Recensie Frank Boeijen | Grasduinen

’Grasduinen’: zich naar hartenlust en met plezier in iets verdiepen… Zo luidde de nietszeggende en toch allesomvattende titel van het concert van Frank Boeijen in De Roma.   Boeijen koos voor de 5^e keer op rij voor De Roma. En dat is naar eigen zeggen niet alleen voor de geweldige akoestiek. Boeijen: “ De Roma is voor mij een magische zaal, die iets onverklaarbaars toevoegt, iets dat de mensen gelukkig stemt” Ook Antwerpen heeft sinds de jaren ’70 geen geheimen meer voor Frank: “Ik heb hier op een 3-tal plaatsen gewoond en in alle theaters van Arenberg tot OLT Deurne gespeeld. Op het Zuid had ik zelfs m’n stamcafé bij Den Hopper.”

Nadat Boeijen vorig jaar zijn laatste album ‘Een vermoeden van Licht’ voorstelde, was het nu tijd voor een bloemlezing van een aantal (vergeten) parels uit zijn oeuvre.  Grasduinen dus.  Maar wie dacht dat dat vrijblijvend wat nummers afdreunen was, had het grondig mis. Boeijen won vanaf de eerste (overigens nieuwe) song met de vingers in de neus het ‘ontroerparcours’ dat deze avond zou worden. “We lachten naar het licht, we vierden onze oude vriendschap…Ik hou je dicht bij mij, tot aan de Overkant”. Poëzie op een notenbalk. De muzikale reis ging vervolgens ver terug in de tijd, naar 1982. “Hoe oud was de zanger toen? 24?” vraagt Frank zich luidop af. “Tja, als je jong bent, denk je dat je alles weet en als je oud bent, weet je dat je niets weet, en ondertussen… treden wij gewoon op!”

Daarna volgt meteen het eerste kippenvelmoment met het nummer ‘In mijn bloed’. “Je stroomt door mijn lichaam, je bent in mijn bloed…” krijg de meer dan 1000 man in de zaal sacraal stil, je kan een speld horen vallen. Waarop een spontane vergelijking met Leonard Cohen de kop opsteekt. Boeijen maakt met zijn rauwe, donkere en beklijvende stem net als Cohen Leven, Liefde & Lijden zo tastbaar en snijdend, dat iedereen ademloos achterblijft. Ook het epische nummer ‘Gras’ over hoop & verlies: “Ik heb mijn moeder 100 maal verloren, maar 100 maal heb ik haar terug gewonnen”, gaat tot op het bot. Vervolgens krijgt Frank solo, vergezeld van enkel een gitaar en een gouden lichtbundel, met de klassieker: ‘Zonder Woorden’ de zaal compleet op zijn hand. De ingehouden stilte wordt op dat moment tastbaar, 1000 man op het puntje van zijn stoel.

 In ‘Jij loopt met me mee’ uit ‘Een vermoeden van Licht’ wordt vervolgens de essentie van Frank zijn werk duidelijk. De zanger loopt met zijn publiek mee en bezingt en verwoordt hun diepste angsten, hoop & dromen. Zijn stem zuigt ons mee naar de verste uithoeken van ons bewustzijn en onze ziel. Het publiek vindt zichzelf zo als het ware terug. Muzikale Mindfulness.

Dat dat ook luchtig kan, blijkt uit de intro van ‘Twee mannen zo stil’. Frank: “Begin jaren 90 zat ik met Stef Bos in een restaurantje in Brugge, ik had hem uitgedaagd om ter plekke een nummer te schrijven op piano, en zo geschiedde… maar toen viel de Rijkswacht binnen en was het uit met de pret. “ (lacht) De reis gaat verder met het in 2009 in Brussel opgenomen ‘Zo ver’. Het wondermooie ‘Vaderland’ vervolgens, wordt ingeleid met “Kijk Frankie: het is kermis in de hel”, de woorden van zijn moeder. Het eerste gedeelte van het concert (dat ruim een uur duurt) mikt duidelijk niet op onstuimige hoogtepunten, maar is eerder een zachte, tedere beroering die een diepe indruk nalaat.

Na de pauze gaat het tempo omhoog. Met ‘Nijmegen bij zonsondergang’ en ’Domenica’ brengt Frank zoals hij zelf zegt: “Iedereen naar een plek in zijn hart of hoofd waar ie graag vertoeft”.  De uitstekende muzikanten: Ton Snijders, Rens van der Zalm, Charles Nagtzaam en Martin de Wagter, zetten ondertussen krachtige, dromerige soundscapes in. In het aan de auteur D.H. Lawrence opgedragen: ‘verboden dichters’ tilt multi-instrumentalist Rens van der Zalm de muziek nog één niveau hoger, solo op panfluit. Waarna een amicale knuffel van Frank het publiek uit z’n dak laat gaan. Het volgende nummer gaat over wat we volgens Frank allemaal zijn: een ‘Zondagskind’: uiteindelijk zijn we allemaal geboren voor het geluk. Vervolgens volgt een ‘Stille strijd’, solo op piano, over oorlog in jezelf. ‘Nooit meer verdwalen, voor altijd gevonden’ klinkt als een gefluisterde schreeuw om tederheid.

Het concert loopt tenslotte naar z’n einde met een kleine, naakte versie van ‘Zwart Wit’  solo op piano. ‘Kleine blonde prinses’, uit de jaren ’80, wordt ingezet met een prachtige soundscape.  ‘Alles wat ik had’ wordt vervolgens terloops opgedragen aan een jarige fan. Plots staan er terug een hoop kleine spelende jongens op het podium. Frank ziet er de humor van in:” I’m getting too old for this shit!”

Waarna hij het toch niet nalaten kan nog wat wijze levensraad mee te geven in ‘De verzoening’.  Frank: “Het is 1986: Ik denk ik dat ik veel meegemaakt heb (en dat is eigenlijk ook wel zo). Dus ik ga me proberen te verzoenen met het lot. Ik geef mijn verzet op, als daad van verzet. Want eigenlijk als je je verzet, erken je het bestaan van iets. Denk daar maar eens over na!”  Het nummer wordt één van de hoogtepunten van de avond, want kort daarna neemt de zaal het van de zanger over. Frank: “En ik vraag je…” Zaal: “Heb me lief!” En dat lijkt zo oneindig door te gaan. De eerste staande ovatie is een feit. Het concert is dan al uitgelopen tot 23u10. Met Fin del Mundo volgt nog een ‘begroeting van het afscheid’ waarop Boeijen ludiek een roker (die net langsloopt) probeert te overtuigen: “Neem toch afscheid van het roken, jongen”.

‘Koud in mijn hart’ zorgt voor de 2^e staande ovatie en een publiek dat maar blijft klappen. Frank: “Heeft u even tijd? Want wij hebben alle tijd!” En dat blijkt niet gelogen, want met een bisronde van ruim 35 minuten wordt het publiek verder gekoesterd. Na een 3^de staande ovatie gaat de deining uit de zaal vlekkeloos over in de bas van ‘Kronenburg Park’. Een magisch moment. De zaal blijft maar zingen: “… want iedereen is de weg kwijt!” Ondertussen huppelt Frank als een jochie over het podium terwijl hij een robbertje vecht met de gitarist. “… Want iedereen is de weg kwijt!” blijft het luid uit de zaal klinken tot bij een 4^e een laatste staande ovatie die het concert in stijl afsluit.

WANT IEDEREEN IS DE WEG KWIJT! Frank Boeijen, hogepriester van de gezongen poëzie, hielp ook nu weer 1000 verdwaalde zielen de weg weer vinden. Zoals de maan de rivier de weg leidt naar de zee. Want laat ons eerlijk zijn: hebben we niet allemaal nood aan zo’n lichtpunt af en toe?

< Katlein Torfs >