Recensie The Devil Makes Three

Vergeet een uitgebreide setup. The Devil Makes Three, de Amerikaanse country and bluegrass band uit Santa Cruz doet het slechts met drie instrumenten. Pete Bernhard is de zanger van de band en speelt gitaar, Lucia Turino verzorgt de lage frequenties met haar contrabas en Cooper McBean bespeelt de banjo. Country lijkt vandaag terug razend populair te zijn. Met al zes albums achter hun naam is dit toch slechts de eerste keer dat de band in Europa optreedt. De AB Club was volledig uitverkocht en het publiek ging volledig uit de bol op hun country vibes.

Het optreden van het trio begon relatief kalm maar na het derde nummer was het publiek niet meer te stoppen. Het begon met meezingen en klappen, nadien werd er geschreeuwd, gefloten en niet te vergeten: gedanst als gekken. Hoe de band dit voor elkaar kreeg, was ongelooflijk. Elk nummer bestond uit steeds dezelfde ingrediënten: 3 instrumenten aangevuld met hun vocals. Slechts bij enkele nummers werden ze bijgestaan door twee violisten. Ook al misten we soms wel wat drums of percussie, toch kreeg de groep het toch steeds voor elkaar om de volledige AB Club aan het dansen te krijgen. Conclusie: less is more. 

De band wou er duidelijk een feestje van maken. De set bestond uit enkele nummers van henzelf en heel wat covers. Keer op keer wanneer de eerste tonen van de banjo zich door de zaal verspreidden, veranderde de AB Club in een saloon. Bij het nummer ‘Hallelu’ dat over het hypocriete gedrag van religieuzen gaat, zong het publiek uit volle borst mee. Pas na 50 minuten beslist Bernhard om een traag nummer te brengen. Deze rustpauze tussen alle vrolijke uptempo countrysongs was zeer welkom. Toch bleek niet iedereen hiermee gelukkig te zijn. Er werd van links en rechts boertig geroepen. Met ‘It’s Not That Slow’, probeerde Bernard de gemoederen wat te bedaren. 

Op het einde van het optreden werd de show lichtjes verstoord. Vanaf het laatste nummer werd de helft van de zaal verlicht voor de merchandising stand. Een twintigtal mensen hadden deze al omsingeld, waardoor de bisnummers voor een pak minder sfeer zorgden. Toch was de band genereus genoeg om liefst drie bisnummers te spelen. 

Conclusie: dit duivelse trio zette de AB Club in vuur en vlam. Af en toe klonk het iets te kaal, maar het publiek dacht daar anders over en ging compleet uit zijn dak. Jammer dat de bisnummers lichtjes verpest werden door de slechte timing van de merchandising stand. 

<Elvin Vanzeebroeck>