Recensie Indochine

“Indochine. Ça ne s’explique pas. Ça se vit… Merci.” zien we op een spandoek in het Koninklijk Circus - “Het kleine Vorst” – waar de zanger ooit zelf naar een concert was komen kijken, jaren terug. Een laaiend enthousiast, voornamelijk Franstalig publiek had er wel enorm veel zin in om het laatste optreden van het eerste deel van de Black City Tour van Indochine mee te maken. Van het begin tot het einde werd en door zowat elke fan meegeklapt, meegezongen, gewapperd met de handjes, meegezwaaid, … Met als een van de vele topmomenten Miss Paramount. Een immense vibe hing er dus in de Brusselse concertzaal waar de bandleden erg van genoten. Op de wolk – de wierrookstokjes die brandden op het podiumelement recht voor frontman Nicola Sirkis zitten er misschien voor iets tussen – ging Indochine meteen zitten en kwam er het optreden dat op meer dan twee uur en een kwart afklokte niet meer af. Een topprestatie die ze volgend seizoen maar liefst 3 keer mogen herhalen in ons land tijdens het tweede deel van hun Black City Tour op 30 en 31 oktober in Vorst Nationaal en 12 maart 2014 in Paleis 12. Voor het eerst, voor zover wij weten, gaat Live Nation Belgium dan naar die nieuwe Brusselse concertzaal. Een primeur. Wie niet zo lang kan wachten, trekt best naar het Main Square Festival in Arras. Daar staat de band op 7 juli.

Medewerkers van de Fantastico, een Italiaans restaurant rechts van de concertzaal waar overdag wel eens een Vlaams of federaal politicus een hap gaat eten, vegen 3 vuilniszakken bij elkaar aan afval dat de fans van Indochine voor hun deur hebben achtergelaten. Restjes van eten en drinken, maar ook goudkleurige folie om mensen hun lichaamswarmte te behouden, lagen her en der verspreid. Een horecazaak uitbaten in de buurt van een zaal, je hebt de lusten maar ook een deel van de lasten te dragen. Kwart voor negen is het wanneer het zaallicht dooft en rode spots aan en uit gaat op pulserende beats. Naast me staat een vrouwelijke twintiger die een gans concert de longen uit het lijf zal zingen, het vingertje in de lucht zal laten gaan, en zal springen wanneer de beats per minuut de hoogte in gaan.

Indochine dat is feest, een meezingfeest van jewelste, ook bij rustigere songs zoals “J’ai demandé à la lune” en “Tes yeux noires” of de meer uptempo lala’s in “Kill Nico” als laatste voor de bisronde. Indochine geeft dus vooral een erg dansbaar, entertainend concert waarbij de band alles uit de kast haalt. Toegankelijke rock waarbij soms de elektronica de bovenhand haalt, serveren ze. Op de knieën gaan voor een gitarist, voor het publiek, even “à Bruxelles” zingen en de lyrics aanpassen, de handen op elkaar doen zodat de fans het in no time overnemen, of “oehoe” s kelen, wapperen met de handjes, … De frontman hoeft het zelfs niet te vragen, het publiek doet het gewoon allemaal. Uit zijn hand eten ze. Wat een luxe.

Een politieagente zien we op de visuals het verkeer regelen tijdens “Traffic Girl”. Leds hangen er rond het balkon. Ze staan in het verlengde van de podiumelementen. In een rotvaart breidt de groep de songs aan elkaar. Geen tijd te verliezen. Bij “Punishment Park”, dat Sirkis op mondharmonica speelt, gooit hij het instrument doodleuk het publiek in. De repetitieve sound van de synths krijgen de massa moeiteloos aan het kolken. “Impressionnant” vindt ie het publiek dat hij na 5 songs aanspreekt. Voor “La nuit des fées” en “Memoria”, over een geliefde missen, temporiseert de groep even. Bij dat laatste mag de gitarist zijn elektrische gitaar via de pedalen laten galmen. Een hoge aanstekelijke gitaarriff gevolgd door een antwoord van de lagere tonen van een elektrische gitaar, aangevuld met synths en het ritme van de drums krijgen de handen van het publiek weer op elkaar bij “Little dolls”. Alleen al om “Miss Paramount” live mee te maken en het publiek te zien ambiance maken, zou je blindelings een ticket kopen. Na “Où vas-tu” in “Tes yeux noires “zet iedereen synchroon twee keer handgeklap neer. On-voor-stel-baar. Nog zo’n topper is het oehoe meezingen in “Alice et June” of de oh’s in “Wuppertal”.

Op een Belgische vlag zien we “Putain de groupe” staan. In Frankrijk is er veel te doen over het homohuwelijk, een wetsvoorstel dat er pas gestemd is en waar veel negatieve reacties op zijn. “Bij jullie is het huwelijk voor iedereen al 10 jaar mogelijk” prijst de frontman ons landje dat op dit soort thema’s progressiever is dan andere. Later zal ie daar nog eens op terugkomen bij “3ème Sexe” dat ie opdraagt aan iedere man die van een man houdt, iedere vrouw die van een vrouw houdt, iedere man die van een vrouw houdt en iedere vrouw die van een man houdt. De basgitaar mag even soleren in “College boy”.

Witte spots onderaan enkele extra troms starten “Marilyn”. Indochine zette het Koninklijk Circus op zijn kop. Dat lukt hen ongewijfeld opnieuw voor een veelvoud aan toeschouwers op 7 juli op het Main Square Festival Arras, 30 en 31 oktober in Vorst Nationaal en 12 maart 2014 in Paleis 12.

< Bert Hertogs >