Recensie Dani Klein en Sal La Rocca

Dani Klein, voormalige frontvrouw van “Vaya Con Dios”, mocht samen met contrabassist Sal La Rocca na drie maanden van hard werken en verbouwen De Roma in Borgerhout terug openen met een programma rond de legendarische zangeres Billie Holiday. We konden ons geen gepaster decor voorstellen voor een ode aan deze jazzlegende. De zaal zag er terug geweldig uit, het publiek was er klaar voor, maar het optreden zelf kon ons niet helemaal overtuigen: we kregen nogal snel het gevoel dat het “meer van hetzelfde” was.

Het publiek moest er iets voor over hebben om Dani Klein en haar jazz-trio aan het werk te zien. Bij een feestelijke opening horen nu eenmaal officiële geplogenheden en daar kwamen we ook hier niet onderuit. Toespraken van de voorzitter van de Raad van Beheer en politici die voor de centen hadden gezorgd moesten we er deze keer maar bij nemen. Dit formele gedeelte werd gelukkig onderbroken met een knappe documentaire over “de grote werken”. Het aangeboden drankje tijdens de pauze kon bij een deel van de betalende gasten het gevoel van lichte ontevredenheid toch niet helemaal wegnemen. We hoorden hier en daar iemand toch mompelen: “We zijn wel gekomen voor de muziek, he.” 

Zo rond de klok van tienen was het dan eindelijk zover: de muziek van Billie Holiday mocht bij monde van Dani Klein de harten van het publiek verwarmen. “No regrets” klonk vrolijk, licht verteerbaar en contrabassist Sal La Rocca  wist ons al meteen van zijn talenten te overtuigen in een passend instrumentaal tussenstukje.  De herkenbare stem van Dani Klein leverde al meteen een “Vaya Con Dios”-gevoel op dat de hele voorstelling zou blijven. We hadden er nog altijd zin in. 

In ware jazz-traditie werd er bij de verschillende nummers voldoende ruimte gemaakt om de talenten van de muzikanten te laten etaleren. Pianist William Lecomte  en trompettist Tim De Jonghe wisten menig lied op te krikken met hun improvisaties en het publiek kon dit hoorbaar waarderen. Het waren trouwens vooral de verschillende instrumentale tussenstukken die de set overeind moesten houden omdat de zang, hoewel keurig op toon gezongen, al snel overal hetzelfde klonk. 

Het ontbrak Dani Klein in haar vocale prestatie aan gevoel. Alles klonk licht en luchtig terwijl een nummer als “God bless the child” toch wel een donkere toets mag hebben en bij “Do your duty” er op zijn minst een beetje colère wordt verwacht. Qua zangprestatie dreigde het geheel dus wat weg te zakken tot het niveau van achtergrondmuziek in een restaurant: kwalitatief goed genoeg, maar zonder de toehoorder emotioneel te raken en vooral erg vrijblijvend. Voor een hommage aan een grootheid als Billie Holiday viel dat tegen. 

Gelukkig leverden de heren een sterkere prestatie af. Contrabassist Sal La Rocca  wist van bij de start van het concert al meteen te imponeren, maar vooral ook tijdens “Comes love” trakteerde hij het publiek op een virtuoze solo. Zijn vingers gleden vlot op en neer terwijl hij vrolijk aan de snaren van zijn instrument plukte en heerlijke klanken de zaal in stuurde. Aan de reactie van het publiek konden we duidelijk opmerken dat ook zij volop genoten van zijn kunsten. 

Maar ook pianist William Lecomte  en trompettist Tim De Jonghe wisten de aanwezigen te charmeren met hun improvisaties. Tijdens “Baby get lost” stond William zelf rechtstaand met alleen zijn rechterhand te spelen zodat hij met zijn linkerhand in de klankkast van de vleugel kon duiken om de tonen te dempen. Het leverde een bijzondere klank op en een leuk spektakel om te zien. De toeschouwers waren er duidelijk weg van. De trompetsolo van Tim was bij dit nummer nog de kers op de taart. Improvisatie zat deze jazzmuzikanten duidelijk in het bloed en ook hier kroop dat bloed waar het niet gaan kon. 

De minst evidente interpretatie van de avond was ongetwijfeld “Summertime” uit “Porgy and Bess”.  Geen donker, droef geweeklaag, maar vrolijke latin-klanken vulden De Roma. Dani Klein en haar kompanen hielden een stevig tempo aan en Tim De Jonghe leverde met zijn trompetsolo de tropische toets. Toen  William Lecomte  de muzikale boventoon over nam op de vleugel, keerde Tim zich naar de contrabas van Sal La Rocca  om die als conga te gebruiken terwijl Sal vrolijk verder zijn snaren bespeelde. “Summertime” klonk zelden zo opgewekt en vrolijk. 

Al bij al werd het een optreden dat ons met gemengde gevoelens achter liet: van Dani hadden we meer verwacht terwijl haar trio dan weer wel wist te imponeren. Het gebrek aan afwisseling in gevoel stelde echt teleur en ook het feit dat het hele optreden uiteindelijk maar één uurtje duurde, was voor een deel van het publiek echt wel een tegenvaller. 

< Sascha Siereveld > 

De setlist:

1. No regrets
2. You let me down
3. A fine romance
4. Comes love
5. Weep no more
6. I’m gonna lock my heart (and throw away the key)
7. God bless the child
8. One never knows, does one?
9. Having myself a time
10. Do your duty
11. Summertime
12. Baby get lost 

Bis:

1. Getting some fun out of life