Recensie Wickie de musical

We moesten helemaal afreizen naar het verre De Panne om in Plopsaland de première mee te maken van “Wickie De Musical”. Studio 100 mikte met deze productie op een beduidend jongere doelgroep dan bij “Kadanza” en dus moesten ook wij ons vizier iets bijstellen. Gert Verhulst en Hans Bourlon hadden een eenvoudige verhaallijn uitgetekend zodat zelfs de kleinste vikings mee konden volgen. Er had links en rechts wat meer humor voor de papa en de mama in mogen zitten, maar daar gaan we zeker niet over struikelen. De jonge Remi De Smet schitterde in ieder geval als Wickie en Lotte Heuten was vertederend als zijn vriendinnetje Ylvi. Dirk Bosschaert en Serge Quisquater wisten qua zang niet echt te overtuigen, maar gelukkig was er Marleen van der Loo die ons als moeder Ylva moeiteloos wist in te pakken toen ze “Mijn zoon Wickie” zong.

Een deel van de songs uit “Wickie De Musical “ leek uit de automatische muziekgenerator van Johan Vanden Eede te komen die op stand “Piet Piraat” stond. Bij een hele reeks van de nummers hadden we het gevoel dat we ze al eens gehoord hadden of wel erg hard trokken op bestaande liedjes. Een deel van de voorstelling leek dan ook muzikaal gezien op een generisch Studio 100-product. Het voordeel voor de allerkleinsten daarbij was wel dat alles erg vertrouwd in de oren klonk. De vreemde eend in deze bijt was de “Ijsco-mambo” van de Ijsconchita’s. In een verhaal over vikings en ijsgrotten hadden we niet direct een mambo verwacht, maar het swingde wel lekker. 

En hoewel “Mijn zoon Wickie” bij ons perfect de juiste, gevoelige snaar wist te raken, was het toch “Ik ben verliefd op een meisje” dat we als mooiste liedje moeten nomineren. Wickie was stiekem verliefd op Ylvi en vroeg aan zijn moeder wat hij moest doen. Zij gaf hem het advies mee om eerlijk te zijn en zijn gevoelens tegenover haar uit te spreken. Dit bleek aanvankelijk iets moeilijker dan verwacht, maar leverde een erg aandoenlijke scène op. Remi De Smet en Lotte Heuten speelden erg overtuigend en leverden beiden een heel mooie zangprestatie af. Remi was zonder enige twijfel de ster van de show. 

Een pak minder overtuigend waren de zangprestaties van Dirk Bosschaert en Serge (Sergio) Quisquater als respectievelijk Halvar en Vreselijke Sven. Ze speelden hun rol van hoofd van de vikings en leider van de piraten best wel overtuigend, maar vooral in de zang van Serge had men er voor gekozen om nog grover te gaan dan we van hem al gewoon waren. Daarbij werd de grens van wat nog mooi is om naar te luisteren duidelijk overschreden. Het moest hem stoerder en schrikwekkender maken, maar dat was hij sowieso al. Vreselijke Sven was een zonderlinge piratenchef die een parodie van een viking was met een voorliefde voor schlagermuziek en in het bijzonder voor Elza Eenoog, die verdacht veel gelijkenissen vertoonde met Laura Lynn. Zelfs al zou hij mooier gezongen hebben, dan zou je hem ’s avonds nog niet in een donkere straat willen tegenkomen. Wat ons betreft had de zang dus beter gemogen, zonder daarbij afbreuk te doen aan het karakter van zijn personage. 

Dit probleem stelde zich niet bij Marleen van der Loo. Zij speelde de bezorgde moeder van Wickie en wist tijdens haar liedjes de gevoelige noot probleemloos over te brengen. Wanneer ze zich tot Halvar richtte, zagen we de sterke vrouw die duidelijk de broek in huis droeg en wanneer ze samen met de andere vrouwen de verdediging van de stad op zich moesten nemen, zagen en hoorden we de strijdlustige vrouw. Het was op dat moment geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Dat kan ook gezegd worden voor Elke Buyle in de rol van Elza Eenoog. 

In een vorig leven zong ze nog braaf “Laat het los” uit Frozen en nu speelde ze de femme fatale die belust op geld Vreselijke Sven ging verleiden. Haar “Ik ben verliefd op een piraat” zou probleemloos kunnen opgevoerd worden op het Schlagerfestival. Stoere Elke, het was weer eens iets anders. 

Nog twee rare kwibussen waren Tjure en Snorre, vertolkt door James Cooke en Steve Beirnaert. Geheel in lijn met de originele serie waren het twee vrienden die mekaar heel de tijd stonden uit te schelden en ruzie maakten, maar ze konden mekaar niet missen. Deze twee personages werden geregeld opgevoerd om de komische noot te verzorgen en de slapstick in de show te brengen. Het was intellectueel misschien niet de meest uitdagende vorm van humor, maar perfect voor een kindervoorstelling en … het werkte. 

Hetzelfde kon gezegd worden van de danschoreografieën van Martin Michel. Op zich niet bijster origineel, maar het leverde een leuk podiumbeeld op en de kindjes werden op het juiste moment uitgenodigd om mee te klappen op het ritme van de muziek. Iets minder geslaagd, was de regiekeuze van Tijl Dauwe om al te vaak kisten en vaten te laten stapelen vervolgens de stapel terug af te breken. Het was een actie zonder doel die enkel maar afleidde. Ook het idee om die kisten en vaten vervolgens voor te stellen als de boten, was misschien toch net iets te abstract. We hadden liever een echte romp van een boot gezien. Dat had het ook voor de kleinsten ongetwijfeld net iets makkelijker gemaakt. Het gebruik van een blauw, bewegend doek om water voor te stellen, werkte dan weer wel. Al zou het niet slecht zijn om er beter op te letten dat het doek niet gedraaid zat. 

Heeft “Wickie De Musical” ook enige pedagogische waarde? Jazeker. De show bevat enkele belangrijke levenslessen en inzichten die je niet vroeg genoeg kan meegeven: het drinken van mede kan schadelijk zijn voor de gezondheid, ook als jongen is het goed om eerlijk over gevoelens te praten, echte vriendschap overwint alles, de grootste schat zit niet in diamanten en geld en … hoezeer de man ook beweert baas te zijn, het zijn de vrouwen die beslissen hoe de wereld draait. Welk een wijze lessen van Gert en Hans. 

< Sascha Siereveld >