Recensie Willow

Denk: felle lichtkleuren, hipster t-shirts en voeg daarbij nog een hele hoop aanstekelijke synth pop beats aan toe en je hebt de ingrediënten van Willow. Deze band behaalde in 2010 een derde plaats op Humo’s Rock Rally en debuteerde met hun album “We The Young” in 2012.

De Kelderzaal in de Centrale was niet helemaal gevuld, maar dat kon het enthousiasme van deze Leuvense band niet onderdrukken. Met een nieuwe tweede plaat in hun achterzak gaven ze het beste van zichzelf en vuurden ze hun nieuwe sound af op het Gentse publiek.

Nieuwe sound? Jawel, de gitaren werden bij het maken van hun nieuwe album, ‘Plastic Heaven’, even aan de kant geschoven en er werd meer aandacht besteed aan de synthesizers en drumpads. Voor dit album werkten de jonge heren samen met Arne Van Petegem (aka Styrofoam), de Antwerpse elektronica-virtuoos die ook al samenwerkte met onder andere Das Pop.

Het licht wordt gedempt en de leden verschijnen een voor een op het podium. Starten doet de band in een donkere setting waarbij een mysterieuze sfeer wordt gecreëerd. ‘Two childeren’ is met zijn geleidelijk opbouwende intro een perfecte opener.

Dat de band er zin in heeft, is duidelijk te merken. Ze zijn klaar om het publiek aan het dansen te brengen, of dat is toch de bedoeling. ‘Control’ moet hiertoe de aanleiding geven, maar het publiek blijft verrassend genoeg praktisch bewegingsloos. Misschien kwam dit nummer iets te vroeg aan bod? Next in line: ‘Gold’. Deze kanjer - die op het debuutalbum staat - zorgt wel voor wat meer beweging en hier en daar wordt er meegezongen.

Met ‘Sweater’, “het nummer waarmee het allemaal een beetje begonnen is”, lijkt Willow dan uiteindelijk halverwege de set voor een keerpunt te zorgen. De band krijgt meer interactie met het publiek en doet hen dansen en meeklappen. Hoewel frontman Pieter-Jan zijn best doet om ze allemaal mee te krijgen, lukt dit toch niet volledig. Handjesgeklap sterft vrij snel uit en komt toch niet helemaal overtuigend over.

Willow doet enthousiast verder met de echte dansnummers waarop het publiek uiteindelijk wel loskomt. ‘Danger’ en ‘Remedy’ zijn echte oorwormen die er moeilijk uitgaan en wel verplichten om de benen los te gooien. Hun laatst uitgebrachte single ‘Stay stay stay’ – bekijk zeker ook eens de videoclip! – kan dan weer rekenen op uitbundige fans die spontaan meezingen.

Dat het deze avond niet allemaal om opzweperige synthbeats hoeft te gaan, bewijst Pieter‑Jan met een cover van singer-songwriter Billy Bragg. Enkel gewapend met zijn stem en Nils – de gitarist – aan zijn zijde, verbluft hij het publiek en mag hij achteraf rekenen op een stevig applaus.

De band sluit hun setlist af met het eerste nummer dat ze ooit geschreven hebben. ‘Weeping giants’ wordt in een extended version gegoten en doet het publiek meebrullen met het refrein: “Next time, next time!”.

Alvast benieuwd op welke festivalaffiches Willow zal staan tijdens de komende zomermaanden!

< Pieter De Sutter >

De setlist:

1. Two children
2. Control
3. Gold
4. The world slows down
5. This restless body
6. Sweater
7. Temperature drop
8. Danger
9. Stay stay stay
10. Remedy

Bis:

1. New England (Billy Bragg cover)
2. Plastic heaven
3. Weeping giants