Recensie Ry X

“You’re making me sweat, sweat, sweat…” En dat op een winterse avond in februari. Het werd een wondermooi optreden in een uitverkochte Botanique waarvan velen ongetwijfeld spijt hebben dat ze er niet bij waren. Intiem afgewisseld met soms ruigere “songs in process”. Hij kwam, zag en overwon in Brussel en wij hingen aan de lippen van Ry X.

Ry X aka Ry Cumming nam samen met zijn zangeres, een toetsenist en de drummer in een setting van subtiel kaarslicht plaats op het podium in de Orangerie van de Botanique. Verder geen afleiding te bespeuren en dat was ook overbodig geweest, want van bij de eerste noten die hij inzette, trok de charmerende jongeheer alle aandacht naar zich toe. De ogen gesloten, vertoevend in zijn eigen wereld, haalde hij haarfijn iedere noot met die verwarmende stem van hem terwijl hij zijn handen af en toe langzaam voor zich strekte en terug naar zich toetrok alsof hij het gevoel van zijn nummers wilde vatten en nooit meer loslaten.

Dat Ry X een onberispelijke live-reputatie heeft, zullen velen wellicht kunnen bevestigen na zijn vorige passages in Brussel, maar toen de opener “Shortline” werd ingezet, ging er toch een vorm van verademing door de zaal dat de man werkelijk zo prachtig kon zingen. Enkele twijfels bij de keuze van schoeisel van Ry X, maar verder waren hij en zijn entourage zoals je het van een hedendaagse, hippe groep zou verwachten. Alles keurig, maar toch rudimentair, een knotje voor de drummer, een “bompa-bril” bij de toetsenist, en de geweldige kroezelige baard van Ry X. Het publiek, zelf ook vooral uit de garen het hipstervolkje gespind, was meteen mee.

En het duurde niet lang voordat Ry de hoofdvogel van de avond afschoot. “Sweat” werd als derde nummer a capella ingezet waarbij de man als een dirigent zijn tweekoppig koor instructies gaf, gehuld in een walm van rook en broeierig lichtspel. Het is een nummer dat je naar de keel grijpt, zowel de tekst als de uitvoering. Beeld je een perfecte harmonie in van gitaarklanken, Ry zijn stem en verrassend drumspel, dat het nummer live een bijkomende dimensie gaf.

Tussen de nummers door keek hij met indringende blik de zaal in en sprak hij zijn dankbaarheid uit voor de warme ontvangst van de “community” hier in Brussel. Het ongewoon lange applaus en de “I love you”-kreetjes waren dan ook niet ver te zoeken. Terecht want Ry X bracht zonder schroom ook nieuw werk of nummers die nog niet voltooid waren waarbij hij dikwijls neerzeeg op het podium om de juiste klanken uit zijn sample machine te laten weerklinken en zodoende verder te spelen op zijn knieën. “Berlin” bracht ons terug naar waar het voor deze Australische god van de elektro-folk allemaal begon. “I’m a child of sun and the stars I love”, en wij samen met hem op dat moment.

“Howling” zette het laatste en meer ritmische deel van de set in. Het publiek werd wat losser en kwam hier en daar dan toch wat in beweging. Er werd zelfs geklapt op de beat door een eenzame enthousiasteling opzij in de zaal tot groot jolijt van de “echte” fans die weten dat er niet geklapt hoeft te worden. Afsluiten deed hij met een nieuw nummer, “Lean”, waarbij een zweverige saxofoon het publiek deed wegdromen over een eindeloze roadtrip ergens op een Australische vlakte tot op het moment dat Ry X vanuit de coulissen opnieuw plaatsnam achter de microfoon en ons verwende met een mooi slot van zijn set.

Het enige waar sommigen nog op zaten te wachten was de ballad “Love Like This”, de B-side van Sweat, maar het bleef bij één bisnummer. Dit prachtnummer houdt Ry X ongetwijfeld voor de terugkomst naar zijn geliefde Brussel. Het was nagenieten achteraf om met een warm, gelukzalig gevoel de koude, Brusselse nacht in te trekken. Thank you, Ry X!

< Marie Behaeghe >