Recensie Deurdedeurdeur

De deurenkomedie is een beproefd genre dat draait om veel deuren, een hoop misverstanden en een vlekkeloze timing om te zorgen dat de acteurs elkaar niet tegenkomen voor het plot er rijp voor is. En wat als de klinken afbreken? Wat als de rekwisieten niet van het toneel verdwenen zijn en de acteurs te vroeg en te laat ten tonele verschijnen? Dan heb je de dolkomische ingrediënten van “Deurdedeurdeur”. Theatergezelschap SKaGeN bracht het verhaal van een eerder matig getalenteerde groep acteurs die repeteren voor een deurenkomedie en er vervolgens mee op tour gaan. Het beperkte talent, de rare kantjes in de verschillende karakters, de relatiestrubbelingen en de drank maakten van een toch al bedenkelijk toneelstuk een echte puinhoop. En hoe groter die puinhoop werd, des te grappiger het werd voor het publiek.

“Deurdedeurdeur” nam ons mee naar het theater waar een groep acteurs bezig is met hun generale repetitie. Het volledige decor is ingepakt in beige vloerbekleding. Zelf de deuren, de telefoon, de bloembak en de afstandsbediening van de tv zijn bekleed met beige vloerbekleding. De repetitie wil niet echt vlotten. Valentijn vergeet voortdurend zijn sardines mee te nemen, deuren blijken te klemmen, Korneel ligt ergens in het theater zijn roes uit te slapen, Charlotte is voortdurend haar contactlens kwijt en Yves zoekt heel de tijd naar bevestiging van de regisseur. Wanneer derderangs acteur Mathijs dan ook nog eens vraagt naar de diepere motivatie achter het feit dat zijn personage de dossiers mee naar zijn bureau neemt, wordt het regisseur Ryszard bijna te veel. Uiteindelijk worstelt de hele bende zich door het script en zijn ze klaar om voor publiek te spelen. 

We kijken nu mee achter de schermen en zien hoe de sfeer er tot diep onder het vriespunt gezakt is. Valentijn en Yves spreken niet meer tegen elkaar en Yves geeft Mathijs de schuld. Ryszard wil Charlotte verder versieren, maar regieassistente Sari zou er niet achter mogen komen. En Korneel? Die ligt ergens ten velde met een fles drank waardoor technicus Geert zich tot zijn grote schrik moet voorbereiden om in te vallen. En terwijl zich achter de schermen heuse drama’s afspelen waarbij er rake klappen vallen, gaat het stuk gewoon door.

Het decor wordt terug gedraaid en in deel drie zien we gewoon weer de voorstelling van de voorkant. Maar dit keer loopt alles wat mis kan lopen ook echt mis. Het toneelstuk dat ze brachten, was al niet echt geweldig, maar nu klopt er werkelijk niets meer van. Valentijn kan het zich niet meer aantrekken en Yves en Mathijs geraken de pedalen volledig kwijt. Het wordt strompelen en opstaan tot uiteindelijk het doek en Yves mogen vallen. 

Lachen met het vak: het moet kunnen. Een gezonde dosis zelfspot kan dan ook nooit kwaad. Dit moet ongetwijfeld het motto zijn geweest toen theatergezelschap SKaGeN “Deurdedeurdeur” creëerde. Anders zet je toch nooit een zin als “We hebben niet jarenlang gedopt op kosten van de gemeenschap om deze voorstelling te kunnen maken.” in het script. Het was vooral in het eerste deel van de voorstelling dat er heel wat humor zat over het maken van theater, de rol van de regisseur en de functie van regieassistente. Het waren niet de grote billenkletsers, maar eerder subtiele grappen die werden aangevuld door situatiehumor en het spelen van slechte acteerprestaties. Het eerste deel diende vooral om vertrouwd te raken met het verhaal en de personages. Voor de grote hilariteit is het wachten tot het deel na de pauze wanneer alles in de soep loopt. Daar werd het echt lachen met de visuele puinhoop die er ontstond en de miserie van de acteurs. 

Want laat ons eerlijk zijn. Een groot deel van de humor uit “Deurdedeurdeur” werd gedragen door de spelers. Mathijs F Scheepers wist een heerlijke sul neer te zetten die niet echt vooraan stond toen het acteertalent werd uitgedeeld, maar vooral sterk was in het incasseren van klappen. Yves Degryse blonk uit als de eerder labiele speler die permanent vroeg om aandacht en de pedalen totaal verloor wanneer in het laatste deel de dingen niet meer liepen zoals gepland. Ryszard Turbiasz  had de rol van Poolse regisseur en wist die erg koel en tegelijk ook vurig neer te zetten. Het accent was niet altijd goed verstaanbaar, maar het droeg bij aan de charme van deze casanova. Valentijn Dhaenens speelde de gevoelige acteur die de rol van huishoudster mocht vertolken. Hij speelde een typetje dat vooral in het laatste deel het verhaal erg mee ging sturen. 

En dan was er de rol van Charlotte Vandermeersch. Zij mocht de blonde del spelen die geen al te hoog IQ had, maar duidelijk over twee andere talenten beschikte die in haar lingeriesetje goed tot hun recht kwamen. Toen ze speelde dat haar personage een paniekaanval kreeg, leek het meer op de laatste sparteling van een forel die net op het droge is gehaald. Het ging er zo over dat het hilarisch werd. Het was een knappe acteerprestatie om opzettelijk zo’n slechte acteerprestatie neer te zetten. 

“Deurdedeurdeur” was een voorstelling vol zelfrelativering, misverstanden, een tekst vol seksuele insinuaties, een reeks visuele grappen, lachen om de kleine kantjes van de mensen en geen al te intellectueel gedoe, … kortom: een avond ontspannen theater. 

< Sascha Siereveld >