Recensie Paul Michiels The Lonesome Dreamer

Het klonk allemaal erg veelbelovend: Paul Michiels zou in “The Lonesome Dreamer” zijn levensverhaal vertellen aan de hand van muziek en verhalen. Het leek ons alvast een leuk idee. De uitvoering liet helaas erg te wensen over. Het podium van de Stadsschouwburg bleek veel te groot voor deze solovoorstelling, Paul miste te veel noten in zijn piano- en gitaarspel en af en toe moest hij tijdens een lied nog zoeken naar een geschikte toonhoogte. Gelukkig waren er nog “Downtown”, “Changes” en een leuke cover van Lady Gaga’s “Paparazzi” als kleine lichtpuntjes in deze voorstelling.

Als de helft van het legendarische duo Soulsister heeft Paul Michiels zijn strepen al verdiend in de muziekwereld. We twijfelen dan ook al lang niet meer aan het feit dat hij erg veel talent heeft. Alleen kwam al die ervaring en dat talent in deze show jammer genoeg niet uit de verf. Het concept om het publiek mee te nemen op een muzikale reis langsheen persoonlijke herinneringen, klonk ons alvast als muziek in de oren. Maar in de uitwerking van dit idee was duidelijk een en ander mis gelopen. 

Paul Michiels is van nature uit niet echt een begenadigd verteller en dat viel tijdens deze show wel erg hard op. De bindteksten tussen twee nummers waren veel te lang, hij viel wel eens in herhaling en vaak was de inhoud niet echt relevant. Zo is het ons nog altijd een raadsel wat de meerwaarde was van het dialectwoordenboek van het Heist-op-den-Bergs waar hij geregeld naar teruggreep. En alsof dit element het tempo van de voorstelling nog niet genoeg naar beneden hielp, nam hij na zijn “verhaaltjes” nog ruimschoots de tijd om op zijn dooie gemak van gitaar te wisselen. Het leverde te veel dode momenten op. 

En dode momenten vonden we jammer genoeg ook wel eens terug in bepaalde uitvoeringen. “Teddy bear” is een lekker vrolijk nummer van Elvis Presley dat in zijn originele uitvoering veel warmte uitstraalt. Maar in de versie van Paul Michiels leek het een beetje op Emmentaler: er vielen gaten in de muziek. Doordat Paul een solovoorstelling speelde, vielen er muzikaal korte pauzes wanneer hij op zijn gitaar van akkoorden wisselde. We hadden dan ook geregeld het gevoel dat niet alle nummers uit deze show even geschikt waren om solo te brengen. “Peggy Sue” van Buddy Holly en “Lady Madonna” werden op zich niet slecht gebracht, maar er ontbrak duidelijk iets in de klank. Een backing vocal en een tweede gitaar zouden hier een wereld van verschil gemaakt hebben. 

Soms liet de uitvoering zelf ook wel eens te wensen over. Meer dan eens miste Paul Michiels een akkoord op zijn gitaar of een paar noten op zijn orgel. Een deel van deze missers wilden we nog met de mantel der liefde bedekken omdat hij waarschijnlijk last had van de stress voor de première. Maar toen hij bij “Tempted” van Squeeze tijdens het zingen nog aan het zoeken was naar een geschikte toonhoogte, konden we ons niet van de indruk ontdoen dat hij misschien iets meer had mogen repeteren alvorens naar zijn publiek te trekken. 

Er waren gelukkig ook enkele nummers die wel in orde waren. Zo klonk de solo-uitvoering van “Downtown”  erg gevoelig en licht melancholisch en ook voor “Changes” werkte de naakte uitvoering wonderwel. Het strafste nummer uit de voorstelling was zonder twijfel “Paparazzi” van Lady Gaga. Paul Michiels bespeelde zijn piano met stevige aanslagen en ook het licht volgde het beukende, dreigende ritme van de muziek. 

Als toegift bracht Polle Pap opnieuw het nummer “Zanger zonder blues”. De tekst bleef banaal, maar dat was de schuld van Bart Peeters, en het bleef vreemd om Paul Michiels in het Nederlands te horen zingen. Maar in tegenstelling tot de opening, maakte Paul dit keer gebruik van een “pedaaltje” om zijn eigen stem in loops te zetten en zo zijn eigen muzikale achtergrond te creëren. Hij leek wel een klein kind dat net van de Sint een nieuw speeltje heeft gekregen en vol enthousiasme aan het experimenteren sloeg. Het was leuk om te zien en de uitvoering werd er alleen maar beter op. 

En dan tot slot bracht Paul nog een zachte, integere vertolking van “Smile” van Charlie Chaplin. Hij nam zijn mondharmonica, zette zich ver weg van de micro en begon zachtjes te spelen. Het klonk zacht, emotioneel en vooral erg puur. Hier kregen we een glimp van het talent van Paul Michiels en van wat deze voorstelling had kunnen worden. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

Deel 1:

1. Zanger zonder blues
2. It doesn’t matter anymore
3. I need you
4. Lady Madonna
5. A taste of honey
6. Peggy Sue
7. Downtown
8. Bang bang
9. Lovin’ arms
10. Ruby Tuesday
11. Tempted 

Deel 2:

1. Changes
2. No rewind
3. Chains of love
4. Paparazzi
5. Sail back home
6. You don’t know me
7. Le petit jardin
8. Teddy bear
9. Sweet dreamer
10. Females 

Bis:

1. Zanger zonder blues
2. Smile