PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie BAM Kunst is geen Kast

zaterdag 7 november 2015Duinstraat 124 Antwerpen-Noord

BAM

Met “BAM Kunst is geen kast” kent De Warme Winkel zijn Belgische première in een oud industrieel pand in Borgerhout. De voorstelling is geïnspireerd op de absurdistische bonte avonden van Daniil Charms die de kunstenaarsgroep “Oberioe” uitvoerden maar vooral ook de recente kunststroming “Vaporwave” die aan de slag gaat met het foute uit de jaren ’80 en ’90. Hoewel dat absurdisme vooral bedoeling heeft om geen oordeel te vellen of verklaringen te geven, bulkt “BAM Kunst is geen kast” vooral van de maatschappijkritiek én mediakritiek. Zeggen dat er geen boodschap zit in deze voorstelling, is dan ook flauwekul. De Warme Winkel toont net het absurdistische, eenzame en ontheemd kantje van onze samenleving.

Operamuziek met boventitels, daar start de voorstelling mee. “Het is zo plezierig om iemand op zijn bek te slaan.” lezen we onder andere. Een absurd stukje theater volgt tussen man (Karel Hermans) en vrouw (Marieke de Zwaan) die zich tot elkaar aangetrokken voelen, zich ook uitkleden, maar waarbij de man uiteindelijk besluit “om zichzelf te vermaken”. Een aanklacht tegen de preutse religieuze opvattingen begin 20ste eeuw is dit én vertaald naar de onze, ook ineens een sterke aanklacht tegen de overheersende “doe het zelf”/egocentrische cultuur.  Een voordracht van twee minuten die niet de ambitie heeft om gehoord te worden, is de voorbode van een reeks interviews die nergens om gaan. Gebakken lucht verkoopt de Warme Winkel, waarbij het een sneer geeft naar de media.

Twee vrouwen hebben het zo goed als enkel over het uiterlijk, over welke kledijkeuze ze maakten, over het weer ook. Opzij staan er fake palmbomen en zit de rest van het gezelschap in een zwembadje. Een acteur gaat in slow motion rechtstaan, gaat met de handen door zijn haren, om vervolgens terug in het water te gaan. Niet zonder eerst van zijn frisdrank te drinken. De reclamesector in  zijn blootje gezet. Maar dat doen de theatermakers verder ook door product placement te integreren in de interviews, dan weer de “acts” van de avond.  Wat is informatie? Wat is reclame? Waar ligt de grens? Als je er de businessmodellen van heel wat (online) media en blogs bij neemt, kan je niet anders dan tot de conclusie komen dat die grens wel erg vertroebelt, nochtans als het om journalistiek draait zou tussen die twee in principe een dikke muur opgetrokken moeten zijn. Zou, zoals in de ideale wereld. Maar deze wereld is niet ideaal…

VJ’s die leuteren over festivals op jongeren- en muziekzenders waarbij als een mantra deze vier woorden constant herhaald worden “Feestjes, festivals, rode lopermomenten, premières”. Of wat te denken van het interview met Chloé over haar fashionblog? We komen te ‘weten’ dat elke scene zijn eigen klederdracht heeft. Het laatste dat je wil is ergens under-of overdressed verschijnen, luidt het. Het fake gehalte zit ‘m in de Nicki Minaj-achtige manier waarop Marieke de Zwaan de inhoudsloze antwoorden geeft, steeds wat overdreven door met de ogen te knipperen. Een levensechte barbiepop.

Ook het tegenovergestelde interview, dat kennelijk ergens over lijkt te gaan, krijgt een veeg uit de pan. Het intellectualistische interview waarbij de geïnterviewde allerlei zaken aan elkaar koppelt en verbanden ziet, die er voor alle duidelijkheid niet zijn, waardoor de geïnterviewde al snel meegaat in de gecreëerde ‘werkelijkheid’ van die interviewer. Dat samen met de fake poses in de tv studio, om toch maar verschillende camerastandpunten en achtergronden te bekomen, die verder nergens toe bijdragen tot het interview, zijn er raak op en zetten de tv sector in hun blootje.

Daarna moet Youtube eraan geloven met zijn ‘informatieve’ waarde. Hoe je in een computerspel Grand Theft Auto een selfie kan maken met een vrouw in monokini die ligt te zonnebaden. Later gaat de acteur nog een stuk  verder en toont die hoe je een vrouw kan neuken op straat in dat spel én kan kiezen tussen verschillende standjes (erg vrouwvriendelijk is het allemaal niet). Ook het non-talent dat zich op dit medium laat zien en dat typische experttoontje laat horen tijdens commentaren in deze filmpjes, wordt even mooi op zijn plaats gezet.   

Een jong meisje (de Zwaan met pruik in het trendy grijs haar) dat een nummer van begin tot einde meefluit, maar waarbij er minutenlang halfweg niets gebeurt, en een dansact met een cirkelzaag (hier een elektrisch broodmes) met de wel erg veelbelovende titel: “Amazing young girl dancing with dangerous chainsaw” tonen vooral hoe eenzaam mensen wel zijn en hoe ze volledig in hun eigen wereldje zitten met slechts 1 doel: van erkenning en beroemdheid kunnen genieten.

Het laatste interview nadat “ik brandweer van verlangen” vakkundig in theatervorm is omgezet, is opnieuw besprenkeld met een heerlijk 80s-parfum: die micro tussen interviewer Mara van Vlijmen (met pruik in al even trendy zeemeerminstijl) en geïnterviewde Marieke de Zwaan , die stoel in de vorm van de bovenkant van een Ionische zuil (wat doet denken aan foute Eurovisiesongfestivaldecors zoals dat van 1991) geven pijnlijk duidelijk wat zowel de jaren ’80 als de jaren 2010 met elkaar gemeen hebben: de prestatiedrang om als individu (h)erkend te worden, en het accent dat steeds uitdrukkelijker ligt op het lichamelijke en de vorm. “Waar droom je nog van?” “Dat mensen me kennen. En niet antwoorden met Monique wie? Maar meer: Oh Monique die zo goed is in…” De Zwaan vat zo in enkele zinnen doeltreffend de huidige samenleving en mentaliteit samen.

Jazeker, tot twee keer toe hebben we op onze klok gekeken tijdens het anderhalf uur durende “BAM Kunst is geen kast”. Maar in dit geval is dat het beste compliment dat je kan geven als recensent aan de makers. Het concept draait namelijk deels om wat mensen doen om de tijd doden, en is dodelijk efficiënt door het inhoudsloze te laten bovendrijven.  

Het absurdisme lijkt hiermee ook zeer duidelijk aanwezig sinds dit seizoen in de theaterzalen. Na “Een Oscar voor Emily” (gezien in het Fakkeltheater) en “Kind van de zon” (gezien in hetPaleis) die allebei absurdistische kenmerken in zich hebben,  is deze “BAM Kunst is geen Kast” er pal op als het gaat om wat er leeft en beweegt in onze huidige maatschappij. Theatergroep De Warme Winkel​ zet dan ook onze huidige OMG! - en Amazing!- maatschappij én de massamedia vakkundig in haar blootje. De tijdsgeest die erg onzeker is op zowat alle gebieden (financiële crisis meets politieke crisis meets vluchtelingencrisis en dat alles geserveerd op een bedje van terreurdreiging): op dat vlak is het niet meer dan logisch dat het absurdisme zijn revival kent.

< Bert Hertogs >  


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter