Recensie Zoo doen ze de dingen

Een bak waar amfibieën en reptielen in worden gehouden. Zo lijkt het podium van “Zoo doen ze de dingen”, een voorstelling van Randi De Vlieghe die drie jaar geleden met 5 dansers en 2 stagiairs deze productie op poten zette. Overleven, intimideren en verleiden zijn de werkwoorden die centraal staan in het werk. Het gezelschap doet niet zo zeer dieren na – néén: de hand wordt niet tegen de neus gebracht en de andere arm niet door die gevormde cirkel met de arm gestoken om de slurf van een olifant of zo na te bootsen – wel gaan ze onder andere met z’n allen op elkaars buik liggen en stappen ze achterwaarts alsof ze een duizendpoot zijn. Tussen menselijk en dierlijk gedrag switchen ze ook, zodat het geheel erg komisch aanvoelt. Dé quote van de woordloze voorstelling: “Elaba”.

De kids op de eerste rijen hebben het allemaal wel erg naar hun zin. Ze hebben dan ook collectief aan de Kidibul gezeten en meer van dat drinkbaar zoets genuttigd want er was er een jarig hoera hoera. Resultaat: meer dan gewoon maar excited zitten ze op hun stoeltje te springen, ook op het einde van de voorstelling zal het niet anders zijn. Héérlijk – maar voor ons weliswaar wat lastig om de aandacht er bij te houden – is de commentaar die uit hun monden komt tijdens de voorstelling. Jawel, er zijn twee dansers wiens onderbroek we kunnen zien – eentje in geel en een ander in rood - en dat zorgt al meteen voor de nodige pret op de rijen voor ons. Wanneer Laurence Roothooft, die een leidende rol heeft, op een bepaald moment de haren losgedaan heeft en ermee wild zwaait, hebben de snuggersten het door: “daarnet had die nog een staartje”.

Dolle pret is het voor hen wanneer de dansers onder elkaars lichaam op handen en voeten kruipen maar Roothooft even lijkt te blijven steken wegens onvoldoende plaats. De zes plussers houden dan weer hun adem in wanneer een ander op de schouders staat van een danser en zich als een plank stokstijf laat vallen, vertrouwend op de andere 5 om haar op te vangen. Sluipen als een slang zien we, die ook in de vorm van een waterslang terugkomt, die Roothooft hanteert om het een en ander “water” te geven. Heerlijk is haar gezichtsexpressie net als dat bij de anderen, die er een verdwaasde blik op nahouden.

Bang zijn en je verstoppen, insecten die precies lijken op een stel spelende kinderen waarbij Roothooft de leiding neemt én een vermaning geeft, een man die zijn vuist in de mond steekt, dan weer zijn buik helemaal intrekt zodat zijn ribben te zien zijn, Roothooft die doet alsof ze iets uit de haren plukt van een ander en het opeet, dan weer door een ander aan haar achterwerk gekrabd wordt, een danseres die haar grote teen naar haar mond brengt en erop begint te sabbelen, Roothooft die dan weer de hak van haar schoen in haar mond steekt, het gezelschap dat schudt met de handen op de buiken of de borsten, de tong uitsteekt en snel van links naar rechts beweegt, elkaar krabt, elkaar likt, een hond nadoet en dan weer overgaat in de verwaande vrouw die de hond uitlaat,… het zijn allemaal taferelen waar de kinderen spontaan met een “ei da’s vies” op reageren of vol verbazing naar kijken. Helemaal hilarisch wordt het wanneer ze een grote steen aan een touw over het podium doen slingeren en over de hoofden van de eerste rijen in het publiek. De kids, zowel jongens als meisjes, slaken telkens een gil uit wanneer het gevaarte (een versie uit piepschuim nog wel) in hun richting dreigt te komen.

Wat zij wellicht niet doorhebben, is dat “Zoo doen ze de dingen” zowel het ballet-leven als de opera parodieert. Door de torenhoge clichés (een patserige aria, een synchrone dans op hakken,…) op te voeren weliswaar. Misschien maar goed ook dat de doelgroep dat laatste niet doorhad want het voelde wat aan als gemakkelijk scoren op de kap van andere podiumkunsten.

< Bert Hertogs >