Recensie Buurman

Wat stonden ze te glunderen en te glimmen na afloop van de voorstelling. Geert, Stijn en Koen hadden er dan ook alle reden toe: vandaag werd bekend dat ze centrale gast zullen zijn op de volgende editie van de Nekka Nacht, hun nieuwste cd  van Buurman “De kus in ruil voor een koninkrijk” lag vanaf vandaag in de rekken én ze speelden een uiterst geslaagde première van hun gelijknamige tour. Een mens zou van minder vrolijk worden. En het publiek? Dat had met volle teugen kunnen genieten van een voorstelling die visueel, tekstueel en muzikaal om van te snoepen was.

Het feest begon al voor de voorstelling van start ging toen “Fanfare ’t Akkoord“ de foyer van de Roma kwam binnenvallen. Daar verwelkomden ze de mensen die van heinden en verre naar deze oude cinemazaal waren afgezakt met een streepje muziek en heel wat sfeer. De party verhuisde vervolgens naar de zaal zelf en zo werden we stilaan opgewarmd voor het echte werk. Maar dat moest nog heel even wachten. Eerst was het nog tijd voor een filmpje waarin het silhouet van een uil rondom zich kijkt met op de achtergrond een ouderwets oranje behang. De link met de cd-hoes was gelegd en de sfeer voor deze voorstelling was gezet: de hoogste tijd om van wal te steken. 

Buurman opende met  “Zandkasteel bij laagtij”. Het nummer startte traag op akoestische gitaar en brak dan stilaan open. Stijn Gevaert en Koen Renders zorgden in het tweede deel voor een mysterieus “oehoehoe”. Maar het meest waren we weer onder de indruk van de zang en vooral de tekst van Geert Verdickt. Het spreken met beelden en het zingen over herkenbare emoties en situaties zijn ook in de nieuwe liedjes weer prominent aanwezig. Of wat dacht u van: “Zoals koffie hoort bij opstaan, zoals water hoort bij vuur, zoals wit aan zwart contrast geeft, zo hoor jij doodgewoon bij mij”. Het is pure poëzie, maar dan op muziek. 

“Mag ik u voorstellen aan vijf schimmige types van de Filharmonie des Silhouettes?” En prompt kwamen er op de achtergrondprojectie de silhouetten van een strijkerskwintet op. Om het nummer  “De kus in ruil voor een koninkrijk” muzikaal wat meer luister te geven, liep een band mee waarop de strijkers hun partij hadden ingespeeld. De combinatie met het filmpje van het spelen, leverde een mooi beeld op. De onrust die de violen en de cello in de muziek leverden, paste trouwens perfect bij de tekst over het met weemoed terug verlangen naar een vrouw uit een veel te korte relatie. En om het podiumbeeld ook iets mysterieus mee te geven, lagen er verspreid over de scène 5 ouderwetse kroonluchters die pulserend op het ritme van de muziek feller of zachter gingen branden.  Dit was puur genieten en een mooie illustratie van de zorg die aan deze voorstelling besteed was. 

Naast de nieuwe liedjes was er ook tijd voor Buurman-klassiekers. Zij werden voor de gelegenheid door Geert, Koen en Stijn in een ietwat ander jasje gestoken. Zo klok de start van “Middellandse Zee” donkerder en bluesy om dan een lichte country toets mee te krijgen die naar het slot toe dankzij het gitaarspel van  Stijn Gevaert overging in pure rock.   “Pruimelaar” startte vrij sober, zoals je dat kon verwachten … tot plots de volledige “Fanfare ’t Akkoord” o.l.v. Bert Bernaerts mee het podium op kwam wandelen. Zij zorgden op de achtergrond voor de melancholische klank in het tweede deel van het nummer. En zo kreeg ook dit nummer iets bijzonder. De fanfare bleef nog even op het podium voor “Pas 18” waarin het kenmerkend riffje dit keer niet door Koen Renders op piano werd gespeeld, maar door  Bert Bernaerts op trompet. Het waren de kleine aanpassingen die ook het oudere werk van Buurman toch weer iets vernieuwends gaven. 

Met “Tijd voor iets nieuws” kwam er een einde aan dit luisterconcert waarbij we heerlijk rustig konden genieten van een hele reeks nieuwe en oude liedjes over de kleine dingen des levens, maar verpakt in poëtische teksten en mooie muziek. 

Zoals te verwachten was, liet het publiek de drie heren van Buurman niet zomaar vertrekken zonder dat ze eerst nog een paar toegiften hadden gespeeld. En Geert Verdickt had nog iets bijzonder voorbereid. Speciaal voor zijn moeder had hij “Take this waltz” van Leonard Cohen naar het Nederlands vertaald. Nu is het altijd wat gevaarlijk als je klassiekers van dat formaat onder handen gaat nemen, maar Geert had zich voortreffelijk van zijn taak gekweten. “Wals met mij” klonk puur en gevoelig, exact zoals we dat graag hadden. 

En om het af te leren, werd “Sommige mensen” ook nog even gebracht. Het publiek stond mee in voor het klappen en stampen van de backbeat terwijl Koen Renders op mandoline en Stijn en Geert op akoestische gitaar voor de muzikale omlijsting zorgden. En nu ze toch bezig waren, kon “God, ik en Marjon” er ook nog wel bij. En dan moesten ze nog even gebruik maken van het feit dat “Fanfare ’t Akkoord” er nu toch was. De hele bende werd op het podium gevraagd en opnieuw weerklonk “Rocky”, maar dit keer met een heuse fanfare op de achtergrond. Tijdens het spelen van de outro verliet “Fanfare ’t Akkoord” het podium en ging richting foyer om daar stilaan aan de afterparty te beginnen. En zo viel dan definitief het doek over deze geweldige première van “De kus in ruil voor een koninkrijk”. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

1. Zandkasteel bij laagtij
2. Zoals koffie hoort bij opstaan
3. De kus in ruil voor een koninkrijk
4. Rocky
5. Ik kan er niks aan doen maar ik krijg jou voorlopig niet uit mijn hoofd gezet
6. Overlevers
7. Soms ben jij de zon en ik de maan
8. Middellandse Zee
9. Pruimelaar
10. Pas 18
11. Annemie
12. Fileleed en liefde
13. Mount Everest
14. London Stansted
15. Tijd voor iets nieuws 

Bis:

1. Wals met mij (Take this waltz)
2. Sommige mensen
3. God, ik en Marjon
4. Rocky