Recensie James Taylor

James Taylor, de 66-jarige Amerikaanse singer-songwriter die 5 Grammy’s op zijn schouw heeft staan en die 14 jaar geleden in de Rock and Roll Hall of Fame werd opgenomen, kreeg maar liefst 3 staande ovaties op het einde van zijn optreden. Mooi gebaar van de fans maar of die ovatie gerechtvaardigd was voor het ganse concert dat eerder een stilstaand watertje bleek dan een meanderende rivier, is voer voor discussie. Met nauwelijks een paar muzikale opwindende momenten in de set voor en na de pauze, viel vooral op dat pas finaal Taylor en zijn sessiemuzikanten gingen voor een optreden dat meer ambitie had dan mooi binnen de lijntjes kleuren. De fans reageerden dan ook extatisch maar op de journalistenbanken las je van de gelaatsexpressie van collega’s dat het too little too late was op die ene hobbyjournalist na die te pas en te onpas in de handen meeklapte net zoals bij het concert van Joan Baez eerder deze week in dezelfde zaal.

De ganse avond vrijen in missionarishouding is ook een manier van seks en zo las het ganse concert van James Taylor. Beter dan sukkelseks dus maar minder opwindend dan pakweg een rollenspel of bondage in combinatie met de ganse kamasutra. Excuseer ons trouwens dat we het onderwerp seks integreren in deze review, maar anders halen we onze doelstellingen van 2014 niet en worden we door onze collega’s die ons trouw lezen, in het bijzonder die voor een welbepaald magazine schrijven dat in de etalage staat, als “niet cool” beschouwd. En vermits wij meelopers zijn, rest ons geen andere keuze dan mee te gaan met de flow.

Liefde bleek in Brussel aanwezig. “I love you too. And what’s your name?” riep Taylor terug naar een fan die haar liefde voor de zanger had geuit. Op een groot zwart bord stond zijn setlist die aan de voeten lag. Net voor de bissen nam een stagehand die weg terwijl Taylor knipoogde dat het optreden op een spontane manier tot stand was gekomen. Niet dus. Taylor bracht een standaardset die weinig begeesterd bleek. Broos bleek hij vocaal tijdens de Buddy Holly-cover “Everyday” waarbij hij zijn mond even naar links wegdraaide van de microfoon om zo op safe te spelen dat die hoge noot er goed uitkwam. Bij het nieuwe “You and I again”, een liefdesnummer dat over langdurige liefde gaat, leek het dat ie de song in de verkeerde toonaard inzette en niet meteen kon herstellen.

Met wat relativering wist ie nochtans onze sympathie te winnen door te stellen dat “Raised up family” voor het tegenovergestelde staat waar het stevig meegeklapte en uitstekend meerstemmig gezongen “Shower the people” voor staat: “keep running from your family” wat uiteraard op gelach onthaald werd. Of wat te denken van “One more go round” waarover hij zelf zei dat hij een goeie groove had gevonden maar er maar geen goeie tekst op vond.“De tekst is maar een excuus voor zichzelf.” zo verklaarde hij. Of “Millworker” dat hij schreef voor de Broadwaymusical Working van Stephen Schwartz die na 5 dagen al afgevoerd werd in 1978. Taylor leek wel voor de rol van underdog te kiezen. Een nochtans erg sterk meegeklapt “Only one” vonden we veel te repetitief maar met songs al “Wandering”, klein gehouden in het begin waarbij Taylor solo op akoestische gitaar start en zijn muzikanten zachtjes invallen inclusief streepje sfeervolle accordeon, wist hij ons te boeien.

Taylor stond stil bij zijn platenconctract dat ie in 1968 versierde. “ik heb geluk gehad” zei ie terwijl hij verwees naar de stelling “the right man, right time, right place”. Veruit het strafste arrangement hoorden we tijdens “Steamroller” dat de man inzette op een baby blauwe elektrische gitaar, waarbij hij even deed alsof ie stotterde in het nummer én hij begeleidde het zelf via de mondharmonica ook. Het nummer trok lekker open en eindigde – opvallend – in noise.

Taylor lokte zijn staande ovaties op het einde uit, zo nam ie lang de tijd om applaus in ontvangst te nemen net voor hij “Up on the roof” van The Drifters liet horen terwijl het publiek in het Paradis en op de stoeltjes van de Corbeille naar een manier zochten om wat verkoeling te krijgen. Waaiers, wapperen met papier: het was nodig want wat was het weer erg, plakkerig warm in het Koninklijk Circus. Vonden we al dat backing vocaal Arnold Mcculler vocaal zwaar de frontman overstemde en duidelijk straffer, luider en ook beweeglijker voor de dag kwam in “Shower to the people” – Taylor zat wel erg vaak met de benen mooi tegen elkaar gedrukt op zijn kruk achter de micro – dan trok die backing helemaal het laken naar zich toe tijdens eerste toegift “How sweet it is to be loved by you” van Marvin Gaye. Verder hoorden we een knappe orgelsolo en zagen we de volspotters een spel spelen met Taylor. Telkens hij “stop” zong, ging de spot uit om enkele seconden later opnieuw de man te vinden.

De bas van Jimmy Johnson klonk mooi door samen met de elektrische gitaar tijdens die Carole King-cover “You’ve got a friend in me” dat het publiek mooi en zachtjes meezong. Met “Wild mountain thyme” van Francis McPeake, een Schots nummer, op de dag dat de uitslag van het referendum in Schotland bekend werd: het land stemde tegen onafhankelijkheid, nam hij afscheid van het Koninklijk Circus dat ie in het begin van het concert al een compliment gaf een mooie zaal te zijn. “C’est digne” (waardig/statig) zei ie daarover.  Hebt u trouwens ook gezien dat Taylor af en toe in zijn handen wrijft net voor hij een nummer begint? Wij wreven ons in de handen om deze opportuniteit, dit concert te mogen zien maar James Taylor en zijn muzikanten, we geloven graag dat ze allemaal hun verdiensten hebben, met Larry Goldings onder andere als jazzpianist, bleek vooral een concert af te leveren dat erg sessiemuzikantachtig overkwam. Het bandgevoel, de meerwaarde van live musiceren  voor een publiek voelden we nauwelijks. Een weinig verrassend standaardoptreden dus dat mooi binnen de lijntjes bleef en weinig voelde voor avontuur, opwinding of variatie. Zoals de missionarishouding dus.

< Bert Hertogs >

De setlist:

Deel 1

1. Something in the Way She Moves 
2. Today, Today, Today 
3. Lo and Behold 
4. Wandering 
5. Everyday (Buddy Holly cover)
6. Country Road 
7. Millworker 
8. Carolina in My Mind 
9. One More Go Round 
10. Sweet Baby James 
11. Shower the People 

Deel 2

1. Stretch of the Highway 
2. You and I Again 
3. Raised Up Family 
4. Steamroller 
5. Only One 
6. Handy Man (Sparks of Rhythm cover)
7. Fire and Rain 
8. Up on the Roof (The Drifters cover)
9. Mexico 
10. Your Smiling Face 

Bis:

1. How Sweet It Is (To Be Loved by You) (Marvin Gaye cover)
2. You‘ve Got a Friend (Carole King cover)
3. Wild Mountain Thyme (Francis McPeake cover)