Recensie Bumba gaat op reis

Je moet al een echte hipster zijn om bij een heerlijk lentezonnetje je Milamuts op te houden. Dan is een Bumbamuts veel gepaster voor de tijd van het jaar vonden de allerjongste peuters. En met hun neus al dan niet rood geverfd hadden ze voldoende accenten gelegd om het carnavalweekend gepast te eindigen met Bumba en Bumbalu, en nog veel meer personages. Met zo veel en zo’n moeilijke namen dat we ervan opkijken dat al die jonge fans die allemaal uit elkaar weten te houden.

Nanadu, Tumbi, Poppa, Barry, Kiwi, Carla, Li- Ling, Ituku, Zinzi, Babilu, Pim en zijn moeder zijn naast Bumba en Bumbalu van de partij in de nieuwste show “Bumba gaat op reis”. Het brengt het aantal figuurtjes/personages op maar liefst 14 die verspreid over drie kwartier show allemaal de revue passeren. Het moet zijn dat zij de nieuwe aap, oom, peer, wiel, vuur, bijl, enz. van deze jonge generatie zijn. 

Nanadu is een beer, Tumbi een olifant, Poppa een aap, Kiwi een vogel, Barry een circusleeuw, Carla een kip, Li-Ling  een Aziatisch meisje, Ituku een rokende eskimo, Zinzi - volgens een knap staaltje onderzoeksjournalistiek gevoerd door De Ideale Wereld, gefinancierd door advertentie-inkomsten - een zwarte met een grote fluit. De resultaten van dat onderzoek kunnen we beamen nadat we Zinzi in levende lijve aan het werk zagen in Antwerpen. De fluit is immens, en mogelijks geen klein beetje suggestief op seksueel gebied voor de meerwaardezoeker die alle tinten grijs in boek-en filmvorm al van voor naar achter bekeek, in de praktijk bracht en tussen enkele hoofdstukken door nog eens eigen research deed naar The Penis Size Worldwide map, en er bevestigt in ziet wat Bumba toont: dat de gemiddelde fluit van een zwarte uit Afrika groter is dan bij ons.

Bumba en Bumbalu zien we worstelen met “sticky stokkie” eten. Want in Azië eten ze niet met een lepel en ook niet met een vork. Maar Pim, het jongetje dat zijn tandenborstel was vergeten in te pakken en met Bumba en Bumbalu op reis is, op zoek naar de baby Babilu, die blijkt wel met stokjes te kunnen eten. Tijdens hun reisje leren de peuters in de zaal – hoewel: eigenlijk kennen ze het al - indianenkreten slaken terwijl ze de hand voor de mond houden, het verschil tussen het geluid dat een poes, hond of leeuw maakt, zien ze dat een cactus aanraken prikt, dat een lasso geen slang is, weten ze dat het in sneeuwland “friski friski” is, dat Poppa de aap er niet vandoor gaat met een appel, ook niet met een peer, maar wel met een banaan, dat leeuwen graag papflesmelk drinken en een boertje laten achteraf, dat Zinzi niet alleen met zijn fluit speelt maar ook met een trom, de djembé waarvan de eerste slag al te horen is, nog voor Bumbalu zijn hand erop geslagen heeft, niet alleen kabouters “neuzie neuzie” doen maar ook de eskimo’s, kippen het koud hebben in de sneeuw, ijs glad is (terwijl de accordeonmuziek wat weg heeft van “Circus Renz”), maar uiteindelijk de ultieme redder in nood een olifant is en een “sticky magico”.  En als je geen denkentje hebt om warm te blijven is er de Stopdans en de Bumba dans, die onder andere naast het Het Grote Circus Lied te horen zijn.

Kortom: Babilu Foetsie. Reisi Reisi. Prikkie Prikkie. Yeppa. Ideke Sublimo.  Wasdana. Friski Friski. Momento. Neuzie Neuzie. Sticky Stokkie. Sticky Magico. Mila Santiago Bonete Foetsie. Mila Santiago Ropa Sublimo.

< Bert Hertogs >