Recensie Laura Pausini | The Greatest Hits World Tour

25 februari 1993 brak Laura Pausini op het  San Remo Festival door met La Solitudine. 20 Jaar staat de Italiaanse ondertussen op de bühne, een greatest hits 2CD én tour kon niet uitblijven. Die bracht haar na Parijs in Vorst Nationaal in Brussel waarna het naar Genève, Zwitserland gaat. 24 Man staat er maar liefst op het podium, inclusief 14 strijkers. De klassiekere touch die het verzamelalbum kreeg, zette zich ook voort in het concert, dat wat ons betreft coherenter mocht.

Zo stak Pausini nummers met een beat in zoals “Con la musica alla radio” in haar set die te fel contrasteerden met de rest van de arrangementen. “Non c’è” overgoot ze met een salsasausje. Het werkte, net zoals de Cuban sessions van Zucchero trouwens, voor geen meter. “Gente” met stroken Ierse kilt en strepen traditioneel Ierse stepdance werkte dan weer wél net als “Surrender” in een laid back-jasje gestoken met gitaren en strijkers dat recht uit de jongste verzamelaar leek te komen.

Pausini begon aan haar optreden om tien na zeven. Twee uur en tien minuten zou ze grasduinen in haar repertoire. Deze keer koos ze opvallend om de bindteksten in het Frans én fonetisch Nederlands af te werken. Niet zelden stond ze stil bij haar familie. Op 8 februari viert Pausini de eerste verjaardag van haar dochter. “Invece no” droeg ze op aan haar grootmoeder Teresa. In 2007 was de zangeres in Milaan en kreeg ze telefoon van haar moeder dat het niet goed ging met haar grootmoeder. Dankbaar is de zangeres dat ze de mogelijkheid had om afscheid te nemen van haar. In hetzelfde ziekenhuis gebeurde dat waar ze zelf het levenslicht zag.  Een mooi tafereel moet dat geweest zijn, het driegeslacht hand in hand. Uguale a lei (She) van Aznavour droeg ze later trouwens op aan haar eigen moeder, voorzien van enkele zwart-wit foto’s op de schermen die een blik op Pausini’s jeugd gaven.

Haar zus Silvia stond enkele jaren geleden op trouwen en zij vond maar geen geschikt liefdesliedje. “Wat? Ik, haar zus Laura Pausini heeft geen liefdesnummer?” dacht de Italiaanse zangeres die voor haar “Prendo te” schreef. De song die in 2004 uitkwam, bracht ze in Vorst begeleid door handharp, piano en staande bass.   Ze droeg het op aan alle koppels hetero of holebi.  Een opmerkelijk statement van de Italiaanse.

Pausini gaf elke muzikant en lid van de crew aandacht. Maar in Vorst zette ze haar sound engineer Marco Monforte die van Brussel is, extra in de spotlights. “Come se non fosse stato mai amore” bracht ze net als “Io Canto/Je Chante” deels in het Frans. Meer dan ooit paste ze zich aan de taal van haar publiek aan om het te behagen. En dat werkte. Io Canto/Je Chante werd een stevig meegezongen feestje waarbij de Italiaanse met de nodige bombast vocaal mocht uithalen. Voor “E ritorno da te” werd de djembé bovengehaald, samen met elektrische gitaar en piano. Omdat het publiek zo stevig meezong, zei Pausini achteraf: “vous êtes parfaits”. Ondertussen demonstreerde ze in “Tra te e il mare” dat ze de bridge, een moeilijke wissel in toonaard, nog makkelijk kan nemen. Basgitaren én C02-jets onderstrepen het ruige kantje dat de zangeres ook beheerst in “Un‘emergenza d‘amore” .

En dan volgt de Aha-song, een nummer dat we kenden, maar door zijn leeftijd, het dateert van 1998, op de een of andere manier  in de vergetelheid is geraakt: “It’s not goodbye” begeleid door akoestische gitaar. Een versie om door een ringetje te halen, horen we net zoals “Incancellabile”, een meezinger van formaat én gsm-moment voor het publiek. Akoestische gitaren en strijkers zorgen voor het perfecte klankbedje. De laatste woorden geeft Pausini aan het publiek om te zingen. Naar het einde toe wil de Italiaanse nog te veel tonen. Vanaf “Gente” (nummer 21 op de set) kiest ze telkens voor een andere outfit. Soms door een accent te leggen of weg te nemen. De songs daarvoor deed ze slechts 1 kledingwissel. Daardoor haalt ze helaas de vaart uit de set, die sowieso al meanderde gezien de vele ballads. Wanneer die ultieme song, La Solitudine, ons naar het einde van het concert én het begin van haar carrière brengt, horen we de versie van 2013, die ze met Ennio Morricone inblikte en op haar greatest hits-album plaatste. De volle sound van een orkest, inclusief koperblazers horen we. Nochtans staat die laatste orkestgroep niet op het podium in Vorst …

Of hoe Laura Pausini wat ons betreft resoluut mocht kiezen om haar 20 jaar op de planken volledig akoestisch of met orkest af te werken. Het had alvast een veel coherenter optreden opgeleverd. Misschien eens overwegen om Jan Vereecke te telefoneren. Laura Pausini op de Night of the Proms. Het zou nog niet zo’n verkeerd idee zijn …

< Bert Hertogs >    

De setlist:

1. Se non te 
2. Non ho mai smesso 
3. Benvenuto 
4. Con la musica alla radio 
5. Primavera in anticipo (It Is My Song) 
6. Invece no 
7. Io canto/Je chante (cover Riccardo Cocciante)
8. Uguale a lei (She) (cover Charles Aznavour)
9. Prendo te 
10. Resta in ascolto 
11. Vivimi 
12. Come se non fosse stato mai amore 
13. Surrender 
14. E ritorno da te 
15. Tra te e il mare 
16. Un‘emergenza d‘amore 
17. It‘s Not Goodbye 
18. Incancellabile 
19. Le cose che vivi 
20. Gente 
21. Strani amori 

Bis:

1. Non c‘è 

Bis 2:

1. Dove resto solo io 
2. Limpido 
3. La solitudine