Recensie Charles Aznavour Farewell Tour

Mocht het woord destijds niet bestaan hebben, hij zou het hebben uitgevonden. Vakmanschap, dat toonde Charles Aznavour, met zijn 91 jaar op de teller en een carrière van 70 jaar in de fleur van zijn leven, in een vol Vorst Nationaal Club.  De leeftijd brengt zo zijn ongemakken mee, zoals niet meer al te best kunnen horen of onthouden. Dus gaf ie mee dat hij een autocue nodig had. “Nummers schrijven is niet zo moeilijk, maar ze leren dat is wat anders” liet ie zich voor “Les amours médicales” tijdens het twee uur durende optreden optekenen. De Fransman toonde dat ie nog steeds zijn hoge eindnoten kon halen al kende hij letterlijk een valse start omdat hij blijkbaar niet alle instrumenten door de geluidmix uit de monitors op het podium hoorde.

Dieptepunt van de avond was ontegensprekelijk “Mourir d’aimer” dat van begin tot einde fout zat. Niet alleen de band klonk zeer slordig, ook de zang van Aznavour was consequent onder de toon. Zo consequent dat hier niet anders dan technische problemen de oorzaak van konden zijn. Net daarvoor had ie “Vous et tu” na het begin stilgelegd om het opnieuw te laten inzetten omwille van die geluidsproblemen op het podium. Maar nadien was alles van de baan en groeide de chansonnier zelfs tijdens het concert alsof het publiek hem steeds hoger tilde door het enthousiaste applaus.

De eerste bravo van de avond volgde al na “Paris au mois d’août” begeleid door piano en vurig beëindigd door de drums. De zanger balde op dat moment de vuist. Het minste wat je kon zeggen was dat Aznavour zijn nummers nog steeds door de aderen voelde stromen. “Je voyage” kreeg een backdrop sterrenhemel mee. Een ballad dat ie bracht met dochter Katia Aznavour waarbij beiden beetje bij beetje dichterbij elkaar kwamen en hij op het einde zijn hand op haar rug kon leggen. Het gevoel zat juist, het plaatje klopte.

Charles Aznavour liet weten dat ie eerst zijn teksten schrijft. Pas daarna volgt de zoektocht naar een melodie. “Anders word je de gevangene van je eigen muziek.” wist ie. “Sa jeunesse” bracht ie dan ook eerst als een voordracht, nadien via klassiek pianospel van Eric Berchot op muziek samen met de rest van de band.  Met “She”, tiende op de setlist, werd ie beroemd en verdiende hij geld. Het nummer werd onder andere gebruikt in de romantische film “Notting Hill”. Maar hij heeft ook parasieten tegengekomen in zijn leven die hun deeltje van het succes kennelijk toe-eigenden. Voor “A ma femme” gaf ie toe dat ie zelf het nummer wat vergeten was uit zijn rijk gevulde catalogus. Al gaf ie meteen ook een weetje mee: dat singer-songwriters nogal vaak over hun maîtresses schrijven als ze een liefdeslied maken, zelden over de vrouw die lief en leed met hen deelt.

Piano, akoestische gitaar en een heerlijk nostalgische accordeon spreidden het ideale klankbedje voor “Non je n’ai rien oublié”. Bravo drie noteren we rondom ons. Een zeer repetitief “Ave Maria” dingt naar dat extra applaus wanneer Aznavour zijn eindnoot blijkbaar moeiteloos haalt én de witte belichting een tilt-beweging verticaal ten opzichte van het podium uitvoert naar horizontaal ten opzichte van het podium. Bij “Des ténèbres à la lumière” wordt hij dan weer onderbelicht, en krijgt hij slechts een streepje blauw licht mee langs de zijkanten van het podium.

“Mes emmerdes” krijgt een zeer stevig applaus na deze puike live uitvoering én het nummer wordt tevens meegeklapt net als het jazzy “Les plaisirs démodés” overigens. En hoewel de strijkers uit de synthesizers komen, weet “Hier encore” nog nostalgische gevoelens op te wekken.   “J’avais 20 ans hier encore” zong Charles Aznavour vol mijmering. En de man deed je nooit vermoeden dat ie ondertussen meer dan 4 keer 20 is. Dat op zich is een kunst. Wat vooral erg sterk was overigens, is niet alleen dat ie nog erg goed zong en nummer na nummer beter werd (op zijn leeftijd zou je het tegenovergestelde vermoeden zeker wanneer vermoeidheid komt opsteken waar ie geen last vaan bleek te hebben in Brussel). Maar vooral dat ie nog steeds sterk interpreteerde, met een ijzersterke sfeerzetting in bijvoorbeeld “Non je n’ai rien oublié” dat ie deels in parlando bracht, wist ons erg te bekoren. De acteur in hem kwam dus meermaals naar boven. Dat ie dan ook af en toe ging zitten in zijn zwarte filmregisseurstoel, om wat te rusten tijdens een nummer, gaf ook dat tikkeltje extra aan de show. Uiteindelijk is een chansonnier, een singer-songwriter ook een regisseur waarbij het publiek de beelden zelf mag oproepen bij de soundtrack.   En zo nam Charles Aznavour groots afscheid van zijn Brussels publiek.                                                                         

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Les émigrants
2. La maison rose
3. Paris au mois d’août
4. A ma femme
5. Vous et tu
6. Mourir d’aimer
7. Je voyage
8. Sa jeunesse
9. Les amours médicales
10. She
11. Mon ami, mon Judas
12. Avec un brin de nostalgie
13. Et moi je reste là
14. Non je n’ai rien oublié
15. Ave Maria
16. Mes emmerdes
17. Il faut savoir
18. Désormais
19. Des ténèbres à la lumière
20. Hier encore
21. Les plaisirs démodés
22. Mon émouvant amour
23. Comme ils disent
24. Les deux guitares (o.v.)
25. La bohème (o.v.)
26. Emmenez-moi (o.v.)
27. La mama (o.v.)