Recensie Joan Baez

De Amerikaanse folkzangeres Joan Baez, 73 ondertussen, bracht in het Koninklijk Circus een eerder kort maar daarom niet minder krachtig optreden. Wat opviel was dat haar maatschappelijk engagement, o.a. anti-oorlog en pro vrijheid, nog steeds overeind staat zoals in “Le Déserteur” of “Mi venganza personal” (my personal revenge) en haar tussentekst waarbij ze Argentinië de mantel uitveegde. Ooit in een hotel werd ze geweigerd (omwille van haar teksten en uitspraken) met het excuus dat het hotel volgeboekt was. Dus bleef zij en haar entourage in de buurt tot iemand binnenstapte en vroeg of er nog een kamer vrij was en een compleet ander antwoord kreeg. Of hoe ook artiesten in hun leven mensen tegenkomen die schitteren in hun klein zijn. 

Joan Baez’ karakteristieke licht doorrookte stem maakt haar niet alleen een goeie folkzangeres, ook Franse songs gaan haar erg goed af al bleek de printer de webpagina met de lyrics van “Le Temps des cerises” niet helemaal afgeprint te hebben en moest Baez aan het improviseren slaan. Ook in andere songs ging ze wel eens over in kort geneurie. Het publiek dekte dat graag met de mantel der liefde toe. Verrassing van de avond bleek  Grace Stumberg, de stagehand van Baez die de gitaren stemt, en enkele keren samen met haar mocht zingen.

Het was voor het eerst bij “Just the way you are” dat Stumberg het podium op kwam om er ook tijdens het nummer te blijven. Groot was onze verbazing toen bleek dat ze ook nog erg goed kon zingen en haar stem wonderwel blendde met die van haar zeventigjarige – euh – baas. Tot twee keer mocht ze dan ook het podium terug op, om “Imagine”, in een versie met piano en cajon die de ambitie had om deze klassieker opnieuw uit te vinden, mee te zingen en “The Night They Drove Old Dixie Down”.

“Lily of the West” bracht percussionist Gabriel Harris op cajon terwijl Baez erg goed bij stem bleek en haar kopstem succesvol aansprak tijdens het nummer. Baez bracht naast deze traditionals ook een Mexicaans verhaal mee naar Brussel, dat van ”La Llorona” begeleid op mandoline, akoestische gitaar en cajon, over een geest van een moeder die ronddwaalt naast een rivier en een huilend geluid laat horen. Het geluid van een moeder die rouwt om de twee kinderen die ze er verloor. Solo bracht ze ook de Bob Dylan song “Farewell Angelina” en bij “Swing Low, Sweet Chariot” koos ze zelfs om enkele passages a capella te laten horen.

Toegegeven, de banjo van Dirk Powell werkte aanstekelijk tijdens John Fahey’s “Give Me Cornbread When I‘m Hungry”. In die mate zelfs dat enkele fans Mumford and Sons-gewijs er niets beter op hadden gevonden om bij een kleine versnelling mee in de handen te klappen, terwijl die song, en ook de manier waarop Joan Baez en haar muzikanten het brachten, daar helemaal niet om vroeg.  Baez voelde dat het publiek mee wou doen, en gaf het naast een mooi meezingmoment tijdens “Imagine” nog de klassiekers “Here’s to you”, “The Night They Drove Old Dixie Down” en afsluiter “Gracias a la vida“. Kende het publiek de tekst niet, dan neuriede het zachtjes mee, of gingen de toeschouwers over in zacht “lalala”.

Zo bezorgde Joan Baez en haar muzikanten Brussel een gezellige, sfeervolle avond met een boodschap. Maar wat vooral opviel, was dat het leek alsof ze ter plaatse besliste welke songs gezongen werden. Het kwam de spontaniteit, het gevoel naar een écht concert en niet naar het aframmelen van een set te kijken en luisteren (wat alsmaar meer artiesten blijken te doen tegenwoordig), alleen maar ten goede.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. God Is God (cover Steve Earle)
2. Daddy, You Been On My Mind (cover Bob Dylan)
3. Lily of the West (traditional)
4. It‘s All Over Now, Baby Blue (cover Bob Dylan)
5. Mi venganza personal (cover Luis Enrique Mejía Godoy)
6. La Llorona (traditional)
7. Just the Way You Are (met stage hand Grace Stumberg)
8. Farewell Angelina (cover Bob Dylan) - solo
9. Swing Low, Sweet Chariot (cover Fisk Jubilee Singers) - solo
10. Le Temps des cerises - solo
11. Joe Hill (cover Earl Robinson)
12. Give Me Cornbread When I‘m Hungry (cover John Fahey)
13. The House of the Rising Sun (cover Ashley & Foster)
14. Diamonds & Rust 

Bis:

1. Le Déserteur (cover Boris Vian)
2. Imagine (cover John Lennon) (met stage hand Grace Stumberg)

Bis 2:

1. Here‘s to You 
2. The Night They Drove Old Dixie Down (cover The Band) (met stage hand Grace Stumberg)
3. Gracias a la vida (cover Violeta Parra)