PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Bringing the world the madness

zaterdag 20 december 2014Sportpaleis Merksem

Bringing
Foto: ID&T

Dimitri Vegas and Like Mike “stegen met een zucht” in het Sportpaleis. Een kwartiertje dan toch werd een bol die aan de buitenkant bezet was met kleine vierkanten ledschermpjes een luchtballon. Boven het middenplein zweefden ze dan om een korte set te brengen waardoor de ganse show in drie delen uitviel. Weinig muzikale verrassingen te bespeuren trouwens, classic rock, 90s  dance en hedendaags verweefden ze met elkaar. Surprise guests waren Oscar and the Wolf, Steve Aoki (3 are legend) en Regi. Die laatste kwam even op om een slagroomtaart in het gezicht te krijgen door Like Mike. Alle aandacht is goed voor Penxten blijkbaar ondertussen. Waar moet dat eindigen?

Exact kwart voor tien schalt de intro door de speakers die Mammoth, Ocarina, Tremor en Madness in een orkestrale versie, met strijkers onder andere, laat horen. “We bring the world the madness” is een van de eerste zinnen die op de ledschermen repetitief verschijnt. De sfeer in het uitverkochte Sportpaleis is erg goed. “Hehey hoho” scanderen de fans meermaals terwijl de lasers voor het eerst hun werk doen en blauw licht over de hoofden stralen. “OK ladies and gentlemen welcome in Belgium. Are you ready to smash the house? Put your fucking hands up!” port Like Mike de meute nog wat extra aan en het publiek zwaait hun pas gekregen ledtubes met plezier mee. “Eat sleep rave repeat” zegt meteen waarvoor de jongeren afgezakt zijn naar de grootste concertzaal van het land. Dimitri Vegas fadet Ocarina slim weg zodat de ganse concerttempel de melodie verder zingt. Nu ja, zingen heet eerder roepen. “Who wants to unleash the dragon tonight?” vraagt Like Mike terwijl hij met een grote wodkafles de eerste rijen vanuit de frontstage van wat sterke drank voorziet. Zedds “Stay the night” in een mash up met Ocarina, we blijven het geen al te geslaagde mash up vinden, horen we dan.

“Prayer in C” een hit van dit jaar van Lilly Wood and the Prick en Robin Schulz schalt daarna door de luidsprekers. En dan is het tijd voor classic rock. “Under the bridge” van Red Hot Chili Peppers klappen de fans stevig mee en zingen ze verder. Generation X (met lyrics van Pass the Dutchie “This generation rules the nation with version”) is nog zo’n oldie in zekere zin. Like Mike vraagt om een Mexican Wave door het Sportpaleis te laten gaan. Nog zo’n klassieker – ietwat voorspelbaar voor wie de broers al eerder aan het werk zag – is Sweet dreams. Na twintig minuten show volgt de klank van donder en regen en zien we dat ook op de visuals. “Riders on the storm” van The Doors begeleidt de sfeer die gezet wordt zodat uiteindelijk die bol met leds in over het publiek kan gaan (een rail aan het plafond zorgt ervoor dat het mogelijk is). Een bol met vuurwerk ook in.

De C02-jets geven van jetje in “My house is your house”. Verschillende bliksemschichten hangen in de nok van de zaal waarbij ze naar onderen stoom aflaten. C.U.B.A. van Calvin Harris staat voor Corona’s Rhythm of the night. Nog zo’n 90’s dance nummer dat onverwoestbaar lijkt. Bastille maakte er recent hun versie “Of the night” van en mengden het met “Rhythm is a dancer”. “Insomnia” van Faithless lijkt ook geen vervaldatum te hebben. En nu we toch bezig zijn met klassiekers. Ook “Meet her at the love parade” van Da Hool komt tijdens dat eerste uur nog langs. Passengers Let it go mengen ze dan weer met de beats van We will rock you dat het publiek dan ook meeklapt. Watervallen zien we in de visuals bij Guetta’s Dangerous. Het eigen Wakanda en Faded van Zhu met lyrics “Baby I’m wasted all I wanna do is drive home to you” horen we verder nog. Wasted is het minste wat je kan zeggen van enkele fans die al behoorlijk beschonken zijn. En wie nog onvoldoende alcohol in het bloed heeft, krijgt alvast enkele procentpunten aan promille toegevoegd. Tijd voor de champagne shower, en de dorstigen – alweer aan de eerste rijen – te laven zo vinden Like Mike en zijn assistentes.

“We control the speakers, we control the sound” riep Like Mike het uit tijdens dat eerste uur. Dat is wel even anders wanneer het eerste deel er op zit. Minutenlang is er niets te horen, de broers moeten namelijk plaats nemen in hun hi tech luchtballon. “Het is stil aan de overkant” beginnen heel wat fans dan ook te zingen, die denken dat het een gat is. Gefluit volgt, anderen kelen “Seven Nation Army”.

Dan blijkt dat er helemaal niets aan de hand is, maar het om een geplande break ging. “Are you ready for round 2” luidt het. “Get f#cked up” staat er op de schermen te lezen terwijl “Walking with elephants” dat tweede uur inluidt. Het recente “Tales of tomorrow” plaatsen ze voor Nickelbacks “How you remind me”. Like Mike port het publiek aan om de smartphones boven te halen. “We are making movies now, baby!” roept ie terwijl “Drunk in love” van Beyoncé passeert. “Blame Savior” en “Kernkraft 400”, ook die lijkt onverwoestbaar, zijn enkele hoogtepunten uit die korte set. Even uit Dimitri Vegas – terecht – zijn ongenoegen tegenover zijn broer Like Mike en de capriolen die hij uithaalt door over te gaan in wodka showers. Het publiek onder hem krijgt wodka over zich, slechts enkelen kunnen effectief de sterke drank naar binnen doen. Verspilzucht, ja, het woord decadentie komt toch in ons op. Ook een wat denigrerend beeld is het voor ons. Alsof het middenplein vol minderbedeelden staat die smeken, bedelen om wat vocht. In zijn enthousiasme stoot Like Mike even zijn broer die aan de knoppen staat. Of er daarboven ook wodka verspild wordt, is niet meteen duidelijk. Maar Dimitri Vegas laat duidelijk verstaan dat ie er niet mee opgezet is. “Het was per ongeluk” excuseert zijn broer zich, zachtjes te horen in de micro die kennelijk nog open staat.

Hoe vaker we de twee broers aan het werk zien, hoe vaker we de indruk hebben dat het twee compleet verschillende karakters zijn. Vegas veel meer beredeneerd, rationeel, zakelijker terwijl Mike de losbol van de twee is, een rol die hij als MC erg goed vervult. Maar het werk aan de knoppen, dat is vooral voer voor Vegas. Het mag dan ook geen verrassing zijn dat het wel vaker knetterde tussen die twee toen ze nog jong waren. Een vraag trouwens of zo’n verschillende karakters überhaupt wel BFF kunnen zijn.

“System overload” zien we in de visuals alsof een computer crash aan de basis ligt voor alweer een korte break. “All systems activated” klinkt het weinig later waarna het luidop aftellen begint voor de derde set van de avond met in repeat modus “One, two, three”:  “3 are legend” en Steve Aoki dus. Wie Aoki zegt, zegt meteen C02 jet-pistolen, over de handen van het publiek wandelen (waarbij hij Like Mike koudweg in snelheid neemt), met een rubberen bootje over de hoofden van het publiek varen (Wolfpack blijkt een gewillig slachtoffer tijdens klassieker Sandstorm van Darude) én uiteraard het slagroomtaart in het gezicht van een fan smijten. Ook dat is eigenlijk een erg denigrerend gebaar. Maar blijkbaar is dat in een partycontext net iets geworden om naar uit te kijken, een hele eer om dat te bekomen als Aoki het met je doet. Zo heeft ook Regi, die altijd wel wat promo kan gebruiken zo vindt ie, het begrepen en krijgt er voor de camera’s eentje in het gezicht gesmeten door Like Mike. Met de glimlach ontvangt ie het. Tjonge, jonge, alles voor een klein beetje aandacht. Pathetic…

Het Sportpaleis maakt zich klaar voor “Get Ready for This” van 2 Unlimited, nog zo’n 90’s schijf. Verderop leggen de dj’s de show stil voor een selfie met het publiek. Veruit de meest hilarische bindtekst van de avond gaat naar Like Mike: “I want you to make so much noise that they can hear you in my hometown Willebroek.” voor we “Phat Brahms”, dat zijn inspiratie vond bij “Hungarian Dance No. 5 in F♯ Minor (G Minor for Orchestra): Allegro - Vivace” van Johannes Brahms uit 1869 horen. Nou, dat noemen we pas een classic!

“Pursuit of happiness”, “Raise your hands up”, “No beef”, “Heroes” van Alesso, en de start van “Don’t you worry child” (SHM) in een mash up met “If l lose myself” van OneRepublic passeren nog voor het half twaalf wordt.

Kort na elkaar organiseert Like Mike zowel een mosh pit als een sit down tijdens “Ping Pong” (Van Buuren) en het eigen “Tremor”. Passenger hoorden we in het eerste uur, in het tweede komt Tom Odell met “Another love” voorbij. Like Mike is vervolgens iets te vroeg met afscheid nemen van het publiek op de tonen van “Mammoth”, de song moet namelijk nog overgaan in “Body Talk”. Opnieuw zien we op het middenplein enkele fans Bengaals vuurwerk afsteken wat een aanzienlijke rookontwikkeling oplevert. “We are” keelt Like Mike het uit terwijl ie het publiek “Madness” laat scanderen. Zelf brult ie, niet al te toonvast overigens, Kernkraft 400 gevolgd door eigen songs als Ocarina, Mammoth, en Tremor om na een laatste song uiteindelijk afscheid te nemen van het publiek na twee uur en tien minuten show.  

Zo’n 40 000 man zakte er dus twee dagen af naar het Sportpaleis voor de start van Dimitri Vegas & Like Mikes wereldtour “Bringing the world the madness”. Een goede show, met ingrediënten zoals we ze al jaren kennen. Laat ons stellen dat de keuken van de broers uit Willebroek nog weinig verrassends te bieden heeft. Maar de vraag is of deze productie wel effectief de wereld rond zal gaan. Op dit moment is enkel een show op 31 januari  2015 in Mexico City in verkoop gegaan.  Op productioneel vlak – goed voor zo’n tien vrachtwagens –lijkt het ons alvast geen onoverkomelijke zaak…

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter