Recensie Jagwar Ma | Dour Festival 2014

De Australische band Jagwar Ma moest het doen met een half gevulde tent, maar zorgde wel voor een aangenaam intermezzo van rust tussen alle scheurende gitaren en dreunende bassen. Met het dromerige, echoënde van Tame Impala en de ritmes van Mount Kimbie waren ze aanstekelijk en lekker zweverig.

Beginnend met ‘What Love’, één van de nummers van hun meest recente plaat Howlin, maakten ze hun publiek warm voor een sessie rondzingende beats. Door hun herhalingen en flinke echo’s in de zang werd er niet direct opgebouwd naar een climax, maar bleven de beats en de melodieën als een mantra in de tent rondhangen. De live zang van Gabriel Winterfield en de gitaarrifjes van Jono Ma zorgden voor een leuk extraatje. 

Tijdens het optreden klom een jongeman plots in een van de stellages om een filmpje met z’n telefoon te maken. Vanaf de grond werd er flink met een zaklamp geseind door een van de Dour medewerkers, zonder veel succes. Pas op het moment dat het hem uitkwam kwam hij weer naar beneden. Naast dit niet al te heftige incident bleef het vrij rustig, en zorgden Winterfield, Ma en Jack Freeman met hun uitgelaten bewegingen dat alle ogen volledig op hen gericht waren. 

Er was vooral niets dwingends aan dit optreden. Winterfield, Ma en Freeman lieten hun publiek zo goed als met rust zodat iedereen lekker in zijn of haar bubbel kon bewegen. ‘Let Go’ werd gespeeld, net als ‘Exercise’ en ‘Man I Need’. Als laatste nummer speelden ze ‘The Trow’ en Winterfield eindigde met de woorden: “Thank you very much, we are Jagwar Ma, you are Belgium”. Lekker vaag en ongedwongen, precies zoals hun optreden hier op Dour was. 

< Zaïde Bil >