Recensie Stromae in Paleis 12

Stromae, dé grote trots van ons land gaf met geblesseerde voet en omringd door bandleden in exact dezelfde outfit voorlopig zijn laatste concert in België. Iets wat een oprecht gemis is voor degenen die er niet bij konden zijn. Stromae alias Paul van Haver, heeft zo een onmiskenbaar talent, dat door de radio ook al te horen valt, maar wat vooral duidelijk wordt wanneer je erbij bent. Om het te horen, te zien en vooral te beleven.

Omhuld door de geur van Vlaamse frieten en kijkend naar de introductie-animatie op de enorme schermen achter het podium, stond een volgepakt Paleis 12 opgewonden op Stromae z’n komst te wachten. Een geschreeuw barstte los toen hij de begintonen van ‘Ta Fête’ inzette. Een zaal vol Belgen, jong en oud, het volk was één. Van Haver sprak ze allemaal toe door verschillende Belgische steden af te gaan, in afwachting op luid geschreeuw vanuit een hoek van de zaal. “Leuven! Antwerpen! Liège! Landgenoten!”, enkel geroep op alles wat hij zei. Zijn brede lach als een warm welkom. 

Natuurlijk weten we al lang dat we niets nieuws vertellen als we schrijven dat dit een show van wereldformaat was, maar het live meemaken was een nieuwe ervaring van de muziek waar België al 5 jaar van in de ban is. Wat maakt hem toch zo charmant en oprecht? En waarom staan zo veel verschillende mensen met zo veel verschillende achtergronden, formaten en kleuren allemaal tezamen op zijn muziek wild hun heupen te schudden? Het blijft een raadsel, een wonderschoon raadsel wel. Want het was een fantastische ervaring om mee te maken dat hele gezinnen breed grijnzend naar het podium stonden te kijken, joelend wanneer Stromae dat wilde en dansend wanneer de beats het wonnen van hun stramme lichaamsdelen. 

Alle hits passeerden de revue, van ‘Formidable’ tot ‘Papaoutai’ en van ‘Tous Les Mêmes’ tot ‘Ave Cesaria’. Met ‘Alors on Danse’ als absolute hoogtepunt, waar hij een paar ’90s toppers doorheen mixte, terwijl hij op één been over het podium rondsprong. Daar in Paleis 12 kregen we waar voor ons geld (en het was betaalbaar bovendien). De band maakte deel uit van een prachtig silhouettenspel, Van Haver maakte voortdurend grapjes, likte de toetsenist over zijn wang en sprong als een ware showpony over het podium, duidelijk in zijn element. Een show waar zoveel passie en amour van afspatte, daar hebben we maar één woord voor: chapeau! 

< Zaïde Bil >