Recensie Metallica

Maar liefst 17500 man (1000 meer dan bij AC/DC zondag) was afgezakt naar het Merksemse Sportpaleis. Het was dan ook alweer van 2003 geleden dat de heren van deze metalband nog voet zetten op Belgische podium. Donderdag was het dus zo ver.

Metallica koos om het podium pal in het midden van het Sportpaleis te droppen. Een rechthoekig podium met aan de twee langste zijden steeds 4 micro’s. Hoe hard de groep ook zijn best deed, uiteraard bereikte ze niet de volle zaal tijdens elk nummer. Dat gebeurde wél tijdens het stevigere werk halfweg de set. Een zinderende versie van “All nightmare long” met ontzettend stevig drumwerk van Lars Ulrich hoorden we. Hier en daar in het publiek kwamen ook spandoeken met “Lars” tevoorschijn. Zonder hem en de advertentie die hij 29 jaar geleden in een krant deed verschijnen waarin hij op zoek was naar bandleden, zou Metalicca nooit de Metallica van vandaag zijn. Al gauw vond hij zanger James Hetfield, en beide zijn de band en de familie (want zo noemen ze hun fans) trouw gebleven.

Metallica zette de show stevig in met “That was just your life”. Al meteen werd het publiek een waar visueel spektakel geserveerd. Laserstralen in verschillende kleuren kwamen uit de nok. “Antwerp are you ready?” vroeg Hetfield. Het publiek brulde het uit, balde de vuist en liet van zich horen. Hadden we bij AC/DC een festivalgevoel, dan was het stadiongevoel (weliswaar een indoor deze keer) bij Metallica compleet. Er gaat immers niks boven een mexican wave die de ganse ovaal doet. Want –jawel – ook aan de achterzijde van het Sportpaleis, dat meestal backstagezone is, werden dit keer toeschouwers toegelaten. “Metallica is feeling good tonight” laat de zanger – die daarmee onrechtstreeks verwees naar het afgelaste optreden van AC/DC dinsdag - tussendoor weten. 4 grote doodskisten gaan op en neer boven het podium, onderaan elk exemplaar zien we 6 scanners, 2 grote zoeklichten en enkele stroboscopen. Maar het zijn vooral de vlammen tijdens een sterk “One” die uit het podium schieten die indrukwekkend zijn. Metershoog gaan ze, en vooral wat helemaal centraal op het podium gebeurt, wekt onze nieuwsgierigheid. Vlammen in verschillende kleuren (groen, oranje en blauw) doen ons vermoeden dat het om koud vuur gaat. De fans achter ons hebben het over “mega bunzenbranders”…

Hetfield vraagt aan iedereen wie voor het eerst naar een optreden van hen komt kijken. Behoorlijk wat mensen steken hun hand op en joelen. De anderen roepen “boe”. Hetfield wijst hen op dit onfaire gedrag. “Is that ‘hello’ you are screaming?” vraagt hij zich af. “Welcome to our family!”zegt hij tegen de nieuwkomers. De “veteranen” (zo noemt Hetfield al wie 1 of meerdere concerten van de groep heeft bijgewoond) heeft dit lesje in beleefdheid beet, applaudisseert en verwelkomt de nieuwen in de groep. Gehoorzaamheid en trouw aan de band lijken ordewoorden bij metalfans. Hetfield voegt er snedig “What took you so long?” aan toe naar de nieuwen.

Enkele nieuwe nummers uit hun jongste plaat “Death Magnetic” volgden.  “Cyanide” haalde het dan eerder van “Broken, beat and scarred” als we afgaan op het enthousiasme waarop het publiek deze nummers onthaalde.

Maar dé nummers die de avond tot een topper maakten waren ongetwijfeld “All nightmare long”, “The day that never comes” en een snellere versie van “Master of puppets”. Dat laatste nummer wordt halverwege neergelegd. We horen een rustiger instrumentaal intermezzo waar vooral de elektrische gitaren zich voluit kunnen laten gaan. Wat een klassieker! Velen zien we meebrullen wanneer Hetfield opnieuw overneemt en hij “Master, master, where's the dreams that I've been after?” zingt. Het tempo wordt terug opgevoerd.

Na zo’n 3 schroeiharde nummers is het tijd om het even rustiger aan te doen. Gitarist Kirk Hammett komt op en speelt een knappe gitaarsolo, waar de meeste fans al meteen “Nothing else matters” in horen. Alle mannenkelen gaan open en zingen het nummer mee. Al laat de toonvastheid van menige metalfan in het publiek te wensen over. Wel is het ronduit ontroerend om zware kerels een ballad mee te horen kelen terwijl die slechts enkele minuten daarvoor wild tekeer gingen, de vuisten maakten en stonden te headbangen. Een groter contrast bestaat wellicht niet. Hetfield weet waar hij moet staan. Tijdens de song zingt hij constant in de richting van de vips. De leadzanger is goed gebrieft blijkbaar.

Steviger dan ooit klinkt “Enter sandman”. Tijdens die song doet Hetfield een kort gebedje net voor het slapengaan nadat hij zijn zoon in bed heeft gestoken. “Wees niet bang van de geluiden die je hoorde. Het zijn de beesten onder je bed, in je kast en in je hoofd die je hoorde” zo stelt de zanger hem gerust. Wanneer Hetfield het gebed begint, gaan alle handen van het publiek op elkaar en klapt het mee in de maat. Wat een dijk van een song!

De groep komt nog terug voor 3 bisnummers waaronder “The Prince”, een cover van Dead Diamonds. Met een stevig “seek and destroy” sluiten ze het concert af. Een soort zwarte opblaasbare strandballen die uit de nok kwamen, zijn aanleiding voor het betere trek-en sleurwerk tussen die hardfans die deze gratis souvenir mee naar huis willen nemen.

Het gezelschap dankt het publiek en maakt een volgende afspraak voor Werchter. Met 18 trucks en 8 bussen rijden ze de nacht in. Volgende halte: Zweden.

Hoogtepunten: One, Cyanide, All Nightmare long, Master of Puppets, Enter sandman en Seek and destroy

< Bert Hertogs >

Metallica: de setlist:

1. That was just your life
2. The end of the line
3. Leper Messiah
4. Holier than thou
5. One
6. Broken, beat and scarred
7. Cyanide
8. Sad but true
9. Turn the page
10. All nightmare long
11. The day that never comes
12. Master of puppets
13. Fight fire with fire
14. Nothing else matters
15. Enter sandman
    
    Bis:

1. Breadfan
2. The prince (cover van Diamond Head)
3. Seek and destroy

< Bert Hertogs >