Recensie Demi Lovato in het Sportpaleis

Zelden was er zo  veel te doen rond de special guest van een optreden als bij dat van Enrique Iglesias toen de concertaankondiging er kwam. Want jawel Demi Lovato, uit de Disney stal, stond op de affiche. Hoe lang gaat ze optreden? Is het een support act of wordt het toch een volwaardig dubbelconcert? Dat soort mails en persoonlijke berichten via social media, die we anders nooit krijgen over special guests of supports, kwamen onder andere bij ons terecht. Uiteindelijk zou Lovato 40 minuten op het podium staan in Antwerpen, voor de allereerste keer in ons land. Meteen gaf ze erbij dat een volgende afspraak met België niet snel op zich zou laten wachten.

Wie Demi Lovato zegt, zegt meteen Miley Cyrus, Selena Gomez en Jonas Brothers in één adem mee. Samen maakten ze “Send It On” 5 jaar geleden. Het is dezelfde generatie kind/tienersterren. Met Jonas Brothers speelde ze in Camp Rock, een film van Disney Channel die erg populair was bij jongeren. In Princess Protection Program was ze dan weer te zien met het ex-lief van Justin Bieber, of is het opnieuw terug aan tussen Selena Gomez en Justin Bieber? Want met al die knipperlichtrelaties tegenwoordig kan een mens nog nauwelijks volgen. Ondertussen heeft Lovato vier full albums uit, haar recentste dateert van mei 2013 en heet “Demi”. Maar de grootste bekendheid geniet ze wellicht bij het grote publiek omdat ze “Let it go”, de originele versie van de Disneyfilm “Frozen” inzong.

Zwakke start

Lovato zette bijzonder zwak in, bleek moeite te hebben om haar stem onder controle te houden tijdens haar eerste stevigere songs waarop ze ook moest lopen of rondspringen (wat het sowieso al moeilijker maakt om juist te zingen). Starten deed ze namelijk met haar recentste single “ Really don’t care”. Lovato is in het zwart gekleed, heeft heel wat metalen stukjes in haar kledij laten verwerken. Het doet wat aan stukjes harnas denken. Niet eens zo’n gekke keuze als je weet dat het nummer “Warrior” namelijk op haar laatste plaat staat. En de fanclub? Die heeft gezorgd voor witte A4- vellen met daarop de tekst “Thank you for being our warrior”. We hebben de Selenators, de Beliebers en Directioners al massaler bomen weten kappen om een boodschap over te brengen aan hun tieneridool in een venue.

De geluidsmix is verre van goed uitgebalanceerd. Naast het luide en scherpe tienergegil rond ons, blijkt ook datgene wat uit de luidsprekers komt erg schel. Aan de troms zet Demi Lovato zich in het begin van “The Middle” om het percussieve karakter van de song extra in de verf te zetten. Wanneer ze op de rechtercatwalk komt, zorgt dat voor pure hysterische reacties van de bakvissen die als een gek over de tribune rennen die anders voorbehouden is voor mensen met een beperking. Héérlijk is het om al die tienerhandjes een poging te zien wagen om hun idool te grijpen. Net alsof Lovato een floche op de paardenmolen is, grijpen ze er naast.  “What?” roept Lovato tijdens “Heart attack” en het publiek antwoordt stevig met “ohoho”. Ook halfweg haar set blijkt de sound nog erg belabberd tijdens “My love is like a star” waarbij het ganse Sportpaleis de smartphone bovenhaalt en Lovato haar fans tijdens het nummer ook filmt met haar mobiel toestel. Dat levert uiteraard gegil op wanneer haar lens in de richting van de fans rechts, in het midden of links komt.

Sterke (rock)ballads

“Nightingale” gaf al duidelijk aan dat wanneer de Amerikaanse op een kruk zit, en enkel begeleid wordt door synths, ze wel erg sterk vocaal uit de hoek kan komen. Fraseringen in haar stem en verschillende vocale uithalen die ze met haar mezzo-sopraanstem moeiteloos neerzet, doen ons met verstomming slaan. Ook de cameramensen durven haar in close up in beeld te brengen zodat we haarscherp haar stembanden zien trillen. Is dit de nieuwe Whitney? vragen we ons dan ook af. Dé meezinger van de avond blijkt uiteraard “Let it go” dat de fans van de eerste noot meekelen. Lovato richt haar micro naar het publiek dat “The cold never bothered me anyway” voor haar rekening mag nemen.  De song trekt via drums open volgens het boekje en ook het moment waarop ze uiteindelijk de catwalk op gaat richting B-stage is een staaltje van perfecte timing.

”Skyscraper” is dan weer een rockballad van de zuiverste soort. Even geeft Lovato ons de indruk dat ze gebroken is, zoals de tekst ook van het nummer even suggereert. Maar al snel vindt ze de moed weer bij elkaar en de vechtlust. Een song die ze dus geloofwaardig brengt, met goed staaltje acteerwerk (in haar mimiek). “Skyscraper” is dan ook zo’n typische song over en voor de geëmancipeerde vrouw die alles over haar heen kan krijgen, zware tegenslagen moeiteloos verwerkt en ze in no time te baas kan. “Haal me maar neer, ik zal terug uit de grond rijzen als een wolkenkrabber.” luidt het. Uiteraard is dat voor veel vrouwen eerder fictie dan realiteit.  Afsluiten doet Lovato met “Give your heart a break” dat stevig start, halfweg wordt neergelegd met enkel synths en zang en daarna weer vakkundig opentrekt. “Neon lights”, de laatste song op haar set, staat wat haaks op al de rest, en draagt een dance beat en dance structuur, inclusief versnelling in zich.

Conclusie: Demi Lovato, met zwart deels aan de zijkant afgeschoren haar en blauwe schijn in de lokken,  startte zwak, werd halfweg vocaal solider,  kreeg gaandeweg een betere geluidsmix om finaal toch een goede indruk achter te laten. Een tweeëntwintigjarige zangeres/actrice (recent wapenfeit: de rol van Danielle in Glee) met potentieel.

< Bert Hertogs >