Recensie Bumba in dromenland

Een pop die tot leven komt. Het was al eerder een inspiratiebron voor scenaristen. Denken we maar aan Pinokkio, het ballet Coppélia, de moordlustige Chucky in een handvol horrorprenten. En toen was er ook nog… Bumba! En Bumbalu! Loesje gaat elke avond met haar popje Bumba slapen en geraakt zo vlotjes in dromenland. Ze droomt dat ze in het circus van de twee clowns terechtkomt en er allerlei avonturen meemaakt.

Gert Verhulst en Hans Bourlon schreven het scenario. Kobe Van Herwegen en Chris Corens namen de regie en dialogen voor hun rekening. Als je alleen al het aantal leden van het creatieve team , productieteam en de kostuumafdeling optelt kom je aan zo’n 40 man, voor elke minuut die de voorstelling duurt is er dus een man of vrouw nodig.

Canick Hermans en Ilse Vorstenbosch zijn Bumba en Bumbalu. Hun dialogen vallen best mee, en zijn een heerlijke mengeling tussen Antwerps “wasdana” en Italiaans. Best grappig dat een toverstok in het begin niet meteen mee wil. “Sticky magico krik krak” luidt het dan.

Free Souffriau mag in Vlaanderen Loesje spelen (in Nederland is dat Tanja De Raad), en staat met haar blonde krullen in haar roze pyama met volledig bijpassende pantoffels een ietwat kinderlijk overenthousiast meisje te spelen dat voor het minste al “wauw” roept of begint te huppelen als een konijntje.

Wanneer Mario Perton als circusdirecteur opkomt, splitst ze even dat moeilijke woord “directeur” in lettergrepen. Maar de kindjes, voornamelijk peuters en erg jonge kleuters, hebben daar nauwelijks boodschap aan: ze zijn daar nog lang niet aan toe.  Het is een knap lastig publiek om de aandacht bij vast te houden. Zowat de ganse show door zit er wel ergens een kleintje te huilen, lawaai te maken, of verwonderd te wezen om iets anders dan wat er zich op het podium afspeelt.

Nu en dan lukt het, wanneer we het zaallicht met zijn allen moeten uitblazen zodat de show kan beginnen, of wanneer we in de handen moeten klappen, vertellen waar Poppa de aap rondhangt, een slaapliedje zingen voor Barry de lieve circusleeuw, of met zijn allen mogen dansen tot de muziek stilvalt en we dan stokstijf moeten blijven staan.  Maar hét momento magico - op de circustent na die erg ingenieus opent (met dank aan Plop 2.0-techniek?) in deze voorstelling is weggelegd voor Free Souffriau die op het einde even mag tonen waar ze 15 jaar geleden afgestudeerd is.

“Bumba in dromenland” boeit kindjes en hun ouders matig. De korte voorstelling die op 40 minuten afklokt, eindigt wat atypisch voor Studio 100. De jongsten kunnen Bumba en Bumbalu niet eventjes goeiedag zeggen, of hun jongste action painting/abstracte tekening overhandigen. Een collectieve “wasdahet?” zag je dan ook op erg veel gezichten van de mama’s en de papa’s toen het theaterdoek toe ging en het zaallicht aan. En hun kids? Die waren al lang met iets anders bezig: met een welriekend “pakketo magico in de pantalone” bijvoorbeeld.

< Bert Hertogs >