Recensie Guido Belcanto met Cavalier Seul

De Roma mocht het bordje “uitverkocht” boven halen voor het optreden van Guido Belcanto die zijn verse plaat “Cavalier seul” kwam voorstellen. Dat de Vlaamse troubadour, die een zeer breed publiek weet aan te spreken van jong tot oud, nog lang niet op zijn retour is, sterker, een man die plots weer hipper is dan ooit omwille van zijn nostalgische karakter, de authenticiteit, de traditie ook die hij uitademt, mag duidelijk zijn. Ondertussen is Belcanto een genre op zich geworden, geen schlager, geen kleinkunst ook, maar iets dat het midden houdt tussen wat Bart Peeters doet – maar dan zonder het hyper-gedoe – overgoten met een Radio Minerva-sausje wat het geheel als vintage rock and roll/swing/blues enz. doet klinken met daarbovenop een ontzettende cool en zelfrelativering. Kurkdroog, bijna op 1 toon, met gevoel voor humor opent ie in de Roma: “Al zo veel vollek! Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ik erg populair ben.” Ge-ni-aal.

Met Geert Hellings (gitaar), Lieven Demaesschalck (accordeon en toetsen), Nicolas Rombouts (contrabas), Maarten Moesen (drums) en Andries Boone (viool) aan zijn zij heeft ie een ontzettend straffe live band op sleeptouw. Muzikanten zijn het die het muzikale laken verschillende keren naar zich mogen toetrekken zonder dat het concert vervalt in een egotrip-show van de ene of de andere. Neen, deze “Cavalier seul” is zeer sterk uitgebalanceerd. Vindt het publiek ook dat een staande ovatie en luid applaus geeft na een lang optreden dat tot na elven duurt. In “Al die verspilde schoonheid” voorzien de accordeon en de lap steel de song van het nodige karakter. De klasse van het live concert horen we verder onder andere in een fenomenale instrumentale outro van “L’apasionara” waarbij Boone alles uit zijn viool lijkt te halen wat er uit te halen valt, en zo het nummer een extra gipsy-klank meekrijgt terwijl Moesen de stukken hout van zijn drumsticks zit te meppen.  Aan intensiteit geen gebrek .

Dat temperamentvolle zit ook wel in de plaat. Zo integreerde Guido Belcanto slim een stuk uit de Bolero van Ravel in “Ik was blind”, tevens de opener van het schijfje dat ie in de Roma opdroeg aan zijn platenbaas.

Op Cavalier Seul staat het Cubaans “Marilu” van Los Van Van, tekst is van Juan Forwell die Bart Peeters vertaalde naar “Marilou”. Andere opmerkelijke bijdragen (tekst en muziek) leverden Frank Van der Linden (de Mens) samen met Stefaan Fernande voor “Iemand met wie je vreemdging” live begeleid door mandoline waarbij dat repetitief “padada”-deuntje inclusief accent op troms ons verdomd vertrouwd in de oren klinkt. Raymond van het Groenewoud leverde van zijn kant dan weer een bijdrage aan de plaat met “Omdat ik van je hou” en in “Geef me liefde“ zingen zowel Stijn Meuris, Jan De Smet als Kris De Bruyne mee.

Jan De Smet wees Belcanto er op dat die laatste al jaren een vergeten parel in zijn lade liggen heeft, maar nooit uitgebracht heeft. Hij bracht het nummer “Zeg ben je ook eenzaam” terug onder de aandacht en zo haalde het ook het schijfje. Stijn Meuris zingt dan weer mee in “Adios Hotel”, naar “Adios Lounge” van Bob en George Kuhn. Meuris was weliswaar niet in de Roma, wel vroeg Belcanto in het tweede deel Little Kim op het podium die met hem “Toverdrank”, “De wilde roos “(vertaling van Nick Cave en Kylies “Where the wild roses grow”) en “Ik ben niet de man die je zoekt” zong waarbij ze in die laatste song allebei tot een consensus lijken te komen dat ze niet voor elkaar gemaakt zijn en hij een droog, heerlijk cynisch “spijtig” uit. Belcanto steekt – niet alleen in dat nummer trouwens – een zekere theatraliteit, maar weet erg goed te doseren zodat de performance nooit over the top gaat, maar er pal op zit.  Net zoals zijn maatschappijkritiek dat trouwens is, ook hier erg subtiel gebracht maar niet mis te verstaan aan het adres van de Kerk, in het al eerder uitgebrachte “Rome bij nacht”.

“Op de pechstrook van het leven” haalde hem naar eigen zeggen opnieuw uit de anonimiteit. Een song over een anti-held waar de volkszanger wel een voorliefde voor lijkt te hebben, mensen die naast het net vissen.  Voor publieksinteractie kiest ie dan weer tijdens “Na de dood keren wij weer” dat het publiek mag nazingen, veruit een van de hoogtepunten qua ambiance van de avond. Het publiek klapt en zingt mee dat het een lieve lust is. Qua sfeer en gekte die Belcanto dan bereikt in de Roma, hoewel zowat alle andere nummers baden in een coole ingehoudenheid, moet hij niet onderdoen voor wat de Bart Peetersen van deze wereld aan publieksenthousiasme weten op te roepen tijdens een live optreden.  

Kortom: Guido Belcanto is nu al met stip wat ons betreft dé festivalact om deze zomer aan het werk te zien voor jong en oud. Alleen al om tentsletjes duidelijk te maken dat er zoiets bestaat als de post-coïtale blues bijvoorbeeld, lijkt ons een mooie plek op een affiche van meer dan maatschappelijk belang.  

< Bert Hertogs >

De setlist:

Deel 1:

1. Cavalier seul
2. Iemand met wie je vreemd ging
3. Adios hotel
4. Ik ga stoppen met te doen alsof
5. Op de pechstrook van het leven
6. La pasionaria
7. Ik was blind
8. Al die verspilde schoonheid
9. Zeg ben je ook eenzaam

Deel 2:

1. Post-coïtale blues
2. Marilou
3. Rome bij nacht
4. Omdat ik van je hou
5. Proficiat
6. Geef me liefde
7. Na de dood keren wij weer
8. Toverdrank
9. De wilde roos
10. Ik ben niet de man die je zoekt
11. Plastic Jesus

Bis:

1. Hart weggeven
2. Droevig is deze wereld