Recensie Zita Swoon Group

Stef Kamil Carlens, muzikale experimenteur en frontman van Zita Swoon, is terug met een nieuw project : Wait For Me werd gemaakt met gastmuzikanten uit Burkina Faso. Het werd in de pers al liefkozend ‘Zitafrica’ genoemd en werd op gejuich en jubelende recensies onthaald. De plaat biedt een verfrissende mix van westerse- en wereldmuziekinvloeden en laat zich best omschrijven als een kruising tussen blues en Afrikaanse volksmuziek. Gastmuzikanten Mamadou Diabaté Kibié op de xylofoon en zangeres Awa Demé zijn meegekomen uit Burkina Faso om de Afrikaanse toets voor hun rekening te nemen. Samen met een flinke scheut Zita Swoon levert dat een set op van hoogstaande kwaliteit. 

De bonte mix instrumenten op het podium omvat een stel semi-akoestische gitaren, elektrische gitaren, handtroms, een drumstel, keys en een xylofoon. Een minstens even bonte verzameling artiesten komt ze bespelen, met Stef Kamil Carlens (hierna SKC) als kleurrijk middelpunt. Gezeten op klapstoeltjes die hun gebrek aan pretentie onderstrepen, beginnen ze eraan met twee instrumentale nummers. 

Deze nummers zijn swingend en intrigerend, met zwierige melodieën van Mamadou en oerdegelijk gitaarwerk van SKC. Na de instrumentale nummers verschijnt madame Awa Demé op het podium. Een rijzige, statige dame in een paarse zijden jurk. Vanaf dit lied, Sababu, komt zij de nummers aanvullen met haar unieke stem. Laag, hees, en charmant onverstaanbaar, want in het Bambala. Voor de gelegenheid haalt SKC zijn mondharmonica boven. Sababu is een antwoordspel tussen de Zita Swooner en de Afrikaanse dame. 

A Ni Baara volgt. Nu begint een kleine sketch die zich doorheen het optreden zal herhalen: SKC noemt elke keer de titel van het nummer en vraagt dan aan Mamadou : « C‘est qoui ça? » In het geval van dit nummer gaat het over “Un bon travail,” alsdus de xylofoonspeler. “Het is het verhaal van iemand die zijn land verlaat op zoek naar werk en geluk,” verduidelijkt Carlens nog. Een dergelijke toelichting is wel handig als je niet toevallig Bambala spreekt. Het is een melancholisch en emotioneel nummer. Als toeschouwer voel je de ontreddering van een moedige man of vrouw die zijn land de rug toekeert om ergens anders geluk te zoeken. 

Ala Lon Man Di (“C‘est qoui ça ?” klinkt het opnieuw) gaat erover dat het “...niet makkelijk is om God te kennen.”  Negen gaat niet over het getal, maar betekent ‘flatteren‘. Het gaat over een situatie waarin iemand zich voordoet als een goede vriend maar het eigenlijk helemaal niet is. Mamadou gooit er een ongelooflijke xylofoonsolo tegenaan. Vliegensvlug volgen de noten elkaar op terwijl hij als een bezetene op het instrument hamert. 

De nummers zijn weldoordacht, maar lijden nagenoeg allemaal aan een zekere zwaarmoedigheid. Ze gaan over zware thema‘s en missen vaak het spontane en het vrolijke van wereldmuziek. Sommige songs gaan gebukt onder een belerende, moraliserende toon: SKC wil ons wijzen op thema‘s als corrupte overheden, fairtrade en bomenkap. Dat is allemaal goed en wel, maar maakt tegelijk dat de toeschouwers wat gereserveerd reageren op de muziek en pas aan het eind van de set, bij de meer zorgeloze liedjes, aan het dansen gaan. 

“A Sera, a Waara, c‘est le moment d‘arriver et de départir,” zegt Mamadou met de rode pet. Dit lied is meer bluesy en upbeat dan de anderen, en heeft , meer dan de andere liedjes, de uitstraling en de sound van een Zita Swoon song. 

Taamala Fisa is een van de laatste nummers : Awa Demé laat zich neervallen op het podium als metafoor voor het einde van de set. De groep komt naar voren en maakt een theaterbuiging. 

Bij de bisnummers vraagt SKC aan Mamadou om het publiek te vertellen over zijn geboortedorp in Burkina Faso. Dat doet de goedgemutste xylofoonspeler dan ook, met een lange solo, nu eens speels, dan eens tragisch, alleen in de spotlights voor een ademloos publiek. 

De set is fris en vernieuwend, aanstekelijk en prima uitgevoerd. Zulke kruisbestuivingen, die zo pretentieloos, met zo‘n goede techniek en met zoveel gusto worden uitgevoerd, smaken naar meer.

Het enige dat SKC in zijn achterhoofd moet houden is dat het publiek niet komt voor een moraliserende les over de problemen in Afrika, maar om kennis te maken met ‘Zitafrica’ op een vrijblijvende manier. Het mag wat lichtvoetiger hier en daar, zodat de mensen niet met een zware baksteen in de maag naar huis moeten. 

< Laura Macek >