Recensie Little Dragon

Het was de tweede keer dit jaar dat Little Dragon zich in België begaf. Een paar maanden geleden nog op de festivalweide in Dour, deze keer in de Ancienne Belgique om hun vierde album voor te stellen. Met nog meer metaal, beats en bliepjes uit kleurige dromen van een ander sterrenstelsel. Mede dankzij de NMBS was de zaal niet gevuld, maar het publiek dat over het algemeen bestond uit minder opvallende hipsters, leek de uiteenlopende show te kunnen pruimen.

Little Dragon is een Zweedse band die in 2011 bekend is geworden met hun nummer ‘Ritual Union’. Daarna volgde een succesvolle samenwerking met SBTRKT, waar onder andere de hit ‘Wildfire’ ontstond. Na drie albums zijn Bodin, Källgren en Wirenstrand en frontwoman Yukimi Nagano terug met hun vierde album “Nabuma Rubberband”. Dat een zeer trage sfeer draagt, meer bliepjes heeft dan tevoren en gekke ritmes uitbouwt. Deze ingrediënten gebruikten ze in grote mate in de AB. 

Net zoals op Dourfestival wist Little Dragon weer de vraag op te roepen waarom ze niet bekender zijn dan dat ze nu zijn. In de AB mengden ze zo veel stijlen door elkaar dat het voor een gemiddelde muziekliefhebber moeilijk bij te benen was. Nummers als ‘Precious’ en ‘Klapp Klapp’ werden uitgebouwd tot ritmische jamsessies waarin triphop overging in synthpop, dubstep en stampende techno. Waarschijnlijk is die keuze meteen het antwoord op de vraag. Hun publiek moet flexibel genoeg zijn om al die stijlen aan te kunnen en bovendien Nagano haar vibrato weten te waarderen. 

En dat was niet bij alle nummers even makkelijk. Nagano haar zang werd regelmatig overstemd door de instrumenten, waardoor ze wegzakte naar de achtergrond. Maar dat was niet per se een probleem, aangezien haar voorkomen veel aandacht trok. Als een klein meisje dartelde ze over het podium. Kleine beweginkjes makend met haar handen en wild schuddend met haar tamboerijn. Ook de uitgebreide improvisatiestukken in de nummers zorgden voor verassende intermezzo’s. Ingewikkelde ritmes werden gecombineerd met simpele computerbliepjes. Soms als geluidjes uit de ruimte of afkomstig van onderuit de oceaan. Een interessante combi. 

‘Klapp Klapp’ werd uiteindelijk zo’n opgefokte bedoeling dat er automatisch een golf opgelatenheid door de zaal bewoog. Alsof het onweerde in de AB volgde de ene beat de andere op, verassend en daarnaast een hele aangename ervaring. Even later volgde de bis met als laatste nummer ‘Twice’. Een vreemde keuze na de Rave party die ze daarvoor hadden gecreëerd. Al met al een uiteenlopend concert met interessante muzikale intermezzo’s, maar niet direct geschikt als een commerciële grootheid. 

< Zaide Bil >