PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Elvis Costello and The Imposters

woensdag 30 mei 2012Ancienne Belgique Brussel

Elvis

Heerlijk stukje theater, humor ingebed in een show die volledig de sfeer van de beginjaren van de rock ’n roll opriep. Elvis Costello spreekt anno 2012 nog steeds tot de verbeelding. Kinder-en jeugdpsychiater Peter Adriaenssens, programmamaker en presentator Michiel Devlieger en topacteur Dirk Roofthooft waren maar enkele van de bekende namen die present tekenden om 2 uur en half Costello and the Imposters aan het werk te zien. Improviserend praatte ie zijn show – “één van de laatste democratische bastions van de Westerse wereld” – aan elkaar. Toeschouwers mochten aan het rad “the Spectacular Spinning Songbook” draaien dat besliste welk nummer gespeeld zou worden. Een hit, een vergeten B-kantje of een cover. ”Around and around she goes, where she stops nobody knows!”

Met een grootse ouverture “featuring the former Mother Superior of Our Lady of Perpetual Torment, Dixie De La Fontaine” opende The Imposters en Costello de avond. De La Fontaine toonde hoe het karakterdansen moest in de “Hostage-To-Fortune Go-Go Cage” waar elke vrijwilliger die avond in zou vertoeven mocht het lot voor een dansbaar nummer kiezen. Werd het een midtemponummer of ballad, dan werd volledig in de 50’s stijl een drankje aangeboden in de “Society lounge”. Costello, Steve Nieve op toetsen, Pete Thomas op drums en Davey Faraghar op bas startten aan een ongezien tempo. Heerlijk sarcastisch klonk “I hope you’re happy now” waar Costello zich op den duur “go to hell” in liet ontvallen. Als opener kon dat even tellen.

Lena was de eerste deze avond die aan het rad mocht draaien, en de kooi in mocht bij “Beyond belief”. Costello had haar gewaarschuwd over de impact van het rad. Als het een nummer zou worden dat het publiek niet graag hoorde, bedierf ze immers 5 minuten plezier “of the spectators with their upper glasses in the royal circle” grapte hij terwijl hij er ineens onderhuids een sneer in meegaf naar alle concertorganisatoren die muziekliefhebbers uitmelken door ticketprijzen kunstmatig de hoogte in te jagen met “Golden Circle”, “Early entrance”, en andere van die verwerpelijke ondemocratische formules.

Marc kwam bij “Almost blue” uit en wist niet goed wat te doen. Costello raadde hem toch aan om plaats te nemen in de lounge tenzij ie zin had in een interpretatieve choreografie. Hilarisch. De doorleefdheid in combinatie met de erg hese stem van Costello en de toetsen van Nieve maakten dit nummer een van de vele hoogtepunten uit de set. Erg slim trouwens van Costello om niet de ganse show weg te geven aan het publiek. Democratie kent zijn grenzen en dus zette ie zijn Napoleontypetje af en toe aan de kant, wanneer de spanningsboog van het optreden terug aangespannen mocht worden. Het rad kan immers 5 midtempo songs, ballads en minder bekende nummers na elkaar tevoorschijn toveren, en dat heeft sowieso impact op een concert.

Opnieuw een hilarisch moment wanneer een koppel zich op het podium begeeft. Costello port de erg passieve kerel aan, vertelt bijna heroïsch met een tikkeltje overdrijving over de man uit Massachusetts die tijdens een optreden zijn kans greep om zijn lief aan het rad een aanzoek te doen. De jonge geliefde zag dat in de AB niet zo zitten en klapte helemaal dicht. Costello deed vervolgens er nog een schepje bovenop: “er zitten behoorlijk wat fucking unhappy songs tussen de nummers die je kan draaien. “ En met “dit zou wel eens je relatie kunnen beschadigen.” maakte ie dat de arme stakker zich nog minder comfortabel op het podium voelde. Of dat nog niet genoeg was draaide hij “beauty or beast“ wat de songs “All this useless beauty” en “Monkey to man” opleverde. Met een list kreeg Costello het koppel de kooi in maar echt dansen en mee in het concept gaan, zat er niet in bij Pete(r). Zonde.

“Watching the detectives vs Hoover factory” werd twee keer gedraaid. Het publiek koos unaniem voor het eerste nummer. De tweede keer volgde Costello de raad van de toeschouwers om Hoover Factory toch niet te spelen, maar opnieuw aan het rad te draaien.

Een meisje komt op en zegt zwoel dat ze “I want you” wil horen voor ze aan het rad draait. Costello geeft laconiek mee dat ie al een partner heeft. “Clubland” wordt op gejuich onthaald. Wanneer het rad later bij “Cash” aanbelandt, heeft ie het over een gesigneerde plaat die hij van Cash kreeg terwijl het een van de weinige geschenken was die ie aan June Carter gegeven had. Vrouwlief was er niet blij mee, en de plaat teruggeven zat er niet in. Na Cry,cry, cry sneed Costello een cover van George Jones aan: Good year for the roses dat erg goed onthaald werd hoewel niet elke noot uit de hese en vermoeide stem  er helemaal uit kwam.

Een jongedame komt op, en daarvoor verlaat Costello eenmalig de piste van het rad. De “hammer of songs” zal bepalen wat er wordt gespeeld. Kan ze met de hamer zo stevig slaan dat de bel luidt, dan mag het meisje eender welke song kiezen. Haalt ze het niet dan volgen nummers uit categorieën als “Songs of sneer” en “de hits van morgen”. Die laatste categorie kreeg even een woordje extra uitleg mee: “dit zijn nummers die zó goed zijn dat ik ze zelf nog niet geschreven heb.” Uiteindelijk haalde ze de bel en koos de fan voor Alison, dat mooi meegezongen werd door het publiek.

Costello bracht nadat ie Purple Rain gecoverd had, drie nummers solo als “solo intermission act” terwijl de andere bandleden hun lamé en lipstick zochten. Zonder versterking bij momenten toverde ie A slow drag with Josephine uit zijn hoed, waarbij het publiek het fluiten aankondigde. Met “Jimmie standing in the rain“ ging ie nog een niveau hoger en maakte het publiek er laaiend enthousiast mee. Een eerbetoon aan de pas gestorven gitarist Doc Watson en zijn familie, bracht ie in “Dr. Watson I presume”.

In de finaleronde die voorafgegaan werd door “Big Ben”-geluiden, speelden de vier “Strict Time” en de Rolling Stonescover Out of time. Het thema waarbij het rad stilgevallen was, was – u raadt het - tijd.  Met een reeks happy songs, en als subliem hoogtepunt vooral dat ene gekoesterde nummer waar het rad maar niet bij wou stilstaan - “I want you” - erg bezield gebracht waarin Costello een rijk scala aan emoties liet horen van verliefd over wanhopig tot zelfs een tikkeltje kregelig, hij stak het er samen met zijn muzikanten in, bezorgde ie een subliem slot van een al even fenomenaal, gevarieerd en entertainend optreden.

< Bert Hertogs >

The results:

Overture - featuring the former Mother Superior of Our Lady of Perpetual Torment, Dixie De La Fontaine

I Hope You‘re Happy Now
Heart Of The City (cover Nick Lowe)
Mystery Dance
Uncomplicated
Radio Radio

The Spectacular Spinning Songbook

Beyond Belief - Spin 1

Almost Blue - Spin 2

“Beauty Or Beast“ Jackpot - Spin 3

All This Useless Beauty
Monkey To Man

Watching The Detectives vs Hoover Factory - Spin 4

Watching The Detectives/Help Me - Unanimous Decision

Clubland - Spin 5

Stella Hurt - IMPROMPTU

Cash - Spin 6

Cry Cry Cry (cover Johnny Cash)

Good Year For The Roses (cover George Jones) - IMPROMPTU

The Hammer Of Songs

Alison

Everyday I Write The Book - IMPROMPTU

Purple Rain (cover Prince) - IMPROMPTU

Interlude

A Slow Drag With Josephine - Napoleon Solo

Jimmie Standing In The Rain - Napoleon Solo

Dr. Watson I Presume - Napoleon Solo - For Doc Watson and His Family

Indoor Fireworks - with the Imposters

Finale

“Time“ Jackpot - Spin 7

Strict Time
Out Of Time (cover The Rolling Stones)

“Happy“ - Jackpot - Spin 8 - Napoleon‘s Command

I Can‘t Stand Up For Falling Down

High Fidelity

Oliver‘s Army

Pump It Up

Peace, Love and Understanding

I Want You


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter