Recensie James Vincent McMorrow

Een doodgewone jonge viriele kerel, zo is James. Doodgewoon, maar wél eentje met een prachtige kopstem. Zondagavond heeft weinig zomergevoel over zich heen en spelbreker van dienst zijn de dreigende grijze wolken die boven de festivalweide zweven. 

James opent met het nummer waar het voor hem allemaal mee begon. “If I had a boat” is een van de nummers dat rechtstreeks een aanslag is op menig aanwezig vrouwenhart. Volgende in rij: “We don’t eat”, waarbij de spaarzame rustige opbouw langzamer overgaat naar een symfonisch einde en Vincent McMorrow zelf zorgt voor een extra drumpartij. 

Even gaat het mis, in een vlaag van verwarring vergeet de artiest een deel van de lyrics van “Down the burning ropes”. Professioneel opgelost, want hij blijft doorgaan. Indien hij zich achteraf niet had geëxcuseerd, zouden enkel de echte kenners dit opgemerkt hebben. 

Met enkel een synthesizer in de aanslag neemt James Vincent McMorrow de nummers “Higher love” en “Gold” voor eigen rekening. Hier wordt duidelijk wat zijn kopstem allemaal aankan en hoe ver dit bereik wel gaat. Het publiek luistert geboeid en is onder de indruk. Willen we het geheime recept wel weten? 

Helemaal overdonderd waren we echter niet. De hoge zangpartijen bleven immers niet de hele tijd boeien, maar al met al bracht ie een relatief goede set en deed hij met zijn medemuzikanten folkloristische gitaartokkels, percussie en de melodieuze zangharmonieën weerklinken door de bomen van het Minnewaterpark. 

< Pieter De Sutter > 

De setlist:

1. If I had a boat
2. We don’t eat
3. Down the burning ropes
4. Red dust
5. Higher love
6. Gold
7. All points
8. Breaking hearts
9. From the woods
10. Moment
11. Look out
12. This old dark machine
13. Cavalier