Recensie Lagwagon

Goudeerlijke punkrock heerst in Antwerpen, met de komst van de ambassadeurs van Lagwagon. Dit vijftal draait al sinds 1988 mee en kan met haar zeven albums gelden als een van de absolute pioniers van het moderne punkgenre. Het collectief rond frontman Joey Cape heeft daarbij ook wat vrienden uitgenodigd om te helpen de boel af te breken. Het gaat om twee acts van eigen bodem, The Dutch Rudders en The Octopussys, en het Japanse Man With A Mission.

Achter het podium wappert een spandoek met daarop een strop omgeven door bijen en voorzien van het opschrift Lagwagon. Na het Belgische punkgeweld en een ronduit hilarische passage van een roedel Japanse wolven, is het tijd voor het feest waarvoor iedereen naar Muziekcentrum Trix is afgezakt. Prompt galmt de alom bekende tune van The A-Team door de speakers en betreden de mannen van Lagwagon het podium, alsof ze net terugkomen van een zondagse wandeling. Zanger Joey Cape lijkt met zijn nonchalante tred en kenmerkende koffiemok in de hand zelfs nog maar net wakker te zijn. Wie echter denkt dat dit zo is, mag tien seconden later zijn mening herzien: met “After You My Friend”, een nummer dat toch vooral uitblinkt in veelzijdigheid, knalt Lagwagon hun set op gang. Het publiek moet even opwarmen, maar gaandeweg schudden de hoofden heftiger mee en komt de moshpit op gang.

De rest van de set laat zich kort en bondig samenvatten als een vlotte combinatie van oud en nieuw materiaal. Natuurlijk zijn ook de nodige meezingers aanwezig, waarop het publiek zich lekker laat gaan. Ook tussen de nummers door wisselt Lagwagon af tussen bindteksten vol grappen en grollen en straightforward, “no-bullshit” overgangen. Het zijn tenslotte mannen die zichzelf niet altijd even serieus nemen. Gedurende het hele optreden trappen ze lol op het podium als een hechte vriendenkring. Niet alles is altijd even strak, maar bij punk hoeft dat niet. Het belangrijkste aspect, waar Lagwagon ook duidelijk in uitblinkt, is dat de muzikanten elkaar perfect aanvoelen. Ook de zang is niet perfect, maar de harmonieën tussen lead en backing vocals klinken wel goed. Tussendoor laat Cape ook zien dat hij als een echte singer-songwriter een gitaar ter hand kan nemen door “Alien 8” zelf in te zetten. Na deze onvervalste meezinger beginnen ook de crowdsurfers zich stilaan te melden.

Na het traditionele “we-zijn-weg, we-zijn-toch-niet-weg”-spel en een rustig, bijna slaapverwekkend basintermezzo, volgt een laatste punkexplosie bij de bisronde, startend met “Making Friends”. Met nog eens twee meezingers, “May 16” en “Razor Burn”, sluit Lagwagon de avond af. Na afloop is een ding wel zeker duidelijk: de liefde tussen Lagwagon en het Antwerpse publiek is groot. Toch werd niet dezelfde knotsgekke sfeer opgeroepen als bij hun passage op Pukkelpop 2014. Kortom: niet slecht, maar het had beter gekund.

< Levi Poelmans >