Recensie Clean Bandit op I Love Techno 2014

Een blitzbezoek aan I love techno 2014 brengen, dat was ons opzet. Welgeteld zeventig minuten waren we in Flanders Expo om de set van Clean Bandit te zien. De band had namelijk nog een review van ons te goed. Dat waren we hen verschuldigd nadat we hen stommelings vergeten waren op Sziget Festival dit jaar. Daar vervingen ze namelijk op 13 augustus London Grammar die we al gezien hadden op Main Square Festival. Vandaar dat het oorspronkelijke time slot reviewen voor ons geen prioriteit was in Boedapest. Pas bij het verlaten van het festivalterrein, zagen we in dat we een inschattingsfout hadden gemaakt. De A38 stond er stampvol en feestte dat het een lieve lust was. Tijd dus om die scheve situatie recht te zetten.  

Motivatie

“We schrijven iets over jullie live acts: Clean Bandit, misschien ook Underworld, al hebben we die al gerecenseerd op Indian Summer Festival dit jaar.” luidde onze erg minimalistische motivatie in onze accreditatie-aanvraag om voor de allereerste keer in zeven jaar tijd naar Flanders Expo af te mogen te zakken. Want ja, journalisten moeten tegenwoordig motiveren waarom ze willen werken en wat ze precies willen doen. Stelt u het zich eens voor dat u elke dag aan uw werkgever uw motivatie om te mogen werken, dient op te geven.  Best vermoeiend? Inderdaad.

Het zorgt voor heel wat paperassenwerk en een stijgend aantal mandatory fields van online formulieren op jaarbasis om in te vullen, iets waar we de boebelen van krijgen van al dat administratief gedoe en bijhorende bureaucratie. Maar bon, het is niet anders. Tot onze verbazing was onze motivatie voldoende om een accreditatie te bekomen van Live Nation Festivals. Die jongens en meisjes aan de Blarenberglaan in Mechelen blijven ons verbazen. Helemaal van onze stoel vielen we toen er in de persruimte ook frisdrank voorzien bleek voor de pers.

Hallucinatie of realiteit

Drankbonnen krijgen voor onze medewerkers op hun festival  Rock Werchter bleek in het verleden een onoverkomelijke zaak.  Waren we aan het hallucineren toen we die volle ijskast frisdrank zagen in de persruimte? Waren we aan het trippen van ons plat waterke dat we in Antwerpen Centraal in de snoepwinkel hadden gekocht? Nope, this was reality bitches. Veel gekker moest het niet worden toen we plaats hadden genomen aan de mengtafel van de Green Room en de technici spontaan voorstelden om met onze gsm een foto te nemen van de setlist zodat we alvast op de hoogte waren wat komen zou. Doorgaans bijten die heren aan de front of house – vooral als het een Amerikaanse crew is – onze neus af of krijgen we de opmerking dat we als journalist geacht zijn om alle nummers te kennen, alsof muziekjournalisten rondlopende Shazam applicaties en muziekencyclopedie in 1 zijn. Dat is een misvatting.

“HOEREUH!”

Tijdens de tramrit tussen Gent Sint-Pieters en Flanders Expo zat de sfeer er goed in. Terwijl we zacht naar de nieuwe plaat van U2 luisteren, wordt “Sleep like  baby tonight”, een van onze favorieten uit het schijfje, stevig overstemd door het subtiele “HOEREUH!” dat een groep kerels uitroept. Yep, de mannen zitten aan de sterke drank, net zoals zowat de ganse tram en lijken meer dan een beetje aangeschoten.  Daar waar je vroeger onder invloed kwam van alcohol tijdens een party, ben je het al nog voor je een stap hebt binnengezet. Dat spaart alvast centen uit en de lokale zelfstandige, lees: de nachtwinkel, heeft er baat bij. Alleen al daarom is een event als I love techno erg belangrijk. Waar blijven die studieresultaten welke positieve economische impact het festival de afgelopen jaren had op de Gentse economie, trouwens?

Een blik op het plan van “I love techno” leerde ons dat er geen tippelzone is. Waarom die heren dan ook “HOEREUH!”” uitriepen, was voor ons tot dan toe een raadsel. Sommige dames in de tram hadden weliswaar gekozen voor uitdagende, minder verhullende kledij, anderen hadden wolkjes en hartjes op hun gezicht getekend. Maar “HOEREUH!”leek ons toch een denigrerende uitspraak tegenover het vrouwelijk geslacht. Vrouwonvriendelijk ook. Wedden dat die heren met een broek vol goesting onverrichter zaken naar huis keren, zonder lief, na een nachtje stappen? En zich dan dagen nadien afvragen hoe het toch komt dat ze zonder vriendin door het leven gaan.

Nu goed, het kon natuurlijk dat die mannen ervaringsdeskundigen waren, terwijl wij voor het eerst naar I love techno trokken. Een eerste keer op een event voelt altijd wat  als ontmaagd worden aan. Enige bezorgdheid voor ons communiezieltje kwam weliswaar wél opsteken toen we zagen dat I love techno een Black room heeft. Een Black room, dat is geen staatsgeheim, daar wordt seks bedreven, anoniem, zonder dat je weet waar je je spel hebt ingestoken. Dat is toch niet zonder SOA- en Ebola-risico’s.  In onze tocht door het donker, tididi didi richting perszaal, checkten we even de Black room. Nope, (nog) geen lichaamssappen die rijkelijk over de dansvloer stroomden te bespeuren om kwart na negen ’s avonds. Andere hits die stevig gekeeld werden in de pendeltram waren trouwens “Seven Nation Army” van The White Stripes en “Sweet Caroline” van Neil Diamond. Onze nieuwe vree wijze vrienden uit Gent die met ons een zakje chips wilden sharen in de tram,  zien we hoogstwaarschijnlijk over zeven dagen terug in Vorst Nationaal tijdens het concert van Jack White en op 21 juni 2015 in het Sportpaleis met Neil Diamond. Daar kijken we nu al naar uit. “HOORAY!”

Wat heeft Clean Bandit met I love techno te maken?

Toegegeven, zelfs wanneer we geen review in het krijt stonden bij de Britse muziekgroep, dan nog hadden we wellicht de groep uitgekozen op I love techno. Simpelweg omdat het de vreemde eend in de bijt is en we altijd al een voorliefde gehad hebben voor de underdog, de vreemde eend in de bijt. Alleen al de groepsnaam strookt niet meteen met de 264 bezoekers die betrapt werden met drugs op het festival. Maar vooral, de muziekstijl: klassiek (viool en contrabas) gemengd met dance, Eurobeat, Drum ’n bass , ja zelfs wat dancehall (Come over) is véél eclectischer, en mainstream dan techno as such. Om kort te zijn, ze hebben even veel gemeen met Night of the Proms dan met een dancefestival. Niet eens zo‘n gekke vergelijking is dat trouwens als je weet dat Clean Bandit op 10 september 2014 een zeer boeiende opname maakte met de BBC Philharmonic voor BBC Radio 1.  

De broers Jack (bass/sax/deck) en Luke Patterson (drums) en de klassiek opgeleide violisten Grace Chatto (cello) en Neil Amin-Smith (viool) vormen samen Clean Bandit. Hun debuut “New eyes” kwam eind mei uit. Een op zijn zachtst gezegd opmerkelijk én fris album, niet in het minst omdat de band klassieke ingrediënten (strijkers) laat blenden met beats en aanstekelijke akkoorden op de synths. Het werkte wonderwel in “Rather be”, één van de weinige popsingles dit jaar die we maar niet beu geraken. Volgende week volgt de release van de single “Real love”, ook ingezongen door Jess Glynne, dat als tweede op de set stond tijdens hun optreden op I love techno na A&E waar we steel drums de echo van een onbezorgd zomergevoel in horen net als in “Come over” dat Jamaïcaans aanvoelt.

Neil neemt de zang van “Dust Clears” voor zijn rekening. Zijn stem wordt vervormd via de synths en daarmee komt ie in de sfeer van wat “Oscar and the Wolf” in ons land doet. Jongens rondom ons weten met zichzelf geen blijf terwijl twee tienervriendinnetjes met de pinken in elkaar gehaakt meer vooraan naar het podium huppelen. Veel schattiger kan het tienerleven toch niet, zijn? Rustig begint een bloedmooi “Up again”, met drum fill die wat doet denken aan Phill Collins ‘In the air tonight’. Een song die uitmondt in drum ’n bass. Clean Bandit verrast dus niet zelden door zijn tempowissels én klankkleur. Op vocaal vlak valt er weinig af te dingen op wat deze jonge band brengt met gastzangeressen Florence Rawlings en Elisabeth Troy. Hun (samen)zang is gewoonweg erg goed. Hun beide stemmen blenden erg goed en de twee staan met zichtbaar plezier op het podium te performen. In “Birch” wisselen ze de lyrics met elkaar af, maar het is vooral een knap “Stronger”, ook hier met stevige akkoorden, dat onze voeten niet stil houdt. “Nightingale” heeft zo waar vogelgetsjilp in zich verwerkt. Een fan haalt de Belgische vlag boven, de handen gaan moeiteloos op elkaar wanneer de groep daarom vraagt. Ook hier werkt de tempoverandering, de versnelling, net als de humor in hun videoclips verrassend eenvoudig. 

De finale is er eentje om “u” tegen ze zeggen. Strijkers die de overbekende melodie uit Robin S. Show me love spelen, het werkt. Veruit is dit een van de meest frisse covers die we al hoorden van deze nineties klassieker. De fans maken met duimen en wijsvingers hartjes naar de band. Ah, nu weten we wat de link met I love techno is. Het zit m’ in de “love” dus. Wanneer als afsluiter “Rather Be” door de speakers klinkt, is de ontlading bij de jonge fans gigantisch. Smartphones halen ze boven om de zaak te filmen voor het nageslacht. Meisjes zingen stevig “There’s no place I’d rather be” wanneer de band even stopt met spelen nadat die “When I’m with you” uit die song bracht. En de kerels, die hebben postgevat op de verhoogde dansvloer om daar stevig op te stampen wanneer Clean Bandit de Green Room verlaat onder luid applaus. Hebben de mannen zich vanavond toch nog nuttig gemaakt. 

Kortom: Clean Bandit - niet al hun songs zijn top op hun debuut dat geven we grif toe - heeft een handvol goeie songs, een dijk van een cover en een hit. Live boeit de band omdat ze voor meer dan voldoende afwisseling staat. Het is dan ook een van de weinige bands waar we met erg veel interesse uitkijken hoe hun sound de volgende jaren zal evolueren. De basis is alvast erg goed. 

Om twintig voor elf wringen we ons door de massa die aan de hoofdingang staat. Er mag dan wel EXIT geprojecteerd zijn Alle, maar dan ook alle gates worden als ingang gebruikt waardoor we met moeite buiten geraken en veel boze blikken moeten trotseren eer we onze tram terug richting Gent-Sint Pieters halen. Daar zit een handvol mensen op. Een oase van rust komt ons tegemoet. “Mijd luidruchtige en agressieve mensen. Zij belasten de geest” staat er in een Desiderata uit 1692 die gevonden werd in de Sint-Pauluskerk in Baltimore. Maar de rust is van korte duur wanneer we de taferelen aan Gent Sint- Pieters opnieuw zien: “HOEREUH!” 

Op 24 november 2014 staat Clean Bandit in Tivoli, Utrecht, een dag eerder in Den Atelier, in het Groot Hertogdom Luxemburg.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. A&E 
2. Real Love 
3. Cologne 
4. Dust Clears 
5. Rihanna 
6. UK Shanty 
7. Up Again 
8. Come Over 
9. Stronger 
10. Birch 
11. Extraordinary 
12. Heart On Fire 
13. Mozart‘s House 
14. Nightingale 

Bis:

1. Show Me Love (cover Robin S.)
2. Rather Be