Recensie Jack White in Vorst Nationaal

Jack White vond in Vorst Nationaal geen richting en wist kennelijk met zichzelf geen blijf. Drie kwartier lang was het zoeken, lang zoeken naar een manier om te scoren. Net als de Rode Duivels tegen Wales dezelfde avond. Waar de Duivels zonder scoren naar huis moesten, wist White wél zijn punten te verzilveren, al was het pas in de toegevoegde tijd, tijdens een geweldige bisronde. Alles daarvoor leek meer op een chaotische zondagse repetitie.

Na voorprogramma Lucius dat zelfs Whitney Houstons “I wanna dance with somebody” even coverde, waren we al behoorlijk het noorden kwijt. Muziek van Houston op een rockconcert: Hallo? Nog vreemder werd het toen de mannen aan de mengtafel kozen voor rapmuziek toen het zaallicht aanging. KRS-One’s “Sound of da police” passeerde onder andere. Richtingloosheid leek dan al het woord dat het concert het best omschrijven zou. Het publiek wou massaal het ei zo na volle middenplein op, maar werd vriendelijk naar de tribunes en balkons verwezen door de security. Tot een aantal slimmeriken door hadden dat je van de tribunes via een trap ook op het middenplein kon geraken.  Uiteindelijk werd het een spelletje met de veiligheidsmensen die dan maar het hek dicht deden en de trappen weg. Maar dat hield de fans niet tegen om over het hek te klimmen, en een paar meter lager te springen zodat ze toch op dat middenplein zouden geraken. General admission heeft zo z’n nadelen blijkbaar.

Nog vreemd, en nog nooit eerder meegemaakt, was de expliciete vraag om geen foto’s of opnames te maken maar te genieten van het concert met z’n allen voor het optreden begon. Het team van Jack White beloofde dat ze een eigen fotograaf bij hadden. Na het concert zouden zijn foto’s op de site van Jack White gratis te downloaden zijn als herinnering. White stond op een witte cirkel op het podium, de zwarte geluidsmonitors kregen een witte hoes over zich, drumpodium was rond en was ook wit. Zelfs de schoenen van White waren in dezelfde kleur als zijn achternaam. Alleen de bretellen en de broek, die waren zwart, net als het hemd dat vooral uit zwarte tinten bestond.

De man sleept een fles met zich mee wanneer ie opkomt, en neen, dat is geen fles water. Wijn vermoeden we, de kleur ervan zou wellicht wel eens- euh – wit geweest kunnen zijn. Al meteen tijdens opener “High Ball Stepper” gaat het microstatief tegen de grond en gesticuleert White veelvuldig naar zijn stage hands. De man wil een andere gitaar tijdens “Dead Leaves and the Dirty Ground“ omdat die uitgevallen is. Blijkt dat ook niet meteen de oplossing te zijn en zet ie zich dus aan de buffetpiano, roept de stagehand opnieuw, die komt met een gitaar aandraven, maar het moet uiteindelijk een andere worden. Chaos en heel wat over en weer geloop op het podium dus. In die mate dat we dit nooit eerder zagen. De belichting is koel, wit en een soort koud licht blauw licht schijnt er boven en achter de band.

Ondertussen haalt White de Johnny Cash uit zich naar boven in “Hotel Yorba” en mag Lillie Mae Rische niet alleen haar strijkstok bovenhalen, maar meermaals in duet gaan met White. Vaak, erg vaak blijkt haar micro net als die tweede micro van White (met effect op) nog niet helemaal open terwijl ze al zingt. Tot overmaat van ramp valt tijdens “I Fought Piranhas” even het geluid voor het publiek uit. De muzikanten spelen verder, zij horen het geluid van de monitors wel. White speelt op akoestische gitaar, begeleid door viool en contrabas “Temporary ground” dat ie wist te hertimmeren tot een folky, ja zelfs countrysong. Elk moment dachten we dat Veerle Baetens nog op het podium zou kunnen geroepen worden. Buffetpiano begeleidt de song waarna de elektrische gitaar het nummer crescendo opentrekt en het publiek meeklapt. Dat doet het publiek ook wanneer de basdrum stevig kickt in “Sixteen Saltines”. Voor de tweede keer gaat het statief van White dan neer.

Het is pas wanneer White “Top Yourself“ aansnijdt van The Raconteurs dat we ein-de-lijk een lichtpuntje zien in dit slaapverwekkend concert vol geklungel. De gitaren klinken scherp, mogen lekker na echoën, drums zwellen vanuit cimbaalgetik aan. White blijkt al een dag in onze hoofdstad en looft onze architectuur. “Aan wat men er doet met beton, weet je in welke stad je bent.” zo stelt de man die uit Detroit komt. Ook in “Blunderbuss” is ie nog druk aan het gesticuleren en regie-aanwijzingen aan het geven. De contrabassist mag meer naar voor komen, maar daardoor heeft White wat weinig plek om schuin recht tegenover zijn violiste het nummer in duet te zingen. Dus moet de bassist wat meer naar achter.  “We‘re Going to Be Friends” zit er dan weer wel pal op. En zo komen we uiteindelijk bij de toegiften terecht die aantonen dat White en zijn band wel degelijk over klasse beschikken, en die klasse er ook uit kan komen. Alleen hadden ze daar ettelijke minuten voor nodig toen het doek terug dicht was om te bekijken hoe het beter kon voor die gouden 5 af te vuren.

Uiteindelijk zal ook in de toegiften White zijn muzikanten ter plekke briefen welk nummer volgt. Geen vaste setlist dus bij Jack White maar wel finaal enkele puike versies van “Icky Thump” en “Steady as she goes” die het publiek stevig meeklapt. Maar waarom ie zijn fotograaf op het podium sleurt tijdens dat laatste nummer en de ganse tijd aan de band die rond zijn nek hangt trekt, is ons een raadsel. Wou hij het toestel afpakken? Had White er genoeg van, van al dat geklik of wou ie zelf een kiekje maken? Tel dit op met het haantjesgedrag dat ie toonde ten opzichte van zijn violiste, en ons besluit is dat hoe je het ook draait of keert Jack White een rare snuiter is.  

Wat we nooit meer hadden durven dromen gebeurt tijdens “Seven Nation Army”. Zo waar gaan er twee fans crowdsurfen, speelt ie even alleen op gitaar om het publiek vervolgens te laten verder zingen, en bouwt ie de song zo terug op. Waren we dan toch op een rockconcert?

Jack White in Vorst Nationaal leek richtingloos, vond uiteindelijk richting maar bleek vooral een veel te van de hak op de tak-concert dat te weinig consistent was, af te leveren.  

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. High Ball Stepper 
2. Dead Leaves and the Dirty Ground (The White Stripes)
3. Lazaretto 
4. Hotel Yorba (The White Stripes)
5. Temporary Ground 
6. Weep Themselves to Sleep 
7. Cannon (Part 1) (The White Stripes)
8. I Fought Piranhas (The White Stripes)
9. Cannon (Part 2) 
10. Sixteen Saltines 
11. Top Yourself (The Raconteurs)
12. Hypocritical Kiss 
13. Blunderbuss 
14. We‘re Going to Be Friends (The White Stripes)
15. Three Women 
16. You Don‘t Know What Love Is (You Just Do As You‘re Told) (The White Stripes)
17. I‘m Slowly Turning Into You (The White Stripes)

Bis:

1. Icky Thump (The White Stripes)
2. Steady, As She Goes (The Raconteurs)
3. Would You Fight for My Love? 
4. That Black Bat Licorice 
5. Seven Nation Army (The White Stripes)