Recensie Bryan Ferry in het Koninklijk Circus

Bryan Ferry zagen we voor het laatst op de Lokerse Feesten twee jaar geleden. Best een puik optreden dat ie neerzette op de Grote Kaai. Alleen het publiek stond er wat als fossielen bij. Dat kon beter. De Belgische fans hadden dus iets goed te maken én deden dat ook in het Koninklijk Circus. Een zeventiger zagen we de tijd van zijn leven beleven al dansend op het balkon van het Koninklijk Circus tijdens een magistrale uitvoering van Wilbert Harrison’s ”Let’s stick together”.

Die songtitel, dat kan niet gezegd worden van Roxy Music. Begin deze maand bevestigde gitarist Phil Manzanera de split namelijk aan het tijdschrift Rolling Stone. In 2011 toerde de band voor het laatst, en dat zou wel eens het definitieve einde kunnen betekenen van de groep. Simpelweg omdat enkele bandleden het gevoel hebben dat de job erop zit, het verhaal geschreven.  Maar dat is dan zonder de fans gerekend. Twee concerten van Bryan Ferry, een in november in het Koninklijk Circus en een exact een maand later in de AB mochten al snel het bordje sold out boven halen. Ferry haalde bijzonder veel Roxy Music hits naar Brussel en daar leken de toeschouwers erg tevreden mee. Openen deed ie met Re-Make/Re-Model, Kiss and Tell en al meteen een grote klepper: Slave to love. Die songs reeg ie naadloos aan elkaar. Het minste wat je kon zeggen, was dat de man de vaart in zijn set hield. Even voor een kledingwissel liet ie zijn muzikanten “Tara” spelen, een instrumental, die het concert temporiseerde.

Klassiekers en verse songs

Ferry had ook nieuw materiaal bij, zoals “Loop de Li” uit het recent verschenen “Avonmore” en covers als Jealous Guy van Lennon waarin ie zelfs even floot en “Don’t think twice, it’s allright” van Bob Dylan waar ie de mondharmonica ter hand nam. Dat laatste nummer bracht ie solo met pianobegeleiding. Een song die hij noodgedwongen ook bijna omzette in parlando omdat de Brit erg hees was en last bleek te hebben van een stevige verkoudheid. De sjaal die ie op het podium droeg, zei alvast genoeg waarom zijn stemgeluid zo aangedikt werd tijdens de openingsnummers maar toch nog erg fragiel aanvoelde. Bij “More than this” waarbij hij liet optekenen dat zijn grootvader in 1918 op de Vlaamse Velden sneuvelde, sloeg even zijn stem over. Een nummer dat ie klein, ingetogen bracht en ook deels gezongen en in parlando. 

Topband 

Vaak, erg vaak nam Ferry trouwens niet de rol van frontman op en ging ie zich rechts achteraan op het verhoogd podium achter zijn Nord (synthesizer) zetten. Het voelde wat aan als naar een concert van The Beach Boys kijken waar Bryan Wilson (3 jaar ouder dan Ferry) de ganse tijd achter het klavier bleef en Ferry vooral het bandgevoel uitspeelde: hij als muzikant onder zijn muzikanten.

Dé beslissende factor die er dan ook voor zorgde dat het toch een topavond werd ondanks de ziektekiemen van de negenenzestigjarige Ferry, lag dan ook bij de band.

De troeven van Bryan Ferry live

Cherisse Ofosu Osei  zat met enorm veel goesting en energie de drums te bespelen. Een vrouw achter de cimbalen en troms: daar hebben we altijd al een boon voor gehad. De juiste attitude had ze, nooit drong ze opdringerig een plek op de voorgrond op, wel voorzag ze elke song van het juiste ritme via haar solide techniek. Osei straalde, genoot en de manier waarop ze haar instrument bespeelde, met een zekere flair, ja zelfs behoorlijk flamboyant, gaf het concert die extra uitstraling. 

De saxofoon is altijd al een bloedgeil instrument geweest. Wanneer dat bespeeld wordt door een lady in black met zwarte fuck-me-botjes aan, in dit geval Jorja Chalmers, zijn we al snel enthousiast. Sopraansax, altsax bespelen tot zelfs de synths met bleeps in tijdens  afsluiter “Editions of you”: Chalmers bewees een multi instrumentaliste te zijn van de bovenste plank. Meermaals mocht ze vooraan het podium soleren, maar we noteren vooral haar solo in “Avalon” en haar werk in “Loop de Li”.

Bassist Guy Pratt mocht op zijn beurt heerlijk aan zijn snaren plukken tijdens “Stronger Through The Years“ waar de bas duidelijk meer naar de voorgrond trad.

Bobbie Gordon en Jodie Scantelbury zorgden dan weer voor de backings en dansten dat het een lieve lust was naar het einde van het concert toe. Dat werkte zo aanstekelijk dat enkele fans, ook enkele zestigers op het balkon de voetjes in beweging zetten. Gordon mocht eerst even haar stem laten vibreren tijdens een geweldig “Avalon” en een moeilijke hoge noot feilloos plaatsen en lang aanhouden. Het gevolg was dan ook een luid en over-verdiend applaus. De backings vulden Ferry’s stem piekfijn aan, en kwamen zelfs door de geluidsmix heen soms op het voorplan, terwijl de stem van Ferry – in deze omstandigheden niet meer dan logisch trouwens – een tikkeltje meer naar de achtergrond geplaatst werd.

Love is the drug” bleek verder nog een klepper van formaat en ook het nieuwe “Driving me wild” klapte het publiek stevig mee dat duidelijk wel pap lustte van dit optreden.

Conclusie: Bryan Ferry bewees dat je ook een topavond kan afleveren als je niet al te best bij stem bent. Als je de juiste mensen op en naast het podium hebt, en een erg enthousiast publiek kan er weinig fout gaan voor een klasbak als hij. 11 december 2014 staat ie opnieuw in ons land, dan doet ie de Ancienne Belgique aan. Ook dat concert is helaas al hopeloos uitverkocht.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Re-make/Re-model
2. Kiss And Tell
3. Slave To Love
4. Ladytron
5. If There Is Something
6. Don‘t Think Twice It‘s All Right
7. Stronger Through The Years
8. Loop De Li
9. Reason Or Rhyme
10. Tara
11. Take A Chance With Me
12. Driving Me Wild
13. More Than This
14. Avalon
15. Casanova
16. Love Is The Drug
17. Let‘s Stick Together

Bis:

1. Jealous Guy
2. Editions Of You