussen twee noten door zijn gitaar op zijn hand te balanceren.

Ondanks het feit dat dit de laatste voorstelling was uit een lange reeks, werd er niet op routine gespeeld. Er werd vanuit hart en buik gedanst en gezongen en vooral heel veel plezier gemaakt zonder de kwaliteit van het optreden uit het oog te verliezen.

< Sascha Siereveld >

De setlist:

1. Hammer and nails
2. Instrumental
3. Time is winding up
4. Country in my genes
5. Mama tried
6. The one I love is gone
7. Gone, gone, gone
8. I want to sing that rock and roll
9. The pirate’s gospel
10. Stand by your man
11. Luxury liner
12. White trash wedding
13. I’ll fly away
14. Waiting around to die
15. Jolene
16. Love hurts
17. To know him is to love him
18. Have mercy
19. Tumbling tumbleweed
20. I want to be a cowboy’s sweetheart
21. Parlez-nous a boire
22. 9 to 5
23. Ooh Las Vegas
24. Jackson

Bis:

1. Where Did You Sleep Last Night
2. Oh come, angel band