Recensie Katy Perry met The Prismatic World Tour

Vuurwerk hadden we verwacht van Katy Perry en dat kregen we ook, maar dan van de firma Dewico aangeboden op het einde van haar twee uur durende show. Perry zelf bleek een uiterst visuele show in elkaar gestoken te hebben met geweldige kostuums en props (van een opblaasbare auto tot een vliegende smiley, wijnfles, taco, en drol bij “This is how we do it” ), visuals (zoals een zandloper bij “Legendary lovers” die een piramide in zand maakte) en belichting (veelkleurige lasers o.a. tijdens “This Moment”). The Prismatic World Tour verwees zowel naar de ‘80s en ‘90s (die Smiley bh!), Egypte (kledij en oog van Horus), cartoons, War Horse (Dark Horse), Madonna (catwalk model spelen op de tonen van Vogue) als de musical Cats (Hot ’n cold). Alleen was de geluidsmix van zo’n erg slecht niveau in het Sportpaleis waardoor alles behalve de uitstekende akoestische set verzoop in een brij aan bassen. De tienertjes voor ons deden er dan ook goed aan om hun vingertjes zo nu en dan op hun oren te leggen wat ze ook deden. En Katy? Die bleek weer bij momenten héérlijk dom. Of we Belgisch praatten in ons land. Laat staan dat ze ietwat later dacht dat we haar in de maling namen dat we drie officiële talen spreken. Nou nou…

Katy Perry in het Sportpaleis was goed voor zo’n 17500 bezoekers. Daarmee doet ze beduidend beter dan Usher (die het een dag eerder met een schamele 9000 moest stellen inclusief erg veel gratis kaarten die zicht- en onzichtbaar werden weggegeven door Live Nation). Anouk heeft zaterdag 15000 fans in het Sportpaleis (dat daarmee drie kwart gevuld is). Perry’s status is dus ondertussen opmerkelijk. Waar MIKA niet in slaagde, vooral tieners via popdeuntjes en een kitscherige droomwereld (Alice in Wonderland is nooit veraf) binden én houden (bij MIKA was het effect na het debuut meteen weg), lukte dat blijkbaar wel bij Katy Perry. Dat er al jaren een hi-la-risch Youtube-filmpje online staat waar Perry door de mand valt, kon het jonge volkje helemaal niet deren. In dat filmpje is te zien hoe Perry tijdens een optreden faket live blokfluit te spelen. Ze zet haar lippen te laat aan het instrument waardoor iedereen doorheeft dat het geluid van het instrument uit een doosje komt (check via “Katy Perry flute fail”). Toch hadden de fans er tot 100 euro (zonder VIP-pakket) voor over om Perry live in de golden circle – nu, ja live is een relatief begrip dus – aan het werk te zien.

In tegenstelling tot MIKA, sloeg Perry er in om ook buiten haar album “One of the boys” dat in 2008 uitkwam (met singles “Hot ’n cold” (nummer 2 in de charts) en “I kissed a girl” (nummer 1)) hits te scoren. Twee jaar later had ze namelijk opnieuw prijs met “Teenage Dream”, een geparfumeerd album dat naar snoep rook. Daar deden “California Gurls” (hoogste notering: 6), en vooral “Firework” (hoogste notering: 5), het erg goed. Sinds 2013 is er die derde plaat (de vierde als je haar verleden als Katy Hudson meetelt): “Prism” die ze nu kwam voorstellen in het Sportpaleis. Met “Roar” als lead single dat op 5 bleef hangen, leek opnieuw pieken in de charts een moeilijke klus. Maar kijk, vorig jaar had ze met Dark Horse (feat. Juicy J) dan uiteindelijk toch haar tweede nummer 1-hit te pakken in Vlaanderen.

Wereldwijd gaat het haar nog beter af. Volgens IFPI was ze in 2014 de negende best verkopende artieste wereldwijd wat platenverkoop betreft. Daarmee doet ze beter dan Beyoncé. Perry is daarmee ook de op één na best verkopende vrouwelijke artieste wereldwijd. De lijst wordt namelijk aangevoerd door Taylor Swift. Dit jaar mocht Katy Perry dan ook opdraven om de half time show van de Super Bowl voor haar rekening te nemen in Amerika.

Productioneel gezien heeft Katy Perry heel wat meer mee dan de andere internationale artiesten die dezelfde week het Sportpaleis aandoen. Usher trad op en had daar 17 trucks en 9 bussen aan mensen en materiaal voor nodig, zaterdag doet Anouk het met 8 trucks, zonder bussen. En Katy Perry? Die heeft maar liefst 30 trucks en 11 bussen nodig voor haar derde internationale tour, The Prismatic World Tour .

Stipt negen uur is het wanneer het zaallicht uitgaat dat pas twee uur later opnieuw zal aanfloepen.  De 8 persfotografen mogen helemaal achteraan de zaal, achter de mengtafels, op een klein podiumelement plaatsnemen. Voor de VRT-camera is er simpelweg geen plek. De cameraman behelpt zich door het statief met camera op een onstabiele flight case te zetten. Ongeziene en erg bedenkelijke werkomstandigheden worden alwéér aangeboden door Live Nation aan de beeldpers. Een pure schande waarvan we hopen dat ooit iemand het lef heeft dit aan te kaarten bij een of andere persbond. Bonne chance trouwens! Want kritiek op de grootste concertorganisator van het land, of die nu terecht is of niet, wordt doorgaans niet geapprecieerd. Zo gaat dat in een democratie.

Dan al hebben we er best een fijn voorprogramma van Charli XCX op zitten. Ze heeft een ultrakort zilverkleurige catsuit aan die af en toe een stuk bil toont wanneer ze voorover buigt. Haar cover van “I love it” van Icona Pop en afsluiter “Boom Clap” worden onder andere erg goed onthaald. Maar dan al is duidelijk dat de mannen aan het geluid er een belabberde prestatie van maken. Ook haar set verdrinkt in de bassen. 

Met lichtgevende leds en strijders komt Katy Perry, ondertussen een dertiger, het podium op. In het haar heeft ze enkele ledtubes die verschillende kleurtjes licht geven, net als de zoom van haar kleedje. In opener “Roar” gaat ze even touwtje springen, kwestie van te tonen dat je nog steeds meebent wat je doelgroep doorgaans op de speelplaats doet. Maar Perry doet het op haar manier. Met het licht uit en het springtouw van haar en haar dansers die veelkleurig licht geven. Straf effect. De prisma (inclusief optisch effect met veelkleurige laserstralen), driehoeken en piramidevormen zijn alomtegenwoordig op visueel vlak: van een klimrek (“Part of me”) tot een constructie die de nok in bengelt waar acrobaten in rondtollen of met één been in vast ondersteboven hangen (“Wide awake”). Verder kan een vliegact van Perry over de hoofden van de golden circle niet ontbreken (tijdens “Walking on air” onder een wolkje) dat ze op het einde tijdens “Birthday” nog eens dunnetjes overdoet (maar dan onder lichtgevende ballonnen) waarbij ze ook zweeft over de hoofden van de toeschouwers op de tribunes.  Haar eerste keer in Antwerpen wou ze blijkbaar zo dicht mogelijk bij al haar fans geraken. Fans die de ogen uitkeken maar ook daardoor er in mindere mate een feestje van maakten. Dat lag ook aan de productie weliswaar die zo sterk inzette op het visuele aspect en nummers als “Hot ’n cold” en “I kissed a girl” dermate hertimmerd hadden (Broadway-versies) dat loos gaan op de songs gewoon niet aan de orde was.

Aanvankelijk kreeg de Amerikaanse het publiek nochtans met “Roar”, “This moment” (stevig meegeklapt) en haar recentste hit “Dark horse” (met Juicy J. in de visuals als een soort Toetanchamon) erg goed mee. Maar ook daarna zag ze in dat het “hump day” was in Merksem, het midden van de week, en dus ook wel een moeilijke dag om iedereen in feeststemming te krijgen. “Doe alsof het weekend is!” probeerde ze nog. Maar toch. “Hump day” bleek in het Sportpaleis naast de productionele keuzes niet voor een uitgelaten feeststemming te zorgen. Integendeel.

Zo werkte het te theatrale “I kissed a girl” (met mummies die wel erg grote rondingen vooraan en achteraan hadden) en het tekenfilmpje op het driehoekige ledscherm alsook de jazzversie, op z’n Broadways van “Hot ’n cold” niet op de dansvoeten.  Een vergelijkbaar fenomeen zagen we tijdens de laatste show van Kylie Minogue: wanneer het te veel op theater lijkt, is het publiek niet geneigd te dansen maar kijkt het gewoon passief toe. Zelden zijn dat topmomenten tijdens een concert.  

Hoogtepunt van de show was dan ook een hilarisch onderonsje met een fan, een homo uit Namen, wiens handjes spontaan begonnen te wapperen toen hij op de catwalk met Perry een selfie mocht maken.  De tieners rond ons lagen in een deuk. Homo’s zijn  dan ook zo gay, toch steevast het type homo dat we voorgeschoteld krijgen tijdens dit soort kitscherige over the top shows.  Net daarvoor had Perry geleerd hoe ze “Ik hou van jou” moest uitspreken, ze deed dat op zo’n hoge toon dat het ook erg grappig en meisje-meisjesachtig aanvoelde. Loïc, de homo die 5 minutes of fame kreeg, bleek uit Namen, en was Franstalig. Daarvoor kreeg ie boegeroep, maar Perry zette die fans op hun plaats: “At least he is from Belgium.  We are all one!” kirde ze daar nog bij en de communautaire gemoederen waren weer even bedaard.

Als een mega paraplu maar dan omgekeerd vol met zonnebloemen ontvouwde zich het tijdelijke plafond boven het B-podium voor Perry’s akoestische set. En ja, die was volledig live. De piano liet even een vals akkoord horen halfweg tijdens “By the grace of God”. Op dat moment verlichtten de fans het Sportpaleis met hun smartphones wat het geheel nog stemmiger maakte. Ook tijdens “Unconditionally” waarbij ze “to all ya” op zijn Amerikaans toevoegde dat haar liefde voor haar fans onvoorwaardelijk is. Hoogtepunt van die sterke akoestische set was “The one that got away” begeleid door akoestische gitaar en contrabas. Perry had als een Superman-cape de Belgische vlag ondertussen rond haar nek gedaan. “Uiteraard zijn jullie meer dan het land van wafels en de Smurfen” liet ze optekenen waarna ze weer overging in een stukje toneel en “Ik ben Smurfin” zei. Klopt ook, Perry heeft namelijk de stem van Smurfin ingesproken voor de animatiefilm The Smurfs. Zo zag ze er ook uit, maar dan in fluo versie met opgetrokken fluo gele sokken tot boven haar knieën onder haar al even knal fluo rokje tijdens “Teenage dream” waarin ze ook geheel volgens het groot showbusiness-trukenboek “Antwerp” in verwerkte om tijdens “California Gurls” met de letters van Hollywood creatief aan de slag te gaan, wat woorden opleverde als “Ooh”, “LOL” en “YOLO”.

Katy Perry bracht dus in het Sportpaleis een visueel spektakel, stond garant voor erg goede live zang (al gebruikte ze nu en dan bij danspasjes wel eens voice over), kortom het was een (bij momenten over the top) gay-bedoening (in de oorspronkelijke mening van het woord weliswaar). Alleen die klank in het Sportpaleis, die was echt maar dan echt rotslecht…

 < Bert Hertogs >

De setlist:

Prismatic

1. Roar 
2. Part of Me 
3. Wide Awake 
4. This Moment / Love Me 

Egyptian

1. Dark Horse 
2. E.T. 
3. Legendary Lovers 
4. I Kissed a Girl 

Cat-Oure

1. Hot N Cold (jazz versie)
2. International Smile ( met stukje Vogue van Madonna)

Akoestisch

1. By the Grace of God 
2. The One That Got Away
3. Unconditionally 

Throw Back

1. Megamix Dance Party 
2. Walking on Air 
3. This Is How We Do / Last Friday Night (T.G.I.F.) 

Hyper Neon

1. Teenage Dream 
2. California Gurls 

Bis:

1. Birthday 

Bis 2:

1. Firework