Recensie Honeyblood

Het Glaswegiaanse duo Honeyblood bracht eerder dit jaar hun zelf getiteld debuut uit, een album dat op superlatieven werd onthaald en menig muziekfanaat kon bekoren. In september sloeg het enigszins toch onverwachte nieuws dat drumster Shona McVicar de band zou verlaten ons dan ook als een deur in het gezicht. De helft van de groep meteen weg! Gelukkig werd een plaatsvervanger snel gevonden, Cat Myers zou voortaan de drums op zich nemen. Het lijkt ons alvast niet gemakkelijk om op zo’n korte tijd op elkaar in te spelen, maar Tweeddale en Myers zijn er vanavond in de Botanique toch aardig in geslaagd.

De sfeer voelt wat onwennig aan, alsof niemand echt weet waaraan zich te verwachten. Eerder op de dag liet Botanique nog weten dat er geen voorprogramma zou zijn en dat we dus een girls only night voorgeschoteld zouden krijgen. Op het podium dan wel, want de eerste twee rijen wijzen erop dat de mannen vandaag toch roet in het eten komen strooien.

Dat de Witloof Bar voor amper de helft gevuld is, lijkt zangeres/gitarist Stina Tweeddale amper te raken. Vluchtig neemt het duo plaats achter hun instrumenten en zet in met ‘Fall Forever‘. Stina ondervindt wat problemen met haar versterker en doet beroep op de geluidstechnicus, daarna gaat ze op een vrij ontspannen manier verder. Vrij vroeg in de set trakteren ze ons op enkele toppers waaronder ‘(I’d Rather Be) Anywhere But Here’ en ‘Bud’.

De frontvrouw deelt even mee dat Cat eerder al haar hoofd stootte aan de befaamde Witloofpalen en waarschuwt ons dat we gewoon moeten doen alsof ze aan crowdsurfen doet indien ze over één van de draden zou struikelen. Ze opent dan zelf even een ‘Fortune Cookie’ om zichzelf te sparen van het ongeluk. Wanneer de massa mannen vooraan hen na elk nummer aanspoort met vrij bevreemdende opmerkingen, maakt de frontvrouw er al gemakkelijk een grapje van. Myers vraagt ons op haar beurt plots of mensen in Brussel houden van dansen en tot ieders verbazing schreeuwt iemand “walsen”, waarna Tweeddale toepasselijk “speedwalsen” tot woord van de avond uitroept. Op die manier valt ook de rest van de set te omschrijven, een gezellig onderonsje met geregeld een streepje muziek en een mopje dat soms wel, soms niet begrepen wordt.

Het beste sparen ze voor laatst, ‘Super Rat’ en ‘Braidburn Valley’ zetten de eindspurt in. Afsluiten doen ze op een amusante manier met ‘Killer Bangs’ en waarom zou Tweeddale terugkomen voor een bis wanneer ze ook gewoon kan blijven staan? Een soloversie van b-side ‘Kissing On You’ onder begeleiding van, jawel, het publiek, vormt een mooie afsluiter van een plezante avond. Geen hoogvlieger, maar zeker een mooie herinnering.

< Yne Van De Mergel >