Recensie Big Game

Op de dag dat een jongere 13 wordt in Finland moet die alleen de bossen in om de gemeenschap te schenken wat het bos wil geven. Jagen dus. Oskari (Onni Tommila die er voor geen meter Fins uitziet maar dat is een detail wellicht waar mediapartner Yle even over heeft gekeken) is daar nog helemaal niet klaar voor maar hij moet, of zijn pijl-en boog techniek nu op het punt staat (die trillende handen!) of niet. De president van de USA (gespeeld door Samuel L. Jackson) heeft dan weer een klein mirakel nodig. In de laatste peiling blijkt zijn populariteit met 20 procent gezakt. Hij zou liever een kogel krijgen dan naar die conferentie in Helsinki te moeten. Maar de president zal niet aankomen in de hoofdstad. De straaljagers (het schild) rond Air Force One wordt uitgeschakeld en ook het Amerikaans vliegtuig wordt neergehaald met een raket door terroristen. En zoals het in fictie gaat, blijft het tuig mooi heel wanneer het neerstort. Geen ding dat uit elkaar spat dus zoals we recent te zien kregen op de televisiejournaals. Of hoe de geloofwaardigheid van Big Game wel vaker zoek is.

Air Force One crasht als een mooi geheel in het water, een aardig deel van de boordcomputers blijft het doen. Brand breekt niet uit, ondanks wat kortsluitingen links en rechts. Al snel hebben ze het in het Pentagon in de mot dat dit de grootste terroristische aanslag is sinds elf september. Kwestie van de impact en het drama wat te vergroten. De film start met grootse landschappen waar de camera’s langs passeren. Dé sterkhouder van deze inwisselbare film, is de grootse symfonische score die de Bratislava Symphony inspeelde. Het heroïsche karakter ervan zit muzikaal als gegoten in combinatie met het thema: tiener moet Amerikaans president veilig door de door beren, herten en ander wild bevolkte Finse bossen jagen terwijl de terroristen hen achternazitten. Het plan dat de snoodaards hebben: even poseren met de president als gevangene en dat viraal laten gaan via de riolen van het internet, de social media. Maar de plannen wijzigen drastisch. Het lot van de president lijkt bezegeld.  

 Wie kan er achter die aanslag zitten? Al snel komt een adviseur met de these dat het meestal om geld, seks of God gaat. In “Big Game” blijkt geld weliswaar mee te spelen, maar niet de hoofdreden. De aanslag werd namelijk erg goed voorbereid en het kan niet anders dat er hulp was van binnenuit het Pentagon. Want een bakje dat een noodsignaal stuurt dat aan de noodcapsule waar de president in moet zitten, wordt teruggevonden in Noorwegen. In het Pentagon kunnen ze dan ook hun ogen niet geloven: “We verloren onze president net als autosleutels!”.

Verwijzingen naar de filmgeschiedenis zijn er onder andere naar E.T. met de landing van de noodcapsule met de president in én het moment waarop L. Jackson een warm deken over zijn hoofd en rond zijn lichaam draait terwijl ie op het karretje zit dat Oskari door de bossen rijdt. Het is allemaal erg aandoenlijk om te zien dat Oskari het voor het zeggen krijgt: “My forest, my rules. Sit in the back!” beveelt ie de president. Maar uiteindelijk blijken de twee vooral aan elkaar toegewezen om te overleven.

Een van de meest van de pot gerukte scènes is die waarin beiden ontsnappen aan hun belagers door in een diepvries te kruipen en zo van een berg naar beneden donderen. Een schrammetje hier, en een wondje daar levert hen dat slechts op. Die belagers vinden hen ook op  miraculeuze wijze in no time terwijl het Pentagon satellieten nodig heeft die op o.a. Rusland zijn gericht om de president uiteindelijk te lokaliseren. Het moet zijn dat regisseur Jalmari Helander wil zeggen dat het Pentagon met al zijn hi tech makkelijk voorbijgestoken kan worden door anderen die sneller aan dat soort info geraken…

Bad guy Mehmet Kurtulus speelt als Hazar iets te groot en de rol van Samuel L. Jackson heeft iets komisch, hij zet een president neer die doet alsof hij stoer is, en daar alle technieken voor geleerd heeft om zo over te komen bij het publiek, maar dat in feite niet is. Dat ie zijn schoen kwijt is bijvoorbeeld maakt hem in het begin van de reddingsoperatie zo kwetsbaar.

Alle bedoelingen ten spijt, is deze Big Game dus vooral aandoenlijk en komisch en pas in derde instantie avontuurlijk. Dat haalt de bovenhand van de actie in deze prent die nauwelijks spannend is maar wel onderhoudend. Maar finaal is het een plot en een film die zo inwisselbaar is als een paar schoenen. Tenzij je in de Finse bossen zit en één schoen kwijt bent weliswaar… 

< Bert Hertogs >