Recensie 14 18 spektakelmusical

14 18 de spektakelmusical kende zijn tweede première in Mechelen bij de start van zijn tweede run. Nieuw zijn de veranderingen in het ensemble, het spektakelgehalte dat hier en daar werd opgedreven, minieme veranderingen aan de partituur worden ook aangestipt (zanglijnen die van unisono naar samenzang gingen of kleine veranderingen wie wat zingt). Maar het meest opvallend – naast de rol van de Generaal die vertolkt wordt door klasbak Mike Verdrengh - is de rol van Céline die gespeeld wordt door Jasmine Jaspers die bulkt van spontaniteit en spelplezier. Haar stem met die van Jonas Van Geel blendt op een magische manier. “Nooit alleen”, veruit het strafste nummer uit de score, was al een pareltje maar nu blinkt die nog feller dan ooit te voren.

Interview Jasmine Jaspers


Interview Frank Van Laecke

Meer dan 240 000 kaarten verkocht Studio 100 al met 14 18 de spektakelmusical. Dat is – gezien het huidige crisisklimaat in de cultuursector waarbij consumenten scherpe keuzes maken én het feit dat het al een aantal jaren niet zo lekker gaat met musicals in Vlaanderen – op zich al een prestatie om “u” tegen te zeggen. Verschillende sterke punten heeft de productie dan ook. Eerst en vooral is er het herkenbaar verhaal  van  4 bloedbroeders die naar de Oorlog trekken, die aanvankelijk denken dat het allemaal snel voorbij zal zijn, maar al snel ontdekken dat het een “klote”-oorlog is. Fictie gemengd met – helaas – de non-fictie, de harde realiteit van de Eerste Wereldoorlog zien we. Het bindmiddel is onmiskenbaar de emotionele, meeslepende partituur van Dirk Brossé die meer dan voldoende contrasteert op zich met zijn epische, filmische benadering in onder andere enkele instrumentale songs zodat die twee uur non stop voorbij vliegen. Extra spektakelgehalte zien we onder andere in metershoge vlammen en een ruiter die in de fik op zijn paard over de scène komt.

Ook al hadden we in april de première van de eerste run meegemaakt, toch blijft 14 18 meer dan de moeite om een tweede keer te zien. Niet alleen omdat je op een andere manier naar de productie kijkt, ook omdat je zaken (her)ontdekt. Zaten we in april tijdens de première nog op een van de laatste rijen, dan was dat deze keer wel anders. In blok A, de beste categorie, bleek 14 18 véél beter en sneller binnen te komen als toeschouwer. Daar waar we in april pas bij een flash back met de kinderen die indiaantje speelden erg laat in het verhaal kwamen, was dat nu wel anders. Al van de allereerste noot werden we letterlijk in  het verhaal gebracht. Vonden we “Stille nacht”, het surrealistische moment waarbij vijanden elkaar een Zalig Kerstmis toewensen op kerstdag wat te melig in april (wellicht had dat ook te maken met de tijd van het jaar), dan ging dat er deze keer wél lekker in. “Together forever” werd zelfs voor ons een nieuw kippenvelmoment, terwijl het nochtans uitstekende “Wanneer” op dat vlak wat terrein prijs gaf. 

Verder zagen we dat de rol van moeder Laenens beter uit de verf kwam, al blijven we met vragen zitten over de rol van sergeant Dedecker (Peter Van de Velde). Plots blijkt hij avances te maken op verpleegster Celine die hem kennelijk al eerder afwees (ten voordele van Fons, gespeeld door Jonas Van Geel). Ook de overgang waarom hij de orders van de Generaal niet meer volgt en uiteindelijk vlucht of als zelfmoordeenheid optreedt – wat het van de twee nu is, is niet helemaal duidelijk -  worden niet of nauwelijks beantwoord.

Mike Verdrengh die zijn debuut kent als acteur in een musical, stáát er. De man straalt gezag uit, niet alleen door zijn postuur, ook door de stem, die luid, duidelijk en vol klinkt. Hij zet een minder breekbare Generaal neer dan Jo de Meyere (die ouderwetse plechtstatigheid en declamatie combineert met gezag). Bij Verdrengh voel je de opbouw van zijn karakter doorheen de voorstelling, en wordt hij forser, ja zelfs besluitvaardiger dan ooit. Verdrenghs onberispelijk Frans komt de geloofwaardigheid van zijn personage verder alleen maar ten goede. Je zou bijna denken dat de acteur die onder andere schitterde in de tv serie “Salamander” een native speaker is. De Generaal die Mike Verdrengh neerzet, is dus een andere Generaal dan die van Jo De Meyere. Zo hoort het ook.

Maar dé verrassing van de avond bleek het duo Jonas Van Geel en Jasmine Jaspers (die eerder al speelde in Fiddler on the roof, Domino en Assepoester het tamelijk ware verhaal) als Fons en Céline.   Ook al hebben ze niet gek veel tekst samen, hun samenspel als verliefd koppeltje knetterde,   hun zang in “Nooit alleen” samen met het ensemble was om door een ringetje te halen en deed zelfs die van de cd registratie vergeten. Vanaf 17 september doet Van Geel het gedeeltelijk ook met Marie Vinck. Benieuwd of ook dan de vonken er (vocaal) gaan af vliegen.

Het mag duidelijk zijn: 14 18 de spektakelmusical is in beweging en evolueert. Straf dat Studio 100 tijdens die zomerstop de tijd nam om een aantal zaken te herbekijken om de voorstelling nóg beter te maken en daardoor de lat weer wat hoger legt. De DVD van de musical is net uit, maar zoals steeds gaat er niets boven de live ervaring.

< Bert Hertogs >