PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie L Elisir d amore

donderdag 17 september 2015Koninklijk Circus Brussel

L

Een daverend applaus. Dat kreeg “L’elisir d’amore” na de schoolvoorstelling in het Koninklijk Circus. Een voorstelling die tevens toegankelijk was voor mensen die het financieel moeilijker hebben. Zij konden aan een sterk verminderd tarief genieten van dit melodrama. Lang geen gek idee want opera in het Koninklijk Circus betekent deze keer een “in the round”-concept waardoor de zangers en koor wel zeer dichtbij zijn. Van een vierde wand is er dus geen sprake wat alleen maar voordelen oplevert voor al wie voor het eerst of slechts sporadisch van het medium opera kan proeven. Opera is dus lang niet zo elitair of moeilijk toegankelijk als erg veel mensen nog steeds blijven denken. Maar “in the round” heeft ook zijn nadelen: zo staat wel eens een solist met zijn of haar rug naar je te zingen wat de verstaanbaarheid niet ten goede komt.

L’elisir d’amore (de liefdeselixir) is een banaal verhaaltje dat even goed de plot van een stationsromannetje had kunnen zijn. Arme, wat naïef kinderlijke man Nemorino (Antonio Poli) die aan de bar van een strand werkt en er allerhande klusjes uitvoert (ook de vuilniszakken verschonen) wordt verliefd op de rijke knappe vrouw Adina (Anne-Catherine Gillet). Zij ziet hem voor geen meter staan en kiest voor de sergeant Belcore (Armando Noguera), een matroos, playboy hier. Huwen wil ze hem, niet zo zeer omdat ze verliefd is op hem, wel om Nemorino jaloers te maken. De wanhoop nabij, roept ie de hulp in van een dokter (kwakzalver) Dulcamara (Riccardo Novaro) die hem een liefdeselixir geeft dat na een dag zijn werk zal doen. Op die manier zal hij de liefde van Adina winnen.

Het middel werkt uiteraard niet, maar dat weet de man niet. Want door een toevallige samenloop van omstandigheden – het gerucht wordt gelanceerd dat hij steenrijk is geworden nadat ie heeft geërfd van zijn oom – wordt de interesse van alle vrouwen aangewakkerd. Adina gaat dan weer overstag wanneer Nemorino haar negeert en ze verneemt dat hij soldaat wil worden om geld te verdienen. Hij heeft er zijn leven voor over omdat hij denkt dat zij hem niet ziet staan. Uiteindelijk zal zij zijn contract vrijkopen én hem dus terug zijn vrijheid schenken. Dat ie zijn vrijheid wou inleveren, ziet ze als het ultieme bewijs van zijn liefde voor haar. Het huwelijk met de sergeant gaat niet door, en ze kiest voor Nemorino. De playboy vindt het allemaal niet zo erg: genoeg vrouwen in de zee. Conclusie: de jaloezie voedt de liefde.

Inhoudelijk is de opera buffa zowel licht(voetig) als clichématig en ook qua partituur kent de belcanto partituur weinig hoogtepunten, op de solo van Nemorino (“Un furtiva lagrima negl’occhi suoi spuntò” - “Een heimelijke traan welde op in haar ogen”) en het duet tussen Adina en Nemorino daar vlak achter na in het tweede bedrijf. Donizetti kreeg dan ook naar verluidt maar tien weken voor de premièredatum (12 mei 1832) om het ganse werk bij elkaar te schrijven. Het moest enerzijds destijds een gat in de programmatie in Milaan invullen, anderzijds was het een vervangingsopdracht voor de componist.

Om dat te verdoezelen, kiest regisseur Damiano Michieletto – slim én gelukkig ook – voor een komische enscenering waar de jongeren in het publiek ook de steeds aanwezige seksuele laag (stripteases van mannen, mannen in bloot bovenlijf en erg strak zwembroekje, vrouwen in bikini, douchescènes, een hilarische yoga-sessie,…) doorhebben. Ultiem hoogtepunt is een ware schuimparty op een luchtkasteel dat de vorm heeft van een huwelijkstaart die nadien in elkaar zakt (omdat de zaak niet doorgaat). De seksuele laag zit ‘m verder in de manier waarop de dokter met zijn poeder, water en drinkbus schudt in de buurt van zijn kruis en de zaak aan het spetteren krijgt. Ook het spuiten van de schuim voor de schuimparty, verwijst ontegensprekelijk tot het mannelijk orgasme.  

Meer dan louter een verhaal over wat echte en wat gecommercialiseerde liefde is (een tatoo, een knuffelbeer,…), voegt deze “L’elisir d’amore” daar maatschappijkritiek aan toe. De consumptiemaatschappij wordt stevig in zijn blootje gezet net als vrouwen in het algemeen (omdat er erg veel hypocriet handelen en louter op geld belust zijn in de liefde). Promo girls – achterwerk naar achter waardoor de buik aan strakheid wint - én dokter Dulcamara die een energiedrank “Full energy elixir” komen promoten, zijn een sneer naar energiedrankjes (Red Bull). Veruit de scherpste tekst in het libretto is dan ook de volgende: “Dit hier is tegen kiespijn, een wonderbaarlijke drank, tevens een krachtige verdelger van muizen en luizen.” Verder moet ook de cosmetica-industrie het ontgelden. Echte schoonheid zit elders dus. Daar bovenop komt dat beide protagonisten ook stevig gepest worden door de massa wanneer ze niet mee gaan met the flow. Op die manier verrijkt de regisseur het verhaal, wat zeker welkom was. Inhoudelijk is het product an sich namelijk wel erg zwak voor een opera die meer dan twee uur duurt.

Het is dan ook de totaalbeleving - de stoeltjes voor het publiek kregen een blauw wit gestreepte overtrek die aan een strandstoel deed denken, de orkestleden zaten in zomerse outfit (korte broek, rok, teensletsen,…), en dirigent Thomas Rösner was met rode polo de life guard van de avond –  die van “L’elisir d’amore” een heus event maakt. De Munt had daar zelfs nog verder in kunnen gaan door – we zeggen zo maar wat - het programmaboekje in de vorm van een glossy vrouwenmagazine te brengen bijvoorbeeld.

Fijn pretentieloos entertainment dus. Maar wat ons betreft, is een Cosi fan tutte of Le nozze di Figaro van Mozart toch van een ander niveau.

< Bert Hertogs >  


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter