Recensie Luc Caals | Eindejaarsrevue

Het is ondertussen al bijna een traditie geworden in de Roma: de eindejaarsrevue met Luc Caals, Sam Verhoeven en Ann De Winne. En zoals we konden verwachten, werd het een bonte mengeling van liedjes, moppen, sketches en showballet van de Ronald Lee White Dancers. Acteur Erik Goris mocht als speciale gast het publiek verrassen met een stukje uit een van de obscene fabels van Dario Fo. Het was een echt schijt-verhaal, maar het bewees eens te meer hoe boeiend Erik wel kan vertellen. Het leukste stuk uit de voorstelling was ongetwijfeld “Wij houden van musical” waarin Sam en Ann hun zangtalent konden etaleren en Luc ronduit schitterde als komiek.

Een revue heeft toch altijd dat nostalgische van de tijd van toen, de tijd dat Wim Sonneveld nog op de planken stond. De man is ondertussen ook al weer veertig jaar dood en daarom vonden Luc Caals, Sam Verhoeven en Ann De Winne het passend om in hun “Eindejaarsrevue” ode te brengen aan dit monument. Samen met de vrijwilligers van de Roma brachten ze “Ik ben met Katootje naar de botermarkt gegaan”. Er waren genoeg vrijwilligers om alle 8 de personages van dit lied met kettingrijm uit te beelden. Voor sommigen onder hen verliep deze vuurdoop op het grote podium niet geheel vlekkeloos, maar het werd een leuke uitvoering. Daarvoor al bracht Luc “Zij kon het lonken niet laten”, Sam zong het romantische “Margootje” en Ann het innemende “Het dorp”. Toen ze samen “Aan de Amsterdamse grachten” zongen, zagen we de hoofdjes van het publiek langzaam heen en weer wiegen op het ritme van de muziek. 

Het was nochtans geen eenvoudig publiek om in gang te zetten. In het eerste deel bracht Sam Verhoeven “Sweet Caroline” van Neil Diamond. Hij liet zich lekker gaan, het LC Combo o.l.v. Steven Mintjens leverde een goeie muzikale begeleiding en toch reageerde de zaal eerder lauw. De “hohoho” kwam wel, maar precies niet met volle goesting. Tijdens de Will Tura-medley waren ze gelukkig wel in vorm. Ze wisten in de zaal duidelijk het telefoonnummer van Will nog en konden het moeiteloos voorzeggen. Toen de eerste tonen van “Eenzaam zonder jou” klonken, hoefde Sam maar de helft te zingen. Het publiek was nu volledig mee en kon de rest probleemloos aanvullen. Sam Verhoeven eindigde nog met een sterk stuk uit “Het kan niet zijn” en een knappe uithaal om het af te leren. De toeschouwers wisten dit duidelijk te waarderen. 

Wat stemgeluid betreft, moest Ann De Winne trouwens zeker niet onder doen voor Sam. Ze zette een verdienstelijke versie neer van “Minuit Chrétien” waarbij ze jammer genoeg even uitschoot naar beneden en plots enkele tonen zakte. De andere noten kwamen er goed uit, maar we misten wat gevoel. Haar uitvoering van “For your eyes only” was er dan weer knal op. Het was heerlijk om haar zo te horen zingen. 

En met die twee zangtalenten op de scène kon ook Luc Caals niet achter blijven. Tot grote vreugde van het publiek bracht hij “Ik meen het” en “Een beetje verliefd” van André Hazes. Hij heeft dit jaar al vaker bewezen dat dit genre hem ligt en dat was ook nu te merken. De sfeer zat er in en het publiek ging zowaar spontaan meezingen. En hoewel we Luc graag Hazes horen zingen, vonden we hem toch het sterkst in de komische stukken. Ook al waren een deel van de grappen voorspelbaar en al waren niet alle sketches even sterk, wat hij deed tijdens “Wij houden van musical” was hilarisch. 

Sam Verhoeven en Ann De Winne kwamen aan het begin van de sketch even een serieus stuk aankondigen waarin ze hun liefde voor de musical gingen bezingen. Maar al snel kwam Luc Caals, alias Franske de toneelmeester, op de proppen om roet in het eten te gooien. Het werd een opeenstapeling van gevatte opmerkingen, misverstanden, visuele gags en heerlijke mimiek (zowel bij Sam als bij Luc). De toeschouwers lustten er wel pap van. 

< Sascha Siereveld >