Recensie Billy Idol

“Rebel Yell” van Billy Idol vatte zo goed als de avond in een zeer goed gevuld Koninklijk Circus samen. De achtenvijftigjarige Brit zong “Do you feel alright?” waarop ie het publiek “I feel alright!” liet antwoorden. Het gaf meteen de sfeer weer van een erg sterke avond. Idol bleek nog steeds goed bij stem, op “Sweet Sixteen” na, waar hij wat slordig over ging, mogelijks omdat ie het nummer al veel te vaak op een podium heeft moeten brengen. De zanger bleek ondanks de leeftijd nog strak in het vlees te zitten, tot groot jolijt van onze tijdelijke buurvrouw An die haar drieënveertigste verjaardag vierde.

“Postcards from the past” was al een binnenkomer van formaat. Idol en zijn band houden het strak en de vaart in de set. Bij “Cradle of love” tekenen we de eerste solo op voor zijn geweldige gitarist Steve Stevens die later op zijn fuchsia elektrische gitaar een nummer solo mag brengen (al waren onze buurvrouwen vooral fan van zijn bling bling zilvergrijze gitaar). In zijn gitaarsolo laat hij de vele finesses van het instrument horen, dat eerst klinkt alsof het een Spaanse gitaar is, maar nadien een duidelijkere elektrische sound meekrijgt. De man met 80’s zwart kapsel kan een stevig potje gitaar spelen. Zo veel mag duidelijk zijn uit zijn vingervlugge gitaarspel dat even ook de intro van “Stairway to heaven” van Led Zeppelin laat horen. Maar dat is een geintje. Al snel zal ie “neen” knikken, en zien we hem denken “toch maar niet!” alsof ie zelf niet in de hand heeft wat er uit zijn gitaar komt waarna ie vervolgens even pizzicato gaat spelen.

“It’s good to see you. It’s good to smell you.” zegt Billy Idol tegen het publiek dat erg enthousiast reageert. De Kreuners zijn al een tijd met pensioen. Wie “Ik dans wel met mezelf” tegenwoordig nog live wil horen, moet dan ook bij het origineel terecht: Billy Idols “Dancing with myself” inclusief “o o oh’s”. Met dat verschil dat we de Kreuners die de song in 1982 coverden, nog nooit zo strak het nummer hoorden spelen als door Idol en zijn band in het Koninklijk Circus. Meeklappen, meezingen, ja zelfs een vuist maken en die op de maat van de muziek in de lucht gooien: het minste wat je kan zeggen is dat Billy Idol en zijn muzikanten vitaal voor de dag kwamen en een erg dynamisch optreden afleverden. Bij “Save me now” vliegen de oh’s gezongen door het publiek ons om de oren en Idols kreetje in “L.A. Woman” van The Doors mist ook zijn effect niet.

“Flesh for fantasy” is zo’n song die eigenlijk het tijdsgewricht, de eighties, perfect samenvat in één song. Idol doet zijn jas uit, zijn gilet, hemd, vervolgens zijn zwart marcelleke om boven die blote bast uiteindelijk terug de gilet aan te doen tot grote vreugde van de twee vriendinnen, veertigers, en deel van de X generatie naast ons. Idol steekt zijn tong uit en draait er snel mee. Een song over het lijf, over seks ook terwijl we een stevige lichtshow met witte en rode scanners zien.

Hoewel het vrouwenkoortje en de vibraslap uit een doosje komen, is “Eyes without a face” onmiskenbaar opnieuw een hoogtepunt in de set. “Blue Highway” is minder gekend, en Idol heeft echt het zwaaien naar het publiek zodat het terugzwaait én enkele kartonnen borden als frisbee waarop een sticker gekleefd is en rondom de handtekeningen van de groepsleden staan, nodig als showelement om de aandacht iet of wat te houden van het publiek. De dames naast ons komen ook even in een dipje terecht, maar zijn opnieuw bij de les tijdens een geweldig “Rebel Yell” waarbij hij voor hen ein-de-lijk die gilet weggooit en met blote bast in het Koninklijk Circus staat.

Idol bedankt zijn publiek en gitarist met een “Thank you for making my life so fucking great” en laat dan nog “White Wedding” en afsluiter “Mony Mony” van Tommy James & the Shondells op het Brusselse publiek los.

Op “Sweet Sixteen” en “Blue Highway” na leverde Billy Idol dus het perfecte optreden af. In Brussel zat het er net niet in, al scheelde het maar een haar.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Postcards from the Past 
2. Cradle of Love 
3. Can‘t Break Me Down 
4. Dancing With Myself (Generation X)
5. Flesh for Fantasy 
6. Save Me Now 
7. Ready Steady Go (Generation X)
8. Sweet Sixteen 
9. Eyes Without a Face
10. L.A. Woman (cover The Doors)
11. Gitaarsolo (Steve Stevens)
12. King Rocker (Generation X)
13. Whiskey & Pills 
14. Blue Highway 
15. Rebel Yell 

Bis:

1. White Wedding 
2. Mony Mony (cover Tommy James & the Shondells)