Recensie Cœur de Pirate

Talrijke gezinnen begeven zich deze avond weer naar Brussel voor een erg gezellig familieconcert. Ze deed het hier al heel wat keren, de laatste maal nog speelde ze de pannen van het dak van de Ancienne Belgique, toen voor een net niet uitverkochte Zaal. Dit keer staat ze voor een volgeladen Koninklijk Circus. Live Nation en Asterios Spectacles sloegen nogmaals de handen in elkaar en halen vanavond de Canadese chansonzangeres Cœur de Pirate naar Brussel. En dat optreden is meteen ook één van de laatste voor een vrij lange periode, want de vrouw is in blijde verwachtig, dit keer niet van een album. Haar zelfgetiteld debuut is ondertussen al enkele jaren geleden uit en in 2011 loste ze het tweede, namelijk ‘Blonde‘. We verwachten ons aan een mix van beide.

De band komt het podium op terwijl ‘Lève Les Voiles‘ door de speakers klinkt. Het kinderlijk gezang wekt onmiddellijk iets onschuldigs op. ‘Verseau‘  wordt al snel ingezet en dan komt ook Béatrice Martin zelf op het podium, het publiek onthaalt haar met luid applaus. Met haar aanstekelijke lachjes klinkt ze bijzonder schattig.

Al meteen valt haar buik op die ze onder een zwart los kleed wat probeert te verbergen,  maar tijdens het optreden houdt ze haar hand vaak op de buik wat er toch op duidt dat ze er enorm naar verlangt om moeder te worden. Martin klinkt op zekere momenten niet echt erg klaar, duidelijk en zuiver door, het vraagt immers veel energie en in haar situatie valt dat volledig te begrijpen. Het publiek merkt het onmiddellijk op en laat haar met geklap (op de maat van de muziek weliswaar) weten dat ze zich niet hoeft te overdoen. Bij de hoge noten houdt ze zelfs soms even de hand op de keel en merkt ze dat het niet zo vlot gaat, maar dat komt wel goed.

“Bonsoir! Bonsoir?“ Het publiek antwoordt in koor en Martin maakt al snel wat grappen. Ze hoopt dat we een leuke avond zullen beleven. De sfeer zit er al onmiddellijk in en zo is ook het tweede lied meteen een succes. De volgetatoeëerde blonde neemt plaats achter de piano en ‘La Vie est Ailleurs‘ klinkt, terwijl mensen vrolijk mee wiegen en glimlachen. “Un, deux, trois! Oooh, Ava“ ze kijkt naar de eerste rijen en glimlacht naar de vele jonge kinderen en opnieuw zorgt ze voor heel wat blije gezichten, de avond kan voor velen al niet meer stuk. Soms komt haar stem niet zo heel goed door, maar dat vangen de toeschouwers goed op door luidkeels mee te brullen.

Met ‘Fondu Au Noir‘ weet ze iedereen stil te krijgen. Martin brengt het met bijzonder veel emotie en achteraf verwelkomt ze ons nogmaals. Ze is duidelijk erg blij dat ze hier terug staat en voegt nog een ballad toe aan haar reeks. ‘Loin D‘Ici‘ tovert de massa eerst om tot een wiegende piratenboot op rustige zee en vervolgens krijgen de opzwepende drums een dolenthousiast publiek volledig al klappend achter zich.

Het volgende nummer is terug meer up-tempo en Béatrice zet ietwat aarzelend in maar komt daar al snel weer bovenop, ‘Pour Un Infidèle‘ oorspronkelijk met Julien Doré, brengt ze dit keer alleen en het publiek geniet duidelijk. We hebben geen uitzonderlijk zicht nodig om te zien dat de trotse toekomstige moeder het lastig heeft. Het verbaast ons dan ook niet wanneer ze plots even backstage verdwijnt en de band een onverwachte, maar duidelijk toch ingeoefende verlengde versie van de intro van ‘Les Amours Dévouées‘ speelt. Enkele minuten later komt ze terug alsof er niets gebeurd is en doet zo goed en zo kwaad mogelijk haar ding. Volledig te verstaan en prachtig opgelost. Het publiek bedankt haar als het ware met nog luider applaus.

Cœur de Pirate  gaat vrolijk verder met ‘Danse Et Danse‘ en ‘La Petite Mort‘,  ongetwijfeld één van de beste nummers op ‘Blonde‘. De zaal is stil, wiegt mee en geniet. Wanneer ook de viool haar intrede doet zijn we allemaal verkocht. De violist zet ook ‘C‘était salement Romantique‘ in en daarna vertelt Martin ons dat we nu onze partner of eventueel diegene naast ons in het publiek mogen kussen, het is er het perfecte liedje voor. ‘Place De La République‘, alweer een topper, bestaat al lange tijd en werd ook opgenomen op het tweede album. ‘Je ne sais plus si tu en vaux la peine‘ dat is zij in alle geval toch, haar engelachtige stem wint aan kracht tijdens het lied en doet de haren overeind staan. De tijd achter de piano lijkt Martin goed te doen, ze is duidelijk weer op krachten en begeeft zich voor het volgende lied opnieuw naar haar microfoon vooraan op het podium.

Onder luid geklap start de band de country intro van het zeer opgewekte ‘Printemps‘, de toeschouwers houden het applaus gedurende het hele nummer aan en de glimlach van de 22-jarige reikt van oor tot oor. Ze bedankt ons nogmaals en neemt terug plaats op haar pianostoel, opnieuw klapt het publiek erop los en maakt zo ook van ‘Ensemble‘ een groot succes. Nog meer kippenvel wanneer ze de zang voor een stuk over laat aan de fans. Ondertussen dragen sommige ouders de allerjongste kinderen slapend op de schouder naar buiten, het is duidelijk te vermoeiend voor hen.

Meest recente single ‘Golden Baby‘ lijkt het dan weer net iets minder te doen, terwijl Béatrice de energie teruggevonden heeft. De kinderlijke kreetjes in de song bevestigen nogmaals dat ze doelt op zowel volwassenen, jongeren, alsook de allerkleinsten.

Ze laat ons dan ook snakken naar meer en bij het aanhoudend geklap komt ze terug op scène. Opnieuw volgt een klassieker: ‘Francis‘ en uit alle hoeken zingen mensen mee. Haar band rept zich ook terug naar hun instrumenten en samen brengen ze nog ‘Saint-Laurent‘. Dan volgt het moment waar iedereen op gewacht heeft, ‘Comme Des Enfants‘ de hit waarmee de Canadese het hart van alle Franssprekenden veroverd heeft. Er klinkt een kakafonie van verschillende tonen en klanken van mensen die samen dezelfde songtekst zingen. Geweldig hoe muziek mensen één kan doen voelen.

De Canadese laat het ook allemaal weer even over aan ons en in het hele Circus weergalmt ‘Mais il m‘aime encore, et moi, je t‘aime un peu plus fort.‘ Ze gooien er ook ‘Adieu‘ nog bij en bieden ons zo gepast vaarwel. Dat buiten het publiek gerekend, want die blijven nog een hele tijd doorgaan met zingen, klappen en roepen. Béatrice Martin komt voor een laatste keer alleen op en brengt ons nog het wondermooie ‘Cap Diamant‘, zo zet ze vanavond een punt achter een meer dan geslaagd concert in Brussel.

Een muzikaal erg hoogstaande show waarbij ook tijd gemaakt wordt voor het publiek en de wisselwerking tussen beiden bijzonder goed verloopt. Martin geeft het beste van zichzelf. De handbewegingen die ze noodgedwongen moet doen in plaats van het vrolijk huppelen over het podium, om gekende reden, vergeven we haar met gemak. Ons rest enkel nog haar heel veel geluk en vooral een gezond kindje toe te wensen.

< Yne Van De Mergel >