Recensie Il Divo

Al meer dan acht jaar doen de vier heren van Il Divo vele meisjesharten sneller slaan met hun looks en hun stemmen. Het was dan ook niet te verwonderen dat er tussen de 12 000 fans die naar Antwerpen afgezakt waren heel wat vrouwen zaten. Aan het applaus en de reacties achteraf te horen, werden hun verwachtingen meer dan ingelost. David Miller, Urs Bühler, Sébastien Izambard , Carlos Marin en hun orkest leverden dan ook een verzorgde show met uiteraard veel aandacht voor de muziek, maar ook veel oog voor het visuele. 

Iedereen zat vol spanning te wachten toen iets na half negen de lichten doofden en de muzikanten van het grote orkest het podium betraden. De violen zetten zachtjes de melodie in van het nummer “Come what may” uit Moulin Rouge en witte spots schenen als zoeklichten in de zaal. En daar stonden ze dan plots achteraan op het podium: Sébastien, David, Urs en Carlos. Een eerste golf van fans moest al naar adem snakken nog voor de eerste noot hun keel verlaten hadden. Ze hadden hun entree niet gemist. 

Het nummer startte erg klassiek en zacht met vooral de strijkers die de hoofdtoon zetten en naar het einde toe kwam de popmuziek van de elektrische gitaar en de drum mee door. En dit typeerde ook de stijl van Il Divo. David Miller legde uit dat toen ze acht jaar geleden voor het eerst werden samengebracht, ze een heel duidelijke instructie kregen: “Aan de ene kant heb je pop en aan de andere kant opera. Il Divo ligt daar ergens in het midden. Hier zijn een hoop liedjes, zoek het maar uit.” 

En in dat middenveld vonden ze onder andere de musical. Il Divo bracht dan ook één van de mooiste musicalliedjes allertijden: “Don’t cry for me Argentina” uit Evita. David mocht met een hoge stem openen terwijl de violen zachtjes voor een klein beetje achtergrond zorgden. Heerlijk om de klank nog eens uit de klankkast van een snaarinstrument te horen komen in plaats van uit een elektronisch doosje. De doffe klank van de trom gaf het gevoel van een klok die dreigend de tijd wegtikt voor het allemaal gaat losbarsten. Sébastien nam met zijn lyrische stem over om op zijn beurt de fakkel door te geven aan Carlos. Deze bracht warmte en kracht in het lied en is zonder twijfel  de spil waarrond het viertal draait. En terwijl Urs zachtjes “Don’t cry for me Argentina” mocht zingen in het refrein, nam Carlos de tweede stem voor zijn rekening. In het tweede deel van het nummer kwamen de vier stemmen dan samen, zwol het orkest aan en nam de kracht toe om te groeien naar die laatste, hoge noot. Hier vielen geen traantjes van verdriet, hoogstens van emotie. 

Het mengen van pop en opera kwam in Melancholia , de vertaling van Chris Isaaks “Wicked game”, ook heel goed tot zijn recht. Het podium werd in een passioneel rood licht gehuld terwijl op de verschillende, gebogen schermen beelden geprojecteerd werden van een vuur die oplaaide. Voor het eerst kwam de synthesizer op de voorgrond en voelden we de bassen trillen. De vier heren van Il Divo combineerden hun stemmen, vulden elkaar aan, brachten een mooi tweestemmig slotstuk en gooiden op het einde echt alle registers open. Het was mooi om naar te kijken en te luisteren. 

En toch waren we niet altijd honderd procent overtuigd. We hoorden en zagen een mooie vierstemmige versie van Leonard Cohens “Hallelujah”, genoten van de salsa-ritmes van “La vida sin amor” met de prominente akoestische gitaar en waren vol bewondering voor hun uitvoering van “Unchained melody”, maar toch konden we ons niet van de indruk ontdoen dat Urs Bühler niet in topvorm was. Hij klonk gedurende de hele voorstelling relatief zwak en tijdens het schitterende “Somewhere” zaten er zelf enkele valse noten in zijn zangpartij. Gelukkig waren er nog zijn drie collega’s die dit met het zingen van een tweede stem af en toe wisten op te vangen.  En als we dan toch heel eerlijk zijn, moet het ons toch ook van het hart dat “Pour que tu m’aimes encore” ook niet helemaal uit de verf kwam. Het Frans was niet altijd verstaanbaar en de synchronisatie van de zang liet erg te wensen over. 

Maar minstens even duidelijk in deze show was het talent van Carlos Martin. Zijn warme en krachtige baritonstem kon ons best wel charmeren en zijn blik in de camera deed hetzelfde bij een groot deel van het publiek. Wanneer hij tijdens de verschillende nummers inviel, voelde je de passie in de liedjes toenemen. Hij is vocaal echt wel de sterkte van Il Divo. 

Ook de opvallend ontspannen sfeer tussen de vier groepsleden zal niemand ontgaan zijn. Wanneer David Miller bij de opening van  “A mi marena / My way” bijna van de trap viel, konden zijn collega’s hun lach niet inhouden. Carlos en Sébastien gingen vervolgens ook nog eens grapjes onder mekaar maken waardoor Urs zich even naar het orkest moest richten om bij te komen. Het was waarschijnlijk vocaal niet de sterkste uitvoering die ze ooit van deze klassieker gebracht hebben, maar hij was wel heerlijk om naar te kijken. Echt hilarisch werd het toen David vlak voor zijn zin “each careful step along the byway” nog eens opzettelijk hetzelfde trapje ging aflopen om te laten zien dat hij het ook kon zonder te vallen. Er werd hartelijk om gelachen, zowel op als voor het podium,  en het illustreerde hoe goed de sfeer wel was op de scène. 

Il Divo rondde het concert af met “Time to say goodbye”. Het orkest mocht de violen nog eens mooi laten doorklinken en ook de trombones waren nu iets prominenter aanwezig. De vier stemmen werden een laatste keer uitvoerig gecombineerd en samen sloten David Miller, Urs Bühler, Sébastien Izambard en Carlos Marin de show krachtig af met een stevige uithaal.  Het publiek kon nagenietend huiswaarts keren en de heren konden zich klaarmaken voor de trip naar de volgende stad en het volgende optreden. Als we Urs mogen geloven, zullen ze Antwerpen zeker missen. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

1. Te amare (Come what may)
2. Dove’ l’amore
3. Adagio
4. Nella Fantasia
5. Si te me amas
6. Don’t cry for me Argentina
7. Everytime I look at you
8. Passera
9. Senza catene (Unchained melody)
10. A mi manera /My way
11. Senza parole
12. Melancholia  (Wicked game)
13. La vida sin amor
14. Mama
15. Aleluya (Hallelujah)
16. Llorando (Crying)
17. Van a mi / Stay
18. Regresa a mi (Unbreak my heart)
19. Pour que tu m’aime encore
20. Somewhere 

Bis:
1. Con te partiro / Time to say goodbye