PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Vaya Con Dios Farewell Tour

vrijdag 24 oktober 2014Lotto Arena Merksem

Vaya

Vaya Con Dios benaderde de perfectie in de Lotto Arena tijdens het voorlaatste optreden van de band ooit. Dani Klein neemt voor goed afscheid van haar publiek na 35 jaar ervaring op de planken. Het allerlaatste concert op 25 oktober 2014, in Vorst Nationaal, wordt opgenomen voor de cd en dvd ‘Thank You All’ die op 28 november 2014 zal uitkomen. Voor de regie tekent Hans Pannecoucke die onder andere al werkte met Coldplay en Faithless.

Klein, 61 ondertussen, bracht een bloemlezing uit het muzikale verhaal dat ze sinds de jaren ’80 schreef. Duidelijk was dat ze veel verder wou gaan dan alleen maar bij Vaya Con Dios stilstaan en  dus een zo volledig mogelijk overzicht wou brengen over haar carrière. Zo nodigde ze de Brusselse Maurane uit om mee het aanstekelijke “Bruxelles” te zingen van Jacques Brel. Kleins eerste podiumervaring was namelijk met haar in een musical van Jacques Brel. We schrijven 1979. Geweldig was het om beide dames naar de oude beeldfragmenten te zien kijken, waarbij Klein haar grote neus live becommentarieerde die ze via plastische chirurgie liet corrigeren.

Al vroeg in de set kwam de eerste verrassing van de avond op het podium: Willy Willy (The Scabs) en Marcel Vanthilt vormden samen met Klein namelijk Arbeid Adelt! Klein is daar bij toeval terechtgekomen toen ze nummers inzong als studio zangeres en zo Jan Van Roelen (toetsenist) leerde kennen. Décoiffé / Stroom was dan ook dé vreemde eend in de bijt tijdens het twee uur en een half durende optreden in de Lotto Arena. De sound van de eighties zorgde voor een gigantische stijlbreuk tussen “Johnny” en ”Lulu’s song”. Maar, en dat was op zijn minst opvallend, de tekst “je verbruikt te veel stroom”, bleek anno 2014 met het risico op een black out door stroomtekort in ons land, plots weer zeer actueel. Wijselijk hadden Vanthilt, Willy Willy en Klein hun rococo outfits, met witte pruiken, en wit geschminkt gezicht met rode blos, thuis gelaten. “Zo hielden wij ons bezig in die dagen” relativeerde Dani Klein het project waar ze ooit deel van uitmaakte.

Amparo Cortes, een flamencozangeres en zigeuner, opende samen met Nuno Garcia, die bij de start van Vaya Con Dios nog gitaar speelde bij de band, het tweede deel. Cortes danste ook even flamenco (tapdans) en probeerde Klein te overhalen om mee te bewegen op de muziek, maar die gaf – Klein is nu eenmaal eerder een gedistantieerd type – niet thuis. Jammer trouwens dat er enkele geluidsmonitors in de weg stonden om het voetenspel goed te kunnen zien. Dani Klein loofde haar backing vocal Maria Lekranty. “Zonder Maria had ik het al die jaren niet volgehouden” zo bekende de frontvrouw, die ook de keerzijde van het internationaal succes meemaakte. Met miljoenen verkochte platen en singles wereldwijd, was Vaya Con Dios een van de best verkopende Belgische groepen internationaal in de jaren ‘80 en ‘90. Maar Klein werd in die dagen – net zoals het nu nog steeds gebeurt met artiesten die hot zijn – geleefd. Maria mocht samen met een van Kleins eerste backings Regina “Hetofa” brengen. Zij brachten zo de Molukse cultuur op het podium van de Lotto Arena. Vaya Con Dios onderstreepte dat ze ook tot de laatste concerten het publiek in een cultureel bad wou onderdompelen en verschillende stijlen wou laten horen. Niet zelden baadde de Lotto Arena in de sfeer van een jazzclub, dan weer kwam dat gispy-element opzetten. We hoorden dat onder andere in “Djelem djelem”, waarbij pianist William Lecomte een effect laat horen door met een hand de dempers tegen te houden van de vleugel of in “Quand elle rit aux éclats” met een uitmuntende Red Gjeci op viool die het tempo stelselmatig opvoerde, eerst opvallend ingehouden, de toeschouwers wat op hun honger liet zitten maar finaal het publiek in extase wist te brengen.

Ingehoudenheid, verstilling en onthaasting zijn onmiskenbaar de woorden die dit uitmuntende concert het best beschrijven. Vaak zweefde het geluidsvolume ergens rond de  85 dB, wat eerder zacht is, maar net daardoor was ook elk muzikaal detail zeer goed te horen en werd het publiek bijna verplicht om goed te luisteren en te genieten van de trage jazzy trompet met demper van Tim De Jonghe, over het warme, lager gezongen “Heading for a fall” waarbij trompet, orgel en cimbaalgetik voor het juiste klankbed zorgden.  “Comme on est venu” was dan weer een protestsong om in te kaderen. Dani Klein rekent, voornamelijk in parlando, af met eender welke godsdienst, en concludeert: “zoals we zijn gekomen zo zullen we ook gaan.” Klein scoorde trouwens ook applaus toen ze “Pack your memories” aankondigde en verteld had ook behoorlijk wat geleden te hebben onder de liefde. “Vrouwen die te lang bij de verkeerde man blijven zitten. Als het echt niet gaat, blijf toch niet. Ga dan weg godverdomme!” klonk het beslist.

Bij “What’s a woman”, “Don’t cry for Louie” en “Just a friend of mine” zet ze zich met de vier backings op een kruk. Vijf stemmen horen we die perfect met elkaar blenden. Niemands stem overtreft die van een ander. Dit noemen ze prachtige dosering, voor een vol klankbed gaan, en songs boven zichzelf uit laten stijgen. Dit noemen ze een open sollicitatie om van die songs standards te maken in het internationale muziekrepertoire, de eerste twee met virtuoze trompetpassages, “Just a friend of mine” dan weer begeleid door quatre mains om duimen en vingers van te likken.  “Pauvre diable”, een stevig meegezongen “Puerto Rico” en zelfs meegedanst “Nah Neh Nah” bleken enkele van de publieksfavorieten van een zeer sfeervolle avond, die hier en daar te clean, te perfect, te veel in een keurslijf gestoken aanvoelde en de magie ging soms wat verloren door een podiumwissel die langer duurde (onder andere omdat er opnames aan de gang waren).

Maar laat dat, naast het gebrek aan pluche onder onze billen en tegen onze rug voor een concert dat een grote luisterbereidheid vroeg, vooral detailkritiek wezen. Vaya Con Dios bracht simpelweg een optreden om in te kaderen, dat resoluut koos voor klasse, voor het trage en middentempo, en kon het best gesmaakt worden door gespitste oren. Een optreden dat straks vanuit de eigen zetel te (her)beleven valt. Het maakt de live dvd/cd ‘Thank You All’ nu al een van de releases om dit najaar naar uit te kijken. Op het einde maakte Dani Klein de cirkel helemaal rond door net als jaren geleden terug aan de keukentafel te gaan zitten met Willy Willy. Daar schreven ze toen “Just a friend of mine”. Nu brachten ze met hun beiden op akoestische gitaar “Look at us now”, een nieuwe song, over zelfreflectie.

“Het verleden is het verleden en dat komt nooit meer terug.” liet Dani Klein optekenen in de Lotto Arena. Niemand die er dus aan twijfelt dat het einde van Vaya Con Dios dan ook finaal is hoewel de naam zo veel als “tot ziens” betekent in het Spaans. De fans van Vaya Con Dios hebben in die contradictie toch nog een lichtpuntje om zich aan vast te klampen…  

< Bert Hertogs >

De setlist:

Deel 1:

  1. One Silver Dollar
  2. Time Flies
  3. Johnny
  4. Décoiffé / Stroom – Arbeid Adelt
  5. Lulu’s song
  6. Quand elle rit aux éclats
  7. Heading for a fall
  8. Comme on est venu…
  9. What’s a woman
  10. Don’t cry for Louie
  11. Just a friend of mine
  12. Puerto Rico

Deel 2:

  1. Flamenco
  2. Pack your memories
  3. Les voiliers sauvages de nos vies
  4. Night owls
  5. Don’t break my heart
  6. Lay your hands
  7. Bruxelles – Jacques Brel
  8. Pauvre diable
  9. Djelem djelem
  10. Charly’s song
  11. I don’t wanna know
  12. Hetofa
  13. Still a man
  14. Look at us now
  15. Nah Neh Nah


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter