Recensie The Script

The Script liet zaterdagavond in Vorst Nationaal heel wat tienerhartjes op hol slaan. Het trio stond in 2011 nog in een uitverkochte Ancienne Belgique nadat in 2008 de wereld was gevallen voor hit ‘We Cry’ en ‘The Man Who Can’t Be Moved’. Hun titelloos debuut scheerde hoge toppen in de hitlijsten, terwijl ook hun derde ‘#3’ (2012) ondertussen vlot over de toonbanken gaat. Vrijdag stonden Danny O’Donoghue, Mark Sheehan en Glen Power nog in de Amsterdamse Ziggo Dome, nadat gebleken was dat oorspronkelijke locatie Heineken Music Hall te klein werd voor de Ieren.

Wanneer om tien voor negen de lichten uitgaan, stijgen de temperatuur en het decibelniveau meteen evenredig. Tijdens opener ‘Good Ol’ Days’ duikt frontman O’Donoghue al vrolijk de pit in tot grote vreugde van meisjes die ongetwijfeld al uren op hun idolen stonden te wachten. Het scherm achter de band laat gouden flikkeringen zien terwijl fans luid meezingen en zwaaien wanneer gitarist Sheehan daarom vraagt. ‘We Cry’ laat  het gegil en gejuich alleen maar toenemen, het is dan al duidelijk dat voor de 7000 aanwezigen de avond niet meer stuk kan.

De show loopt vlot en is duidelijk geregisseerd tot in de puntjes. Moeiteloos wordt Vorst geleid langs de grootste hits als ‘Breakeven’ en ‘The Man Who Can’t Be Moved’ waarin de zaal wel lijkt te exploderen en het publiek de eerste strofe voor hun rekening neemt. O’Donoghue gaat op het einde zelfs door de knieën en kijkt oprecht verwonderd de zaal in. Een entertainer uit het boekje, quoi.

Het drietal krijgt de aanwezige dames nog net iets meer aan hun kant wanneer ze bijna emotioneel lijken te worden bij ‘If You Could See Me Now’, over hun donkere momenten na het verlies van hun ouders. ‘If You Ever Come Back’ wordt dan weer opgedragen aan het publiek dat helemaal lijkt te smelten, al gaat Vorst nog meer uit zijn, of in dit geval haar, dak wanneer de frontman bij ‘Nothing’ vraagt om een ex te bellen en vervolgens een gsm aanneemt uit de pit om de (vermoedelijke) jongen toe te zingen.

Ook de nieuwere nummers weet Brussel woord voor woord mee te zingen, waarbij O’Donoghue nog net iets meer aandacht weet te trekken tijdens het akoestische ‘I’m Yours’ en zelfs publiek op de tribunes laat rechtstaan tijdens ‘Six Degrees of Separation’. Wanneer hij ons toevertrouwt dat hij nog niet lang heeft gebroken met zijn vriendin, levert hem dat heel wat ge-oohs op. Als het aan de aanwezige fans lag, zou de jongen ongetwijfeld op hun schouder mogen komen uithuilen.

‘For the First Time’ sluit het eerste deel na een dik uur af, al geeft de zanger een stille hint aan het publiek wanneer hij zingend het podium verlaat. Toch is het even een verrassing wanneer hij plots tijdens bis ‘You Won’t Feel a Thing’ in het midden van het publiek tevoorschijn komt en geflankeerd door security door de juichende mensenzee waadt. Grootste hit uit het nieuwe album ‘Hall of Fame’ vormt het einde van het concert dat wat ons betreft alvast de prijs krijgt voor meeste ‘I Love’ bordjes van het seizoen tot nu toe.

De aanwezige jongens die waren meegesleurd door hun vriendin hebben alvast een prima cursus over ‘De charmante en emotionele man’ meegekregen. The Script liet vanavond hun fans dromen van meer, maar daarvoor is het nog wachten tot Pinkpop en Rock-a-Field.

< Catherine Gysels >

Setlist:

1. Good Ol‘ Days
2. We Cry
3. Breakeven
4. Science & Faith
5. The Man Who Can‘t Be Moved
6. If You Could See Me Now
7. Before The Worst
8. If You Ever Come Back
9. Nothing
10. I‘m Yours
11. Six Degrees of Separation
12. For The First Time
13. You Won’t Feel a Thing
14. Hall of Fame