Recensie Stan Van Samang

Stan Van Samang haalt maar liefst 30 000 toeschouwers naar de Lotto Arena verspreid over vijf shows. Dat is gezien de huidige crisistijden een onwaarschijnlijk succes. Terecht ook. In de Lotto Arena bewees de zanger dat er ein-de-lijk zicht is op een generatiewissel die de Lotto Arena’s en Sportpaleizen van dit land kan vullen. Van Samang bracht een synth- dan weer gitaarpopconcert dat wel vaker deed denken aan Keane, ja zelfs U2 kwam wel eens om de hoek kijken (onder andere tijdens “A simple life”). Organisator Live Entertainment spaarde dan weer kosten noch moeite op productioneel vlak. Geluid, visuals (zoals de wijzerplaten tijdens “This time”), live beelden, belichting,… waren van een niveau dat zelfs dat van de gemiddelde internationale show die we tegenwoordig te zien krijgen, oversteeg. Een frontman  die erg goed bij stem leek, een straffe live band met als kapitein Bert Gielen, een slimme set met als toegiften nummers uit het vtm-programma “Liefde voor muziek”, en een uitermate laaiend enthousiast publiek (gevolg: meerdere staande ovaties) maken de conclusie simpel: Stan Van Samang zorgde nu al voor hét optreden van het najaar in de Lotto Arena, afgeleverd door een lokale artiest.

Helemaal alleen op zijn gitaar opende Van Samang rond de klok van negen de show met “Scars” terwijl een ledwall hem in tegenlicht belichtte. De opener van de avond werd al meteen stevig meegezongen door de fans, de versnelling deed zijn ding en het publiek klapte dan ook gretig mee. “Oh gulle ze zalig. Echt de max.” liet de zanger zich in sappig dialect ontvallen. Dat het publiek er zin in had, bleek al tijdens een zeer gesmaakt voorprogramma van Emma Bale. De zestienjarige stelde zich zeer spontaan op, wist dat iedereen eigenlijk op Van Samang zat te wachten, en kon via de bindtekst die neer kwam op “laten we ons amuseren tijdens het wachten” het publiek voor zich winnen. Met “Run” kreeg ze een stevig applaus en bij “All I want” koos het publiek er spontaan voor om mee te zwaaien met de lichtjes van hun smartphone. Straffe prestatie voor een support act.

Stan Van Samang bleek zin te hebben in een feestje en gaf dat ook van zijn kant. “Poison” trok heerlijk open via drums, “Summerbreeze” werd dan weer begeleid door erg mooie visuals van een grasveld waar de wind mee speelde. De zanger haalde zijn entertainment skills boven, dook al meteen het middenplein op en ging de trappen van de tribunes op tijdens een wervelend “Second hand life”.  Gevolg: het publiek veerde al meteen recht en kwam helemaal los, voor zover dat nog nodig was. De zesendertigjarige artiest koos vervolgens om het wat rustiger aan te doen met “Lucky me”, een nieuwe song die de soundtrack van de film “Wat mannen willen” haalde. Een gitaarsong ook waarbij Van Samang liet horen dat hij samen met zijn twee uitstekende backings voor perfecte harmonieën kon zorgen.

De acteur in hem toonde hij even, en zo speelde hij dat hij zat was na enkele rondjes op café. “One for the road” gaat over duizend pintjes, vriendschap en vooral ook over “de aller voorlaatste”. Een herkenbare quote waarmee hij het publiek volledig voor zich won. Een song ook die plots rustiger wordt, zich onderscheidt in zijn meerstemmigheid en vervolgens opnieuw opbouwt. Na “Sirens” riep een fan hem “Stanneke we love you” toe. Tussen “All in my head” dat hij Bastillegewijs begeleidde door op een trom te slaan en “Hang on”, waarbij we hem de eerste – maar niet de laatste - split jump van de avond zagen uitvoeren op het einde van de song, had het minder gekende “Everything starts with one” het moeilijker om de aandacht te houden.

Van Samang koos dan ook om een versnelling hoger te schakelen met “Watcha gonna do”, niet veel later gevolgd door Snow Patrols “Chasing cars”. Eric Melaerts mocht even zijn gitaarvirtuositeit tonen, terwijl we visuals met regen tegen een glasplaat zagen en de live videobeelden daarachter geplaatst werden.  Het publiek zong het nummer van begin tot einde mee, wist deze uitzonderlijk straffe versie erg te smaken en beloonde artiest en band niet meer dan terecht overigens met een eerste staande ovatie.

Een verwijzing naar Stomp zagen we dan weer in de manier waarop Van Samang en co op olievaten, winkelkarren, afvalcontainers, dozen en emmers zichzelf ritmisch begeleidden tijdens “When doves cry” van Prince. Niet veel later volgde na een herneming van “Scars”, weliswaar in een andere versie, met opnieuw een staande ovatie als resultaat.

Wie Nederlandstalig werk wou horen, moest wachten tot de toegiften. Die bissen werden dan ook een groot meezingfeest, inclusief confetti tijdens “Een ster”. Maar Stan Van Samang bewees vooral – en dat is niet onbelangrijk – dat hij maar liefst een uur en drie kwartier kon boeien zonder beroep te doen op de nummers uit “Liefde voor muziek” die hem als zanger terug en hopelijk nog lang op de radar bracht.

Stan Van Samang in de Lotto Arena: nog op 4, 9, 10 en 12 oktober 2015.
Op 9 oktober 2015 zijn er DVD-opnames.
Op zaterdag 26 november 2016 staat Stan Van Samang in het Sportpaleis.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Scars
2. Junebug
3. Poison
4. Summerbreeze
5. Second hand life
6. Lucky me
7. One for the road
8. Sirens
9. Thieves
10. All in my head
11. Everything starts with one
12. Hang on
13. Welcome home
14. This time
15. Watcha gonna do
16. Is it over you
17. Chasing cars
18. King in my head
19. Some of us
20. When doves cry
21. A simple life
22. I didn’t know
23. Scars

Bis:

1. Goeiemorgend goeiendag
2. Een ster