Recensie Lenny Kravitz in het Sportpaleis

Een strontvervelend concert zette Lenny Kravitz neer in het Sportpaleis. Dertien (!), slechts dertien nummers, verspreid over twee uur (Lady speelde hij wel in de Ziggo Dome maar werd geschrapt in het Sportpaleis) bracht hij. Dat geeft een gemiddelde van 9,2 minuten per song. Extreem lange versies, erg veel solo’s (niet in het minst tussen de elektrische gitaar en de sax). Dat is goed voor even, maar werkt finaal gewoon tegen je als performer. Toen ie op het einde van “Sister” het nummer heel klein bracht, hoorde je dan ook het geroezemoes in het Sportpaleis boven de muziek uitstijgen. Door dat lange soleren kwam niet zelden de songstructuur – vaak niet meer dan een funky riffje in repeat modus – bloot te liggen in songs als “I belong to you” en “Dancing till down”.

De tijd dat het een evidentie was dat Lenny Kravitz headliner was van TW Classic lijkt voorbij. In 2012 stond die voor het laatst tijdens dat ééndagsfestival bovenaan de affiche. In het Sportpaleis kon de Amerikaan slechts een 14000-tal fans overtuigen om naar zijn concert te komen. Het podium, een rond exemplaar werd daardoor noodgedwongen meer naar voor geschoven, aan beide kanten werden 3 blokken tribunes en balkon dicht gehouden. Twee derde van de maximum capaciteit was dus benut. Je kan dan bezwaarlijk stellen dat Kravitz nog tot de top behoort. “Strut”, het tiende album van Kravitz breekt daarnaast ook geen potten. Live bleek “The Chamber” waarbij enkel het Sportpaleis verlicht werd door smartphones zich niet te kunnen meten met hits als “It ain’t over til it’s over” en afsluiter “Are you gonna go my way”, waarbij de publiekssfeer ein-de-lijk alsnog ontplofte.

Want de toeschouwers bleken behoorlijk misnoegd. Kravitz startte niet om half tien zoals aangekondigd, maar liet tot kwart voor tien op zich wachten. De fans begonnen te fluiten. Het was niet het soort fluitconcert dat positief uitdraaide voor de Amerikaan. Neen, dit was ronduit een uiting van ongenoegen. En terecht. Vreemde keuze trouwens van de productie om achter het ronde podium een ledscherm te hangen dat die boog van de cirkel volgde. Zat je in de eerste blokken links of rechts van het podium, dan was de zichtlijn op de live video-beelden niet optimaal, omdat je een deel (tot één derde) naar de buitenkant van de kromme keek. De beste plaatsen waren dus op de frontale tribune en op het middenplein te vinden.

Openen doet Kravitz met “Dirty white boots”, uit het nieuwe album waar hij uiteindelijk in totaal slechts vier nummers uit brengt. Met de toetsenist erbij tijdens “It ain’t over till it’s over” tekenen we een eerste hoogtepunt tijdens de set op. Een deel van het publiek veert recht op de tribunes bij de start van de song. De sax komt er bij en de drums zijn van de hand van Cindy Blackman, oftewel mevrouw Carlos Santana (waarmee ze in 2010 in het huwelijksbootje stapte). Zij trad met Lenny op tussen 1993 en 2004 en neemt voor deze tour de draad terug op.

Maar vanaf dan wordt het trekken en sleuren voor de 50-jarige zanger. “Strut” kan er min of meer door, visueel ondersteund door witte scannerspots die op een spiegelende platen hun lichtstralen reflecteren. Kravitz moet meermaals gesticuleren met de handen om het publiek aan te moedigen luider mee te doen, en harder te joelen. Bij “Dancin’ till down” ontbloot ie even zijn schouder, om later bij ook nu weer een lang uitgesponnen “Let love rule” de vest en sjaal uiteindelijk uit te doen en zijn zwart marcelleke de aandacht  opeist van zijn vrouwelijke fans. Tijdens die hit laat hij de zang tot twee keer toe over aan het publiek die het nummer terug mogen opbouwen op die manier. Zoomen de camera’s in het begin nog in op het publiek om het te doen meezingen, dan blijkt dat effect al snel uitgewerkt. Zelfde verhaal tijdens de zoveelste solo op elektrische gitaar waarbij Lenny zelfs op de grond gaat en de benen van zijn muzikant vastneemt. Het showelement mist totaal zijn effect. Mooi gebaar weliswaar van de man wanneer ie een vinylplaat van een fan op het einde van “Fly away” wil signeren.

Nog zo’n meezingmoment tekenen we op tijdens het nieuwe “New York City” dat het publiek meeklapt met de drums en later ook meezingt omdat de Amerikaan zijn microstatief de lucht in houdt in de richting van het publiek.

Tussenteksten als “Is everybody alright?” tijdens “Always on the run” met gesmaakte trompetsolo en orgelsolo en zelfs een “Can you hear me?” tijdens “Sister” halen een beetje het enthousiasme naar boven bij de fans, al blijft het opvallend dat er zo weinig hun enthousiasme kan opkrikken.

“I love you” roept een fan. Enkele seconden later laat Kravitz “yeah” horen tijdens “Let love rule”. Wanneer ie zijn appreciatie uit naar het publiek, zegt ie dat erg vlak, bijna monotoon (zoals het optreden ook wel wat was). 

Lenny Kravitz zette dus een weinig verrassend of avontuurlijk optreden neer voor een gigantisch tegenstribbelend publiek dat moeite had met dit concert waarvan de spanningsboog ver, zeer ver zoek was.  Zoiets wil een mens op een (zompige) festivalwei na tien uur toch niet meer zien?

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Dirty White Boots 
2. American Woman (cover The Guess Who)
3. It Ain‘t Over ‘Til It‘s Over 
4. Strut 
5. Dancin‘ Til Dawn 
6. Sister 
7. New York City 
8. Always on the Run 
9. I Belong to You 
10. Let Love Rule 
11. Fly Away 

Bis:

1. The Chamber 
2. Are You Gonna Go My Way